Βασίλης Στεφανακίδης

Χίλιοι νέοι άνεργοι περνάνε καθημερινά τον Ρουβίκωνα της απελπισίας και της απόγνωσης. Οι πρόσφατοι στατιστικοί αριθμοί είναι αμείλικτοι:

1.147.000 άτομα ή 23,1% το ποσοστό στο οποίο ανέρχεται η ανεργία στην Ελλάδα, αυτό το μαύρο στίγμα στα δύσκολα χρόνια που περνάει η χώρα μας. Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς το προσπερνάμε σαν μια καθημερινή και συνηθισμένη είδηση. Πιο πολύ ασχολούμαστε και συζητάμε ένα γεγονός από το αστυνομικό δελτίο παρά για τις 1,15 εκατ. ψυχές που ζουν χωρίς ελπίδα και αύριο ανάμεσά μας.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως να βρει από πού θα κόψει για να συμπληρώσει τα 11,5 δισ. ευρώ που ζητούν οι πιστωτές μας. Και είναι στ’ αλήθεια ειρωνεία. Παντού πάει το μυαλό τους εκτός από εκεί που είναι το πρόβλημα και η εστία όλων των δεινών που μας βρήκαν τα τελευταία χρόνια. Στον υπερτροφικό δημόσιο τομέα υπό τη στενή και την ευρεία έννοια.

Κανείς δεν τολμάει να σκεφτεί και να ψάξει, βρε αδερφέ, αν υπάρχουν περιθώρια περικοπών και μείωσης της σπατάλης. Α, όλα κι όλα, μη θίξουμε τους πελάτες μας, καθώς ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Και μπορεί αυτό το αξίωμα να έχει την αξία του στο εμπόριο, δεν έχει όμως καμιά αξία πλέον στην πολιτική και στους πολιτικούς. Εχει σκεφτεί κανείς τους άραγε να αναθέσει μια μελέτη για το πόσες θέσεις εργασίας σώζονται στον ιδιωτικό τομέα από το κλείσιμο ενός άχρηστου οργανισμού ή με την απόλυση ενός δημόσιου ή δημοτικού υπαλλήλου που δεν έχει καν αντικείμενο εργασίας και απλώς υπάρχει μέσα σε κάποιο οργανόγραμμα και σε κάποια επετηρίδα; Βέβαια δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμων και ειδικός ερευνητής για να ανακαλύψει μερικά αυτονόητα. Κοινός νους χρειάζεται για να μπει ένα φρένο στον κατήφορο προς τον γκρεμό, αλλά πάνω απ’ όλα διάθεση μετωπικής σύγκρουσης με την οργανωμένη κομματική πελατεία.

Αλλά πού; Εδώ μόλις βγήκε δειλά-δειλά η παλιά πρόταση για την εφεδρεία (και η οποία κατά την άποψή μου δεν είναι και η καλύτερη λύση, απλώς μπαλώματα) και ξεσηκώθηκαν με τη μία οι επαγγελματίες συνδικαλιστές ομού με τους κομματικούς τους πάτρωνες. Σκεφτείτε να πει κανείς ότι κλείνει ο τάδε οργανισμός και οι εργαζόμενοι πάνε στα σπίτια τους. Θα σηκωθούν και οι πέτρες!

Ετσι, όμως, δεν κάνουμε τίποτα. Και είναι πέραν πάσης λογικής να θεωρούν ευκολότερο να περικόψουν οριζόντια κι άλλο τις συντάξεις των απόμαχων από το να μειώσουν κατά μερικές χιλιάδες τους εργαζομένους στο Δημόσιο. Οταν κλείνει μια επιχείρηση στον ιδιωτικό τομέα γιατί δεν βγαίνει οι εργαζόμενοι πάνε στα σπίτια τους και μετά γίνονται αριθμοί και ποσοστά στον μακρύ κατάλογο της ανεργίας. Στο Δημόσιο αν μια υπηρεσία ή ένας οργανισμός κλείσει, οι εργαζόμενοι απλώς μετατάσσονται σε κάποια άλλη υπηρεσία. Τα παιδιά και τα αποπαίδια!

Αυτά βλέπουν οι τροϊκανοί και οι πιστωτές και τους ανεβαίνει η πίεση. Από την πρώτη μέρα που πάτησαν το πόδι τους εδώ βλέπουν το ίδιο σκηνικό: αυτοί να μιλούν για μείωση των δαπανών του Δημοσίου και οι ελληνικές κυβερνήσεις απλώς κόβουν από παντού εκτός από το Δημόσιο.

Αποτέλεσμα; Από τη μια ένας ολόκληρος λαός καθημαγμένος, εξαθλιωμένος και χωρίς ελπίδα και από την άλλη το χρέος και τα ελλείμματα να αυξάνονται αντί να μειώνονται. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές. Ή θα πάρουν τις απαραίτητες και σωστές αποφάσεις τώρα ή θα μας πάρουν όλους μαζί στον όλεθρο από το φθινόπωρο. Κολπάκια και κουτοπονηριές δεν περνάνε πια όχι μόνο επειδή μας έμαθαν, αλλά γιατί δεν αντέχουν κι άλλη κοροϊδία.