Βασίλης Στεφανακίδης

Δύο μεγάλες επιχειρήσεις, η Coca-Cola και η ΦΑΓΕ, ανακοίνωσαν τις τελευταίες μέρες ότι μεταφέρουν την έδρα τους από την Ελλάδα. Κάποιοι θα σπεύσουν να βγάλουν βιαστικά το συμπέρασμα ότι το κάνουν για να γλιτώσουν φόρους ή πως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Με μια πιο ψύχραιμη, όμως, ματιά γίνεται κατανοητό πως έτσι που τα έχουν κάνει οι τελευταίες κυβερνήσεις και η τρόικα, η φυγή των επιχειρήσεων είναι μονόδρομος και ενταγμένη στο κοστούμι που μας έχουν ράψει το ΔΝΤ και οι πιστωτές μας.

Οταν οι γραμμές χρηματοδότησης για το σύνολο σχεδόν των επιχειρήσεων είναι κλειστές και τα επιτόκια στα ύψη από το παραπαίον τραπεζικό σύστημα, όταν οι έκτακτες εισφορές και οι συνεχείς αλλαγές στις φορολογικές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων έχουν γονατίσει ακόμα και τις υγιέστερες των επιχειρήσεων, όταν το οικονομικό περιβάλλον και το μέλλον της χώρας παραμένει θολό, όταν η αγοραστική δύναμη του Ελληνα συνεχώς μειώνεται, τότε τι επιλογές έχει μια επιχείρηση η οποία κρατιέται με νύχια και με δόντια να σταθεί τα τρία τελευταία χρόνια;

Οταν η τρόικα για το μόνο που νοιάζεται είναι πώς θα περικόψει μισθούς και συντάξεις, κλείνοντας τα μάτια  στο αποεπενδυτικό κλίμα που εξαπλώνεται απ’ άκρου εις άκρον, τότε τι να περιμένουμε;

Οταν το πλαίσιο λειτουργίας μιας επιχείρησης συνεχώς στενεύει από τις παλινωδίες των κυβερνήσεων και όσο  το κράτος θα αντιμετωπίζει τις επιχειρήσεις ως εχθρούς  του δημοσίου συμφέροντος, μόνο τέτοιες ειδήσεις θα ακούμε. Οχι πως μ’ έπιασε ο πόνος για την Coca-Cola ή τη ΦΑΓΕ, αλλά να, πώς να το κάνουμε, όταν διακαώς  επιζητούμε μια ρημάδα επένδυση, κάποιος χριστιανός να έρθει και να ανοίξει μια επιχείρηση και να δώσει  δουλειά σε κάποιους από τη στρατιά των ανέργων Ελλήνων, είναι έγκλημα να μην μπορούμε να κρατήσουμε εντός των συνόρων τις ήδη λειτουργούσες επιχειρήσεις.

Εκτός κι αν αυτό ήθελαν οι τροϊκανοί από την αρχή, να διώξουν δηλαδή τις καλές επιχειρήσεις από τη χώρα και να αφήσουν πίσω τις παραγωγικές μονάδες να παράγουν τα προϊόντα τους φασόν και φυσικά με μισθούς Βουλγαρίας και καταργημένα εργασιακά δικαιώματα.

Μια χώρα με φθηνά εργατικά χέρια και τα κέρδη με τους αναλογούντες φόρους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Μια βουλγαροποίηση ενός λαού, που όμως ποτέ τα τελευταία 60 χρόνια δεν έζησε σε συνθήκες και όρους Βουλγαρίας.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν γύρω μας και θα κλιμακώνονται, καθώς μια σειρά από άλλες επιχειρήσεις ετοιμάζονται για μεταφορά δραστηριοτήτων εκτός συνόρων, η κυβέρνηση δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μη…  χρεοκοπήσει η χώρα και να παραμείνει στο ευρώ.

Μόνο που κινδυνεύει να έχει την τύχη της στρουθοκαμήλου που χώνει το κεφάλι της στην άμμο πιστεύοντας ότι έτσι θα γλιτώσει το μοιραίο. Αρνούνται να παραδεχθούν πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει από το 2008 και πως όλα αυτά που κάνουμε ή δεν κάνουμε είναι απλώς για να εξωραΐσουμε την εικόνα της καταστροφής και να συνεχίσουμε να ζούμε τον μύθο του ευρώ.

Δυστυχώς, όμως, μέσα στο πλάνο πρωταγωνιστές είναι  το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι συμπολίτες μας και 8 εκατομμύρια νεόπτωχοι και απελπισμένοι που πλέον δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Εχει καμιά σημασία αν το νόμισμά μας λέγεται ευρώ ή μνα όταν αυτό που μπαίνει στο οικογενειακό εισόδημα  δεν επαρκεί ούτε για τους φόρους και τους λογαριασμούς;

Εχει καμιά σημασία αν είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως ψωριάρηδες που θα μας δείχνουν για παραδειγματισμό στους άλλους;

Σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση όπου ο κάθε ο γραφειοκράτης θα μας διατάσσει να εκκενώνουμε τα νησιά και τα χωριά με λίγους κατοίκους γιατί έτσι εξοικονομούνται πόροι;