Βασίλης Στεφανακίδης

Τελικά ο ωμός και κυνικός εκβιασμός της τρόικας και των πατρώνων της πέρασε. Εκτός του γεγονότος ότι το συμφωνημένο πακέτο των 11,5 δισ. από τον Φεβρουάριο έγινε 14 δισ., έφεραν στο τραπέζι από το πουθενά και κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή τα περίφημα εργασιακά, τα οποία και πέρασαν σε μεγάλο βαθμό.

 Το επόμενο και καθοριστικό crash test για την τρικομματική κυβέρνηση θα γίνει στη Βουλή και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσες τελικά θα είναι οι απώλειες σε βουλευτές, κι αν αυτοί που θα πειθαρχήσουν θα επαρκούν.

Αυτό θα το δούμε τις επόμενες μέρες. Εκείνο όμως που μένει σαν πικρή γεύση μετά από κάθε επίσκεψη και επαφή με την τρόικα είναι η απορία αν τελικά αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταλάβει τι κάνουν κι αν, εκτός από περικοπές μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων και επιβολή φόρων, υπάρχει και τίποτε άλλο στο manual που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα σε κάθε χώρα που πέφτει στην ανάγκη τους.

 Γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ και να καταγράψω έστω μια πρόταση, μια ιδέα, ένα μέτρο αναπτυξιακό που θα μας πήγαινε ως χώρα πιο μπροστά και θα έδινε προοπτικές δεν βρίσκω κανένα. Τα πάντα κινούνται γύρω από τα δημοσιονομικά, φοροεισπρακτικά και εργασιακά.

 Οι δε τεχνοκράτες του Ράιχενμπαχ και του Φούχτελ, που έχουν στρατοπεδεύσει στη χώρα εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, με σκοπό να μας εκσυγχρονίσουν τις λειτουργίες του κράτους και να φέρουν ξένους επενδυτές, όλο κοκοκό είναι και αβγό καθόλου.

 Αραγε η διάλυση συθέμελα της ελληνικής κοινωνίας που είναι έργο των όρων και των απαιτήσεών τους, με αντίβαρο τη μη χρεοκοπία, τους αφήνει αδιάφορους;

Ή θεωρούν πως πρόκειται να γίνει κάποιο θαύμα και οι ρακένδυτοι και πένητες Ελληνες κόντρα σε κάθε λογική θα αρχίσουν να καταναλώνουν και να επενδύουν και αίφνης θα μας προκύψει ανάπτυξη;

 H δε Ευρώπη, με την άκριτη υποστήριξή της στην τρόικα, καταστρέφει μια ολόκληρη χώρα, έναν ολόκληρο λαό και φυσικά υιοθετώντας ως θέσφατα όσα υποστηρίζουν οι άχρωμοι, άοσμοι και στυγνοί τεχνοκράτες της τρόικας, θεωρώντας ότι οι ίδιοι έχουν άλλοθι και άρα είναι άμοιροι ευθυνών.

 Και αυτά δεν τα λέμε εμείς ως πληττόμενοι Ελληνες, και άρα όχι αντικειμενικοί, αλλά διανοητές παγκοσμίου κύρους όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και πολλοί άλλοι ελεύθερα σκεπτόμενοι επιστήμονες, οικονομολόγοι, που δεν είναι στο pay roll οίκων αξιολόγησης, κυβερνήσεων και funds.

 Επειδή όμως είναι εξωσυστημικοί, αδιαφορούν και τους αντιμετωπίζουν με στυλ «ξέρει ο Τσόμσκι και δεν ξέρουμε εμείς;».

Και για τον ελληνικό λαό που υποφέρει δείχνουν τη «συμπόνια» τους με απανωτές δηλώσεις συμπάθειας και κροκοδείλια δάκρυα.

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι στο τέλος πρέπει να νιώθουμε υποχρεωμένοι στους Γερμανούς, στους Ευρωπαίους, στο ΔΝΤ και δεν ξέρω σε ποιους άλλους γιατί μας έσωσαν!

Δηλαδή, να σε κάψω Γιάννη, να  σ’ αλείψω λάδι.

Τους τροϊκανούς όμως δεν μπορούμε να τους φτύσουμε ή να τους γιαουρτώσουμε, γιατί, βλέπετε, τους φυλάνε εκατό!