Βασίλης Στεφανακίδης

Μαύρα Χριστούγεννα για χιλιάδες συμπολίτες μας και τα φετινά, γκρίζα για εκατομμύρια άλλους. Μάταια έμποροι και διάφοροι σύλλογοι προσπαθούν να δώσουν χρώμα εορταστικό στις μέρες αυτές, μάταια οι γονείς προσπαθούν να δείξουν ανέμελοι για χάρη των παιδιών που πρέπει να ζήσουν το όνειρο των ημερών. Ο κόμπος που έχουμε όλοι στον λαιμό δεν κατεβαίνει και δεν μας αφήνει να ανασάνουμε ελεύθερα.

Ακόμα και οι τυπικές ευχές που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας βγαίνουν ξέπνοες. Και πώς να γίνει αλλιώς. Ενας στους τέσσερις Ελληνες είναι άνεργος. Τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν υποστεί απανωτές μειώσεις στα εισοδήματά τους και πολλοί απ’ αυτούς είναι κατ’ επίφαση εργαζόμενοι και άγνωστο για πόσο ακόμα. Οκτακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, πέραν από τις μειώσεις μισθών, τελούν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς επαπειλούμενης εφεδρείας και μαζικών απολύσεων. Ολοι οι συνταξιούχοι έχουν υποστεί τρομακτικές μειώσεις τόσο στις συντάξεις όσο και στα αγαθά της νοσοκομειακής και κοινωνικής πρόνοιας.

Οι μόνοι που δεν έχουν θιγεί ακόμα είναι οι δικαστικοί και οι γνωστοί-άγνωστοι εισοδηματίες και φραγκάτοι που φρόντισαν εγκαίρως και έκαναν τα κουμάντα τους στο εξωτερικό. Τούτες τις δύσκολες ώρες για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, οι μόνοι που ζουν σε έναν άλλο κόσμο, σε μια υπερβατική διάσταση, είναι οι Ελληνες πολιτικοί. Οι κατεξοχήν υπαίτιοι των συμφορών που επέπεσαν στον ελληνικό πληθυσμό. Αυτοί, βλέπετε, έχουν άλλες προτεραιότητες και όχι τη φτώχεια, τη δυστυχία και τον πόνο των Ελλήνων. Αυτοί αγωνιούν για την επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ, για το ποιος θα είναι ο νέος αρχηγός, πώς θα οδηγηθούμε γρηγορότερα στις εκλογές και πώς θα επιτύχει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία ή πώς θα αυξήσουν την εκλογική τους πελατεία οι αριστεροί ουτοπιστές. Σαν τους Ινδούς φακίρηδες που νίκησαν τον πόνο, αδιαφορούν για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Δεν ακούν, δεν βλέπουν και δεν συναισθάνονται την τραγικότητα των στιγμών που περνάει ο λαός μας.

Η μόνη έγνοια που τους βαραίνει είναι η προσωπική τους πολιτική επιβίωση μέσα στα χαλάσματα της πατρίδας μας. Αποποιούνται μάλιστα με περισσή θρασύτητα τις εγκληματικές τους ευθύνες για το σημερινό κατάντημα της πατρίδας και του λαού της. Στην καλύτερη περίπτωση να μεταβιβάσουν ευθύνες ο ένας στον απέναντι και το αντίθετο. Τους φταίνε όλοι οι άλλοι, από τους δανειστές, τους εταίρους μας στην Ε.Ε. μέχρι τον ελληνικό λαό, γιατί τους πίστεψε όταν έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα και λεφτά υπάρχουν!

Τώρα, λοιπόν, θέλουν και πάλι να μετρηθούν από τον λαό μέσα από τις κάλπες για να μας σώσουν καλύτερα. Κουβέντα βέβαια για μια συγγνώμη, έστω για τους τύπους, για τα λάθη τους, τις παραλείψεις και τις ιδιοτελείς αποφάσεις τους για τριάντα χρόνια. Και πολλοί απ’ αυτούς είναι βαθιά χωμένοι όλα αυτά τα χρόνια στο φθαρμένο σύστημα και είναι στυλοβάτες του. Αντί, λοιπόν, να βάλουν τώρα πλάτη στην κυβέρνηση που οι ίδιοι συναρμολόγησαν και να γίνουν αυτά που πρέπει μήπως και γλιτώσουμε τον Καιάδα, νυχθημερόν ασχολούνται με την υπονόμευσή της, το πριόνισμά της και την απαξίωσή της. Κι είναι ακόμα νωπές οι μνήμες για το πώς ενεργούσε η Ν.Δ. όταν ήταν στην εξουσία και νωπότερες ακόμα οι δημοψηφικές παλαβωμάρες του Παπανδρέου.

Με τι μούτρα, επομένως, έρχονται τώρα και ζητούν την ψήφο για να μας ξανακυβερνήσουν, και μάλιστα όσο το δυνατόν γρηγορότερα;
Με τι μούτρα ζητάνε οι δήμιοι της χώρας επαναβεβαίωση του ρόλου τους από τα θύματα;