Βασίλης Στεφανακίδης

Τις τελευταίες ημέρες πάθαμε, είναι αλήθεια, ένα μικρό overdose με τις επιθέσεις εναντίον των Γερμανών, των Ολλανδών, των Φινλανδών και όλων εκείνων που «επιβουλεύονται» τη Δημοκρατία μας, τη χώρα μας και τα εθνικά μας ιδεώδη! Μια αγανάκτηση και οργή όχι και πολύ άδικη εν πολλοίς, αλλά που μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και μας κάνει να χάνουμε το δάσος. Και δάσος είναι η κατάστασή μας η πραγματική και πώς φτάσαμε ως εδώ κι αν πράγματι έχουμε κάποια ελπίδα να αντεπεξέλθουμε.

Ναι, οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους όντως έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα και οι συνεχείς κυνικές παρεμβάσεις τους έχουν γεννήσει νέου τύπου ρατσιστικά αισθήματα και έχουν αναμοχλεύσει μνήμες από άλλες εποχές.  Ωστόσο, αν δούμε τα γεγονότα και από τη δική τους σκοπιά, ίσως να μην είναι εντελώς παράλογες οι πιέσεις τους για διασφάλιση των χρημάτων τους. Και τούτο γιατί επί δύο χρόνια τούς κοροϊδεύουμε - κι ας μην κρυβόμαστε. Τους κοροϊδεύουμε. Ναι, είναι λάθος η συνταγή τους, ναι, είναι αδιέξοδα τα προγράμματά τους, ναι, έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας και έχουν φέρει την εξαθλίωση. Ομως, για να το πούμε αυτό, ότι δηλαδή το μοντέλο τους είναι λάθος, θα έπρεπε πρώτα να το εφαρμόσουμε όπως υπογράψαμε και υποσχεθήκαμε. Αν το κάναμε, τότε θα είχαμε χίλια δίκια να βγαίναμε σήμερα και να τρίβαμε στη μούρη τους το μνημόνιο. 

Εμείς όμως (ως χώρα και ως κυβέρνηση) το μόνο που κάναμε είναι να προσπαθούμε να τους κοροϊδέψουμε νομοθετώντας και ενίοτε μακράν των όσων έπρεπε να προβλέπουν οι νέοι νόμοι, χαϊδεύοντας και κλείνοντας το μάτι στην κομματική πελατεία που έπρεπε να ξεβολευτεί. Επί δύο χρόνια, υπουργοί από μια άλλη εποχή, οι οποίοι ακόμα και τώρα δεν λένε να καταλάβουν τι διακυβεύεται από τη στάση και τις ενέργειές τους, άλλος έκλεινε το μάτι στους ταξιτζήδες, άλλος στους φορτηγατζήδες, άλλος στους συνταξιούχους, τους δικαστικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους άχρηστων οργανισμών. Δύο χρόνια τώρα προσπαθούν να κλείσουν τον ΕΟΜΜΕΧ και δεν τα καταφέρνουν. (Το παράδειγμα είναι τυχαίο και στη θέση του θα μπορούσαν να είναι άλλοι 100 οργανισμοί για τους οποίους θεωρητικά έχει βγει η απόφαση να κλείσουν ως άχρηστοι.) Είδαν και αποείδαν λοιπόν οι δανειστές και τώρα ζητούν μεγαλύτερη εξασφάλιση και κυρίως όχι άλλα ψέματα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Φυσικά δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι, ακόμα κι αν τα κάνουμε ακριβώς όπως μας λένε, ακόμα κι αν δεν παρεκκλίνουμε στο ελάχιστο από τους στόχους, στο τέλος θα βγει ο λογαριασμός και θα αφήσουμε πίσω αυτά τα πέτρινα χρόνια.

Και τούτο γιατί τα τελευταία 30 χρόνια ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση και γίναμε μια κοινωνία των απαιτήσεων και όχι των υποχρεώσεων. Φτιάχναμε γεφύρια για να ενώσουμε το τίποτα με το πουθενά, χτίζαμε δρόμους εκεί όπου δεν χρειάζονταν μόνο και μόνο για να απορροφούμε κοινοτικά και εθνικά κονδύλια και να δουλεύουν οι εταιρείες κι έτσι να δημιουργούμε μια επίπλαστη ανάπτυξη. Κατασπαταλούσαμε αγροτικές επιδοτήσεις σε μεροκάματα αλλοδαπών και οι πρώην αγρότες μας την περνούσαν στα καφενεία σαν τσιφλικάδες, κατασπαταλούσαμε κοινοτικά προγράμματα για ανακαίνιση ταβερνών και εστιατορίων ανά την επικράτεια, αλλά και προσθήκη νέων αυθαίρετων δωματίων για τουριστική εκμετάλλευση. Και οι ευκαιρίες περνούσαν δίπλα μας, αλλά εμείς νομίζαμε ότι βρήκαμε την κότα με τα χρυσά αβγά και πως δεν χρειάζεται να δουλέψουμε γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός. Ετσι φτάσαμε να παράγουμε σχεδόν τίποτα και οι δουλειές που κάνουν πλέον οι Ελληνες είναι ο ένας να προσφέρει υπηρεσίες στον άλλον. Περίτρανη απόδειξη ότι μέχρι πρότινος τουλάχιστον έβρισκαν δουλειές και απασχολούνταν -νόμιμα ή παράνομα δεν έχει σημασία- πάνω από 1,5 εκατομμύριο μετανάστες. Πιστεύει κανείς πως σε έναν γενικό πληθυσμό της τάξεως των 10-11 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου καμία δουλειά δεν θεωρείται ντροπή, θα έβρισκαν απασχόληση και θα εγκαθίσταντο τόσοι μετανάστες; Προφανώς όχι. Οι πολιτικοί ταγοί μας, όμως, όλα αυτά τα χρόνια, τροφοδοτούσαν το στρεβλό σύστημα της λούφας, της απαξίωσης και του οχαδερφισμού και της λάθρα διαβίωσης με τα λεφτά άλλων. Ε, μοιραίο ότι κάποτε αυτό το ωραίο παραμύθι που ζήσαμε, όσοι τέλος πάντων το ζήσαμε, θα τελείωνε. Το θέμα είναι αν ύστερα απ’ όλα αυτά βάλουμε μυαλό γιατί με τα αναθέματα προς τους κακούς ξένους δεν πρόκειται να λύσουμε κανένα από τα προβλήματά μας.