Βασίλης Στεφανακίδης

Ο Αντώνης Σαμαράς στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Μέρκελ ζήτησε ανάσες για το μακροβούτι της χώρας ώστε να μπορέσει να βγει ξανά στην επιφάνεια.

Ανάσες, όμως, δεν χρειάζεται μόνο η κυβέρνηση. Ανάσες χρειάζεται κυρίως ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός, ο οποίος τα τελευταία τρία χρόνια ζει κυριολεκτικά στον πυθμένα της ανέχειας.

Επί τρία χρόνια η ειδησεογραφία μονοπωλείται από συνεχή μέτρα. Δεν προλαβαίνει κανείς να κάνει ρύθμιση με δόσεις στη μια υποχρέωση και εμφανίζεται νέα.

Προτού ακόμα συνέλθουμε από τον φόρο για τα σπίτια μας, που μας ήρθε μέσω της ΔΕΗ, να σου τώρα και τα νέα σχέδια πως θα μας τα πάρουν πάλι από τα ακίνητα τον επόμενο χρόνο μέσω της ενοποίησης του ΦΑΠ, του ΕΤΑΚ και του ΕΕΤΗΔΕ. Δηλαδή ενώ θα τρέχουν οι δόσεις για τους φετινούς φόρους από τον επόμενο χρόνο θα έρθουν να προστεθούν και οι νέοι. Και να σκεφθεί κανείς πως αυτό το χαράτσι μπήκε εκτάκτως το 2011 και τώρα μονιμοποιείται χωρίς να αποκλείεται και η εφαρμογή ενός ακόμα τέλους, αυτό της ιδιοκατοίκησης.

Τι να πει δε κανείς για το άλλο προσωρινό μέτρο, αυτό της εισφοράς αλληλεγγύης, που γονατίζει ακόμα και τους τέως ευκατάστατους μετατρέποντάς τους σε άτομα… χρήζοντα αλληλεγγύης.

Από τις αρχές του χρόνου, δε, παρακρατούν την… αλληλεγγύη από τους μισθούς κάθε μήνα, ενώ μέσα στο καλοκαίρι ήρθε και η αλληλεγγύη για τα εισοδήματα του 2011, που όμως δεν υπάρχουν το 2012.

Μοιάζει με το τέλειο σχέδιο ολοκληρωτικής εξόντωσης των πάντων, καθώς ουδείς από αυτούς που υπαγορεύουν αυτές τις αποφάσεις κάθεται να σκεφτεί μερικά πολύ απλά δεδομένα.

Για παράδειγμα, πάνω από 1,5 εκατομμύρια νοικοκυριά έχουν στις πλάτες τους ένα στεγαστικό δάνειο από την εποχή των παχιών αγελάδων, το οποίο πήραν υπολογίζοντας στα τότε εισοδήματά τους.

Αλλο ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι φορτωμένοι με καταναλωτικά δάνεια και βάρη από πιστωτικές κάρτες.
Στα τρία τελευταία χρόνια οι άνεργοι από 450.000 έφθασαν τους 1.400.000 και οι υπόλοιποι που έχουν ακόμα τις δουλειές τους ή είναι συνταξιούχοι έχουν υποστεί μείωση των πραγματικών τους εισοδημάτων από 25% έως και 60%. Με αυτά που τους απέμειναν καλούνται να πληρώσουν 2 και 3 φορές πάνω περισσότερους φόρους και πάσης φύσεως εισφορές. Την ίδια ώρα δεν έχει φθηνύνει στο ελάχιστο το κόστος ζωής και τα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις αυτά αυξήθηκαν.

Δεν λέμε, να σωθεί η χώρα και να παραμείνει στο ευρώ.

Αυτό αποφασίσαμε κατά πλειοψηφία στις αρχές του καλοκαιριού.

Επειδή όμως η Ελλάδα δεν είναι μόνο γεωγραφικά σύνορα, Ιστορία και ιδέα αλλά και έμψυχο υλικό, καλό είναι οι υπουργοί, πρωθυπουργοί και αξιωματούχοι να τονίζουν με έμφαση στους ξένους συνομιλητές τους ότι  είναι πρώτιστη ευθύνη τους να σώσουν τον ελληνικό λαό. Μην το ξεχνάμε αυτό γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα γίνουμε σαν το ανέκδοτο με τον γιατρό που έκανε επιτυχή εγχείρηση αλλά ο ασθενής απεβίωσε.