Βασίλης Στεφανακίδης

Την αυριανή μέρα θα τη θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Και όχι τόσο γιατί τελειώνει μια παρατεταμένη περίοδος αβεβαιότητας και ακυβερνησίας, αλλά κυρίως επειδή μπαίνουμε στη φάση της μεγάλης περιπέτειας.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, η χώρα αναπόφευκτα μπαίνει σε μια περιδίνηση, από την οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα βγει.

Είτε με κυβέρνηση αριστερή, είτε με οικουμενική, είτε με κυβέρνηση τεχνοκρατών, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα είναι απελπιστική.

Τα παχιά προεκλογικά λόγια και οι φρούδες ελπίδες που καλλιεργήθηκαν απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις από αύριο παραχωρούν τη θέση τους στη σκληρή πραγματικότητα. Μια διαλυμένη οικονομία, μια εξαθλιωμένη κοινωνία και ένας λαός απελπισμένος και με επαναστατική διάθεση δεν είναι και το ιδανικό υλικό για να δουλέψει και να προγραμματίσει η νέα κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή το τοπίο στην Ευρώπη είναι από τη μια εύθραυστο και απρόβλεπτο (Ισπανία, Κύπρος, Ιταλία) και από την άλλη εχθρικό για τη χώρα μας, καθώς από τα υπεσχημένα έχουμε πραγματοποιήσει μόνο το 5%.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά όλα τα κόμματα υποσχέθηκαν από αναδιαπραγμάτευση έως καταγγελία του μνημονίου, ξέροντας εκ των προτέρων τις αρνητικές διαθέσεις των Ευρωπαίων. Κάποιοι μάλιστα διατείνονται ότι οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν και στο τέλος θα φοβηθούν και θα μας δώσουν ό,τι ζητάμε.

Αυτό που έχει σημασία πάνω απ’ όλα, όμως, είναι αυτός που θα αναλάβει την καυτή πατάτα διαχείρισης του χάους αύριο -όποιος κι αν είναι- να κατέβει από τα σύννεφα και να προσχωρήσει χωρίς χρονοτριβή στον ρεαλισμό.
Τα ιδεολογήματα, οι υπεκφυγές και οι ανοησίες με τις οποίες επιχειρήθηκε να πειστούν οι ψηφοφόροι να τους προτιμήσουν δεν έχουν πια θέση στην αυριανή μέρα.

Η όποια κυβέρνηση πρέπει να ξέρει με το καλημέρα ότι τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας αρκούν - δεν αρκούν για άλλον ένα μήνα. Κατά συνέπεια, μισθοί και συντάξεις βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα. Ο εισπρακτικός μηχανισμός της χώρας είναι διαλυμένος, με αποτέλεσμα η τρύπα του ελλείμματος να διευρύνεται συνεχώς, ενώ η ύφεση μεγαλώνει αντί να μικραίνει. Οι ελλείψεις πρώτων υλών και των απαραίτητων εισαγόμενων προϊόντων δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά μια πραγματικότητα. Οι ελλείψεις φαρμάκων δεν είναι τέχνασμα, αλλά μια οδυνηρή πραγματικότητα.

Τις επόμενες μέρες συνέρχονται τα κορυφαία όργανα της Ε.Ε. όπως το Eurogroup και η Σύνοδος Κορυφής, στα οποία δεν μπορούμε να εκπροσωπηθούμε από υπηρεσιακούς αλλά από πολιτικούς έτοιμους να σηκώσουν με υπευθυνότητα το βάρος των στιγμών και χωρίς περιττές μαγκιές σαν αυτές που είδαμε και ακούσαμε όλους τους προηγούμενους μήνες.

Και είναι το δικό μας θέμα στο επίκεντρο αυτών των συζητήσεων. Επομένως δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να αποφασίσουν για εμάς χωρίς εμάς.

Δυστυχώς, η αυριανή κυβέρνηση παραλαμβάνει στην κυριολεξία καμένη γη όχι μόνο σε επίπεδο παραγωγής και οικονομίας, αλλά κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο μέσα από την εξαθλίωση που υπέστη τα δύο τελευταία χρόνια δεν διαθέτει πλέον ούτε όραμα ούτε ελπίδα, αλλά ούτε και διάθεση να ανασκουμπωθεί και να πέσει με τα μούτρα σε μια εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης μέσα από τις στάχτες.

Γιατί, κακά τα ψέματα, ο εφιάλτης της εξόδου από το ευρώ θα πλανιέται πάνω μας για πολύ καιρό ακόμα, είτε το θέλουμε είτε όχι.

 Οι τροϊκανοί ελεγκτές θα πηγαινοέρχονται με τις εντολές τους για πολλά ακόμα χρόνια μας αρέσει δεν μας αρέσει. Ο πήχης των απαιτήσεων δεν θα χαμηλώσει με εύκολο τρόπο. Πρέπει να δώσουμε δείγματα γραφής και τήρησης των δεσμεύσεων, γιατί είναι γελοίο να θεωρούν κάποιοι ότι η χώρα δεν έχει συνέχεια και πως οι υποχρεώσεις της προηγούμενης κυβέρνησης δεν δεσμεύουν και την αυριανή.

Αρκετά λοιπόν με τον παραλογισμό, τον φθηνό εντυπωσιασμό, το χάιδεμα αφτιών και την καλλιέργεια ουτοπικών υποσχέσεων. Η μάχη που αρχίζει είναι μεν σκληρή και άνιση, αλλά αν υπάρξει στρατηγική και υπευθυνότητα, τότε μπορεί να μη χαθούν όλα, γιατί μερικές φορές και η ισοπαλία μπορεί να είναι χρυσή.