Βασίλης Στεφανακίδης

Να λοιπόν που έστω κι έτσι, το τρίτο  και χειρότερο πακέτο, πέρασε  από τη Βουλή και από σήμερα ανοίγει θεωρητικά ο δρόμος για την αποδέσμευση του δανείου των 31,5 δισ. Ανεξάρτητα  για πόσο ακόμα θα μας ταλαιπωρήσουν οι δανειστές μέχρι την εκταμίευση  της δόσης, η ουσία είναι ότι δεν έχουν πλέον επιχειρήματα για να μας «βγάλουν από την πρίζα».
 Λύνονται όμως τα προβλήματα και μπορούμε  να βγάλουμε  ένα επιφώνημα  ανακούφισης; Επ’ ουδενί. Τα μεγαλύτερα προβλήματα για το σύνολο της κοινωνίας, μόλις τώρα αρχίζουν.

 Η χώρα μπορεί να σωθεί αλλά για  την κοινωνία δεν στοιχηματίζω.

Βλέπετε οι προβλέψεις  αυτού του μνημονίου δεν αφήνουν τίποτα όρθιο απ’ όσα γνωρίσαμε στα τελευταία 40 χρόνια. Καταργούνται δικαιώματα και κεκτημένα ( δίκαια ή άδικα δεν έχει πλέον σημασία) που η πολύχρονη ισχύς τους, τα κατέστησε  αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ύπαρξης μας.

Κάνοντας λοιπόν ταμείο για το τι χάσαμε συνολικά στα τελευταία τρία χρόνια, διαπιστώνουμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού μπήκε σε μια χρονομηχανή και προσγειώθηκε ανώμαλα στη δεκαετία του 60 αλλά με ανάγκες και υποχρεώσεις του 2012.

 Ακόμα και μ’ αυτά τα ισοπεδωτικά μέτρα όμως, επήλθε  κάποιου είδους δικαιοσύνη στους Έλληνες μισθωτούς του δημοσίου; Δυστυχώς όχι. Μπορεί οι μισθός του αρχιστρατήγου να έπεσε στα 1837 ευρώ, αλλά ξέρουμε πολλούς απλούς υπαλλήλους  σε διάφορες ΔΕΚΟ ή βοηθητικό προσωπικό που ακόμα και μετά τις τελευταίες περικοπές εισπράττουν περισσότερο από τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Ξέρουμε πολλές καθαρίστριες να βγάζουν περισσότερα από ένα συνταγματάρχη, ένα  γιατρό επιμελητή Α, ένα Λυκειάρχη, ένα Πρόεδρο Πρωτοδικών ή ένα πρέσβη.

Είναι δίκαιο αυτό; Είναι ίδιας βαρύτητας και ευθύνης όλες οι δουλειές για να αμείβονται  με τα ίδια χρήματα ή δημιουργούμε  με αυτό το βίαιο τρόπο μια κοινωνία που σε λίγο θα οδηγηθεί στον αλληλοσπαραγμό και θα αλληλοκοιταζόμαστε με καχυποψία;

Και ίσως αυτό πολλοί εξ ημών θα μπορούσαμε να το ανεχτούμε στη λογική  πώς όταν η πατρίδα  κινδυνεύει , κάνουμε  όλοι θυσίες και μετά βλέπουμε.

Στους εκατοντάδες χιλιάδες όμως συμπολίτες μας που στην κυριολεξία δεν έχουν να φάνε και δεν έχουν καμιά διέξοδο στο πρόβλημα τους, τι μπορούμε να απαντήσουμε; Ούτε καν κάντε υπομονή  για λίγο ακόμα. Και τούτο γιατί  το άδειο στομάχι δεν έχει απεριόριστα  περιθώρια  αντοχής και το μυαλό σαλεύει ευκολότερα.