Βασίλης Στεφανακίδης

Από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, καταλήγει στην ίδια οδυνηρή διαπίστωση: δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Ούτε ως χώρα ούτε ως κοινωνία, ούτε καν ως πρόσωπα. Η καθημερινή ειδησεογραφία καταμαρτυρά τη διάλυση και την απαξίωση των πάντων. Θεσμοί, αρχές, λειτουργήματα, κρατικές υπηρεσίες, νοσοκομεία, δικαιοσύνη, ασφάλεια, στρατός, ιδιωτική πρωτοβουλία και ό,τι άλλο αποτελούσε μέρος του κοινωνικού κορμού βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση. Κορυφή του παγόβουνου είναι οι τρισάθλιες ομολογίες δύο υπουργών ότι δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο. Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Απλώς αυτοί μέσα στην απεραντοσύνη της ανοησίας τους το είπαν και δημόσια, προσδοκώντας αφελώς ότι θα τύχουν συμπάθειας και θα διασωθούν από το τσουνάμι που έρχεται για όλο το πολιτικό σύστημα.

Αλλά μήπως είναι μόνο το μνημόνιο; Οι εκατοντάδες νόμοι και οι χιλιάδες τροπολογίες που ψηφίζονται νυχθημερόν στη Βουλή μήπως διαβάζονται από τους ψηφοφόρους βουλευτές; Μόνο απ’ αυτούς που έχουν κάποιο προσωπικό ενδιαφέρον - και αν. Ετσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και η «ισχυρή κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία» ύστερα από 38 αδιάκοπα χρόνια αμφισβητείται πλέον από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και ακούγονται συνθήματα που οι παλιότεροι ακούγαμε από τους χουντικούς όταν κατέλυσαν το πολίτευμα και έκλεισαν τη Βουλή. Οπως και τότε για εκείνη την εκτροπή, έτσι και σήμερα για τον βιασμό της δημοκρατίας η κύρια ευθύνη βαραίνει τους πολιτικούς μας αντιπροσώπους. Ανθρωποι αποκομμένοι από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, με συζητήσιμη επαγγελματική επάρκεια και γνώση για τους πλείονες εξ αυτών, βγαλμένοι από τους κομματικούς σωλήνες, αναπαράγουν επί 38 χρόνια το ίδιο μοντέλο σήψης.

Εγωκεντρικοί μύωπες, αρνούνται να αποδεχτούν ακόμα και τώρα πως έτσι που τα κατάφεραν δεν μπορούν να αποτελέσουν οι ίδιοι τη λύση, γιατί αυτοί είναι το πρόβλημα. Δεν δέχονται ότι εδώ που φτάσαμε πρέπει επιτέλους να παραδεχτούν ότι τη διακυβέρνηση της χώρας και την ανασύνθεσή της από τα συντρίμμια πρέπει να την αναλάβουν άνθρωποι εξειδικευμένοι και με πείρα στο crisis management. Οι δημοσιοσχετίστες με τις αγκαλίτσες, τα φιλάκια, τα πλαταρίσματα στους ψηφοφόρους και τα αμοιβαία βολέματα στο υπερτροφικό κράτος ανήκουν στο παρελθόν. Οπως ανήκουν στο παρελθόν και οι παχιές αγελάδες, από τις οποίες τρεφόταν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και το οποίο, αφού χόρτασε ψωμί, γρήγορα μπολιάστηκε με το νεόφερτο lifestyle αποκτώντας εγκληματικές νεοπλουτίστικες συνήθειες, τις οποίες σήμερα πληρώνουμε όλοι μαζί. Μαζί χάθηκαν και κάποιες αξίες σημαντικότατες για την επιβίωση του έθνους μας, όπως η φιλοπατρία, η εργατικότητα, η ανιδιοτέλεια, η δημιουργικότητα, η φιλομάθεια, ο πολιτισμός, η αλληλεγγύη και τα οράματα.

Ετσι, φτάσαμε σήμερα να βλέπουμε κατοχικές εικόνες στο Σύνταγμα, όπου χιλιάδες συμπολίτες μας συνωστίζονται για μια σακούλα δωρεάν πατάτες και κρεμμύδια, «σοβιετικές» ουρές έξω από τον ΟΑΕΔ, φιλανθρωπικά συσσίτια στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων και εκατομμύρια σκυθρωπά πρόσωπα από το στύψιμο και την απώλεια των στοιχειωδών. Ούτε χαμόγελα, ούτε όνειρα, ούτε προσδοκίες. Μόνο προσμονή να τελειώσει κάποτε αυτό το σισύφειο μαρτύριο. Να δούμε το τέρμα του κατήφορου, να μετρήσουμε τις πληγές και να δούμε πώς θα μπορέσουμε -και αν θα μπορέσουμε- να σταθούμε ξανά στα πόδια μας, να μαζέψουμε όσες δυνάμεις απέμειναν για να ξανανεβούμε. Και ίσως τότε να εκτιμήσουμε και πάλι κάποια απλά πράγματα που η επίπλαστη ευδαιμονία μας τα είχε περάσει στη λήθη. Απλά καθημερινά πράγματα που τονίζουν τον ρόλο μας πάνω στη Γη και μέσα στη χώρα, όπως η συντροφικότητα, η αγνή φιλία, η άδολη προσφορά, η υγεία, η μόρφωση, ο σεβασμός στον διπλανό, η ευγενής άμιλλα και η κατανάλωση των απαραίτητων.