Βασίλης Στεφανακίδης

Τα νέα μέτρα, μας λένε, έγινε προσπάθεια να είναι κοινωνικά δίκαια και όχι ισοπεδωτικά και οριζόντια. Μπορεί λοιπόν να μην είναι οριζόντια, αλλά σίγουρα δίκαια δεν είναι. Για παράδειγμα παίρνω την περίπτωση του πλαφόν στα 2.300 ευρώ των συντάξεων. Το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι συνταξιούχοι που παίρνουν μεγαλύτερη σύνταξη από αυτό το πλαφόν σημαίνει ότι οι άνθρωποι, όταν ήταν εργαζόμενοι, κατείχαν κάποια υψηλή  θέση και πλήρωναν επί 35 χρόνια και υψηλές εισφορές προκειμένου να «χτίσουν» αυτή τη σύνταξη.

Τώρα λοιπόν στη δύση του βίου τους έρχεται η Πολιτεία και τους λέει: «Κακώς παίρνετε όσα παίρνετε, πλέον πρέπει να ζήσετε με 2.300 και δεν μας ενδιαφέρει πόσα πληρώσατε μια ζωή». Το ίδιο λέει και στους νυν εργαζομένους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα οι οποίοι κατέχουν κάποιες θέσεις ευθύνης και έχουν καλύτερο μισθό από τον μέσο: «Θα συνεχίσετε να πληρώνετε υψηλές εισφορές ως υψηλόμισθοι, αλλά όταν βγείτε στη σύνταξη η διαφορά με έναν απλό υπάλληλο ή εργάτη θα είναι ανεπαίσθητη ή και καθόλου».

Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, γιατί δεν καθορίζονται με οριζόντιο τρόπο οι εισφορές για όλους τους εργαζομένους ανεξαρτήτως του ύψους του μισθού;

Αλλωστε ο υψηλόμισθος, ούτως ή άλλως, πληρώνει μεγαλύτερο φόρο στο κράτος. Αν συνυπολογιστεί αυτός, τότε μάλλον μικρές είναι οι διαφορές στο πραγματικό εισόδημα ενός διευθυντή - προϊσταμένου από τον απλό υπάλληλο.

Ορίστηκε επίσης ένα ετήσιο κόστος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους ασφαλισμένους στα 1.500 ευρώ, το οποίο όποιος το υπερβαίνει θα πληρώνει τη διαφορά από την τσέπη του. Και αναρωτιέμαι, ένας χρόνια άρρωστος με σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως ένας καρκινοπαθής, αυτό το όριο το ξεπερνάει με μια χημειοθεραπεία. Τι θα γίνεται λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις που οι ασθενείς δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τα έξοδα θεραπείας και νοσηλείας;

Είναι δίκαιο το μέτρο αυτό;

Κόβουν επίσης περαιτέρω τις συντάξεις πάνω από 1.000 ευρώ, λες και πρόκειται για σοβαρό και προκλητικό ποσό, όταν δεν επαρκεί καν για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Την ίδια ώρα, όμως, δεν βλέπουμε ούτε μία απόλυση στον υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Είναι δίκαιο αυτό;

Οταν πανθομολογουμένως το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα ξεκινάει από το Δημόσιο, την πληρώνουν όλοι οι άλλοι και πολύ λιγότερο ο δημόσιος τομέας. Συγχωνεύονται και καταργούνται οργανισμοί, αλλά οι εργαζόμενοι σε αυτούς απλώς μετατάσσονται σε κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία. Δηλαδή απ’ όλο αυτό το νταβαντούρι το κέρδος για τον Προϋπολογισμό είναι το ενοίκιο του κτιρίου και η κατάργηση του διοικητικού συμβουλίου;

Από κανέναν οργανισμό από τους εκατοντάδες απίθανους που λειτουργούν σε αυτή τη χώρα και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο δεν περισσεύει ένας υπάλληλος να έρθει μαζί με εμάς του ιδιωτικού τομέα και να αναζητήσει την τύχη του στην ελεύθερη αγορά εργασίας;

Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν, πίσω από το δάχτυλό μας. Και με τη νέα κυβέρνηση, η λογική παραμένει η ίδια: μην πειράξουμε την πελατεία. Ποια πελατεία όμως; Αν κάνουν μια μικρή έρευνα για το προφίλ των ψηφοφόρων, τότε εύκολα θα διαπιστώσουν πως ο δημόσιος τομέας στη συντριπτική του πλειονότητα μαύρισε τα κόμματα που σήμερα συναποτελούν την κυβέρνηση. Αντίθετα, τους έδωσαν μία ακόμη ευκαιρία οι συνταξιούχοι και ο ιδιωτικός τομέας, που ήθελαν να πιστεύουν πως δεν τέλειωσαν όλα και πως υπάρχει ακόμα προοπτική μέσα από το ευρώ και την Ευρώπη.

Μήπως γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθούν κι άλλο;

Ή απλά επειδή είναι εύκολη λεία οι συνταξιούχοι και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να κατεβούν εν σώματι και οργανωμένα στο πεζοδρόμιο ή να απεργήσουν;

Πάντως, όσο συνεχίζουν να πορεύονται και να πιστεύουν πως θα κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αβγά, πολύ φοβούμαι πως σύντομα θα βρεθούμε στη δυσχερή θέση να αποχαιρετίσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνεται για πάντα!