Βασίλης Στεφανακίδης

Είναι στ’ αλήθεια τρελό. Oταν οι πάντες τόσο εντός συνόρων όσο και εκτός παραδέχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ότι αυτό το πρόγραμμα που μας έχουν επιβάλει δεν βγαίνει με τίποτα, την ίδια ώρα επιμένουν μετ’ επιτάσεως στην ανάγκη πιστής εφαρμογής του.

Και όχι μόνο επιμένουν, αλλά βγαίνουν κυνικά η Μέρκελ και ο Σόιμπλε και με ύφος που δεν σηκώνει αντίρρηση απειλούν τους Ελληνες πως πρέπει να μειώσουν κι άλλο το βιοτικό τους επίπεδο και να συρρικνώσουν περαιτέρω τα εισοδήματά τους. Λες και έχουν βαλθεί να κάνουν τους Ελληνες επαναστάτες-μπολσεβίκους. Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι ο τελικός στόχος τους είναι αυτός, γιατί μόνο έτσι θα απαλλαγούν από μας. Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, να μας το πουν και να μη μας οδηγούν σε αργό και βασανιστικό θάνατο.

Επιμένουν, για παράδειγμα, στα μέτρα των 11,5 δισ. για τα δύο επόμενα χρόνια, όταν βλέπουν την πολυετή ύφεση και πάλι πάνω από το 7%.

Υπάρχει λογικός άνθρωπος που πιστεύει πως μπορούν να βρεθούν αυτά τα χρήματα χωρίς να πέσει κυριολεκτικά λιμός στη χώρα;

Είτε με οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, είτε με νέα φορολογικά μέτρα για τον αέρα που αναπνέουμε, είτε με άγνωστα ισοδύναμα, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: πλήρης κατάρρευση της κοινωνίας.

Από την άλλη, μια σειρά από διεθνείς Κασσάνδρες όπως ο Ρουμπινί επιμένει πως μια ενδεχόμενη διακοπή χρηματοδότησης της Ελλάδας θα σημάνει αυτόματα και την κατάρρευση όλης της ευρωζώνης σε χρόνο dt. Και τούτο γιατί οι πολίτες της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας θα σπεύσουν ως όχλος στις τράπεζες για μαζικές αναλήψεις αποταμιεύσεων, γεγονός που θα ρίξει σαν χάρτινο πύργο όλο το οικοδόμημα της ευρωζώνης. Και αυτό μοιάζει λογικό και καθόλου σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Φυσικά, αυτά δεν τα βλέπουν μόνο οι διάφοροι Ρουμπινί και οι τραπεζικοί οίκοι. Πρέπει να τα λαμβάνουν υπόψη και οι σύμβουλοι της Μέρκελ και του Σόιμπλε, οι οποίοι δεν περνάει μέρα που να μη ρίξουν λάδι στη φωτιά με τις δηλώσεις τους.

Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να «το ράψουν» για ένα διάστημα και να αφήσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση -για την οποία τόσο πολύ «χάρηκαν» που δημιουργήθηκε αντί του Τσίπρα- να καταβάλει την τελευταία προσπάθεια μήπως και αποφευχθεί η χρεοκοπία;
Να πουν «βρε αδερφέ, ας τους δώσουμε ένα τράτο 2-3 μηνών να το παλέψουν και στη συνέχεια βλέπουμε». Μια στήριξη που να είναι συνέχεια της πανευρωπαϊκής στήριξης που παρείχαν προεκλογικά στα λεγόμενα κόμματα του ευρώ ή του μνημονίου και όχι να τους τραβούν το χαλί από την πρώτη κιόλας ώρα. Αμφισβητούν, άραγε, τη δυναμική των αγορών που κάθε δήλωσή τους την ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο και τους δίνουν όπλα να επιτίθενται και στις άλλες προβληματικές οικονομίες του Νότου;

Και, επιτέλους, τι φάμπρικα είναι αυτή με τα πηγαινέλα της τρόικας; Χρειάζεται να έρχονται κάθε τρεις και λίγο να ελέγξουν και καλά την κατάσταση της οικονομίας; Λες και δεν ξέρουν και δεν μπορούν να παρακολουθούν τα πάντα από τις Βρυξέλλες ή να ενημερώνονται από τους μόνιμους  υπαλλήλους τους στην Αθήνα.

Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να πουν στον πρωθυπουργό, αν πραγματικά νοιάζονται για το μέλλον του ευρώ και της Ελλάδας «σε περιμένουμε στις τάδε του μηνός στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή στο Παρίσι, να τα βάλουμε όλα πάνω στο  τραπέζι και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε»;

Διαφορετικά, με αυτή τη θρησκευτική εμμονή στην εφαρμογή του μνημονίου, λες και είναι το ιερό ευαγγέλιο από το οποίο δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε στο ελάχιστο, το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι η επίσπευση της άτακτης χρεοκοπίας.