Βασίλης Στεφανακίδης

Αναστάτωση δημιούργησε στο πολιτικό σύστημα η είδηση ότι το ΣΔΟΕ ερευνά 32 πολιτικά πρόσωπα για τα οποία υπάρχουν ενδείξεις αδικαιολόγητου πλουτισμού. Ωστόσο πέραν της δικαιολογημένης περιέργειας όλων να γνωστοποιηθούν τα ονόματα, υπάρχουν κάποια μείζονα ζητήματα που προσκρούουν κατ’ αρχάς στο γεγονός ότι δεν έχει περαιωθεί ο έλεγχος και άρα δεν υπάρχουν πορίσματα που να ενοχοποιούν αυτά τα πολιτικά πρόσωπα και κατά δεύτερον στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Εκτός αν εφαρμοστεί και σ’ αυτή την περίπτωση το ισχύον κατά κόρον εν Ελλάδι «όλοι είναι ένοχοι μέχρι να αποδείξουν την αθωότητά τους»!

Φυσικά τα παραπάνω δεν αλλάζουν την ουσία. Αυτό δηλαδή που ο κόσμος φωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί: πολλοί πολιτικοί μπήκαν πάμπτωχοι στην πολιτική και τώρα διαθέτουν αξιοσέβαστες περιουσίες που σίγουρα δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τη βουλευτική τους αποζημίωση. Και τώρα οι εποχές είναι άγριες και μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν έχει στην κυριολεξία να φάει. Διψάει όμως για απόδοση ευθυνών σ’ αυτούς που μας κατάντησαν έτσι και τιμωρία σε όσους μέσω της πολιτικής εξουσίας έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι.

Κατανοητή και δικαιολογημένη η οργή και η αγανάκτηση. Κατανοητή και η επιδίωξη της καταδίκης όσων αποδειχτεί ότι με πράξεις και ενέργειές τους από τη μία ζημίωσαν τη χώρα και από την άλλη πλούτισαν στις πλάτες μας. Είναι σαν την ανάγκη των συγγενών να ακούσουν τη βαριά καταδίκη του δολοφόνου του δικού τους προσώπου. Βέβαια, όπως ο δολοφονημένος δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω, έτσι και η ζημιά που έχουν κάνει κάποιοι πολιτικοί δεν μπορεί να επανορθωθεί με οιαδήποτε καταδίκη. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι δεν πρέπει να τιμωρηθούν αν αποδειχτεί η ενοχή τους. Ομως, επειδή σ’ αυτό τον τόπο ζούμε όλοι και λίγο πολύ γνωριζόμαστε, επιτρέψτε μου να διατηρώ κάποιες ισχυρές επιφυλάξεις για το τελικό αποτέλεσμα των ερευνών.

Και τούτο επειδή όλοι ξέρουμε με πόσο πενιχρά -έως ανύπαρκτα- μέσα δουλεύει η Δικαιοσύνη για να αποδείξει την ενοχή αυτών που εικάζεται ότι τα έχουν πιάσει. Δεν ζούμε στην εποχή Κουτσόγιωργα που άνοιγε λογαριασμό στην Ελβετία στο όνομά του. Σήμερα αυτοί που κάνουν βρομοδουλειές έχουν πολλές εναλλακτικές για να μην αφήσουν ίχνη πίσω τους και στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν φροντίσει ή να δικαιολογούνται οι αγορές τους από τις δηλώσεις τους ή να κρύβονται τα περιουσιακά τους στοιχεία πίσω από ονόματα απίθανων φυσικών προσώπων ή εταιρειών. Με ποιους μηχανισμούς λοιπόν ο κάθε Πεπόνης ή ο υπάλληλος του ΣΔΟΕ θα κάνουν την έρευνά τους και θα «ξεσκονίσουν» τους ύποπτους για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος; Με ειδικούς ντετέκτιβ-ερευνητές ή με ηλεκτρονικές διασταυρώσεις όταν η μια υπηρεσία δεν είναι συνδεδεμένη με τη διπλανή; Μόνο με «καρφωτή» είναι δυνατόν να βρεθεί μια άκρη. Δηλαδή ο απατεώνας πολιτικός να έριξε στη μοιρασιά τον συνεργάτη του κι αυτός να τον εκδικηθεί μέσω του Πεπόνη με ανώνυμη καταγγελία για να μην ενοχοποιήσει και τον εαυτό του.

Πόσες τέτοιες περιπτώσεις, όμως, μπορούμε να περιμένουμε; Ελάχιστες. Κι είναι αυτός ο τρόπος να φτάσουμε στην αλήθεια και να ξεκαθαρίσουμε τους κλέφτες από τους τίμιους ώστε να πούμε «ξεβρόμισε ο τόπος και τώρα προχωράμε με τους τίμιους»; Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό πιστεύω ότι στο τέλος και πάλι θα απογοητευτούμε. Εκτός αν υπάρχει κι άλλη Βίκυ Σταμάτη που ήθελε μέγαρο απέναντι από την Ακρόπολη και γάμο στο «Four Seasons» του Παρισιού! Γιατί, όπως όλοι υποθέτουμε, ούτε τον Τσοχατζόπουλο θα είχαν αγγίξει αν δεν είχε προκαλέσει με τη ζωή του και τις απαιτήσεις της συζύγου του. Θα έτρωγαν τα κλεμμένα μέχρι τα βαθιά τους γεράματα σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και ο ίδιος θα ζούσε ακόμα με τον μύθο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς γι’ αυτόν, όμως, επέλεξε τη Βίκυ...