Βασίλης Στεφανακίδης

Κάποτε πρέπει να καταλάβουν πως ο πολίτης δεν θέλει να ακούει για νέους φόρους μετά απ’ όσα πέρασε στη δεκαετία των μνημονίων αλλά για το πώς θα παραχθεί νέος πλούτος στη χώρα για να μπορεί να προσδοκά σε άνοδο του βιοτικού του επιπέδου.

Και επ’ αυτού καμία συζήτηση παρά μόνο αναδιανομή της μιζέριας. Κάποτε, έστω προεκλογικά μιλούσαν για την περήφανη αγροτιά και έταζαν κίνητρα για να μείνουν οι νέοι στα χωριά και να στηρίξουν τον λεγόμενο πρωτογενή τομέα. Σήμερα τα χωριά σε όλη την επικράτεια ερήμωσαν, οι νέοι προτιμούν να δουλεύουν στις πόλεις για το μεροκάματο κι απόμειναν κατά κύριο λόγο ηλικιωμένοι που δεν έχουν πια τα κουράγια και τις αντοχές να φύγουν και να αλλάξουν ζωές, και ψάχνουν αγροτοεργάτες για να μαζέψουν τη λιγοστή παραγωγή από τα χωράφια.

Την ίδια ώρα ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που έχει ανακύψει τα τελευταία χρόνια είναι η διόγκωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στις αυξημένες εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, ενεργειακών προϊόντων και πρώτων υλών.

Οφείλεται και στο γεγονός πως επειδή δεν παράγει ο πρωτογενής μας τομέας, αναγκαζόμαστε να εισάγουμε από κρέατα μέχρι κηπευτικά(φρούτα, ντομάτες, πατάτες, σιτηρά, ζωοτροφές μέχρι και σκόρδα!). Και το ερώτημα είναι γιατί. Γιατί άφησαν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών να συμβεί αυτό και να ερημώσει η ύπαιθρος. Μπορεί μια χώρα να σταθεί προσφέροντας μόνο υπηρεσίες, εισάγοντας τα πάντα;

Ναι, σαφώς είναι απαραίτητο η χώρα να περάσει στην ψηφιακή εποχή με επενδύσεις στην υψηλή τεχνολογία, στον τουρισμό και τους λοιπούς κλάδους των υπηρεσιών και της βιομηχανίας. Όμως δεν πρέπει να ρίξει το βάρος και στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων έστω μέσω ενός νέου μοντέλου εκμετάλλευσης, από επιχειρήσεις που θα επενδύσουν στην σύγχρονη τεχνολογία και στα σύγχρονα μηχανήματα εκμετάλλευσης της γης;

Οι αναπτυξιακοί νόμοι δίνουν πολλά κίνητρα για παντοειδείς επενδύσεις στη βιομηχανία και στον τουρισμό. Μήπως να δοθούν ακόμα μεγαλύτερα, σε γεωργικά projects μεγάλης και μεσαίας κλίμακας;

Επ’ αυτού δεν ακούσαμε και προφανώς ούτε πρόκειται, από τα κόμματα που ανταγωνίζονται να μας πείσουν να τους εμπιστευτούμε με την ψήφο μας.

Κι αυτό γιατί κανένα προφανώς, δεν έχει πρόγραμμα ενίσχυσης και αναβίωσης του πρωτογενούς τομέα ενώ όλοι έχουν να τάξουν για τις αγροτικές συντάξεις. Δεν μιλούν καν για ένα οργανωμένο σχέδιο εισαγωγής εποχικών εργατών γης με κανόνες, ασφάλιση και δικαιώματα, μιας και λείπουν τόσες χιλιάδες χέρια.

Στα μουλωχτά και χωρίς να το πολυδιαφημίζουν βγαίνουν κάποιες αποφάσεις για βίζες από Αίγυπτο και Ασιατικές χώρες και για αριθμό υποπολλαπλάσιο από αυτόν που ζητούν ξενοδόχοι και περιφερειάρχες για τις περιοχές τους.

Εάν λοιπόν το πρόβλημα είναι τα χέρια που λείπουν γιατί οι Έλληνες δεν θέλουν χειρωνακτικές εργασίες, ας εκπονηθεί ένα πρόγραμμα απασχόλησης ακόμα και των παράτυπων μεταναστών που καλώς ή κακώς βρίσκονται στη χώρα μας και η πολιτεία τους επιδοτεί για να επιβιώνουν. Καταγεγραμμένοι είναι, προσωρινή βίζα τους έχει δοθεί, ας του δοθεί και μια ευκαιρία για νόμιμη απασχόληση ανάλογα με τις δεξιότητες του καθενός, για όσο θα βρίσκονται στη χώρα, για να νοιώσουν οι ίδιοι και χρήσιμοι αλλά και να αποκτήσουν ένα εισόδημα που θα τους επιτρέψει να βάλουν τη ζωή τους σε μια τάξη.

Αυτά όμως είναι θέματα που πολιτικά κάνουν τζιζ και κανένας δεν τολμά να τα αγγίξει, τουλάχιστον δημόσια.
Λες και το να συζητούν για φόρους τους κάνει καλό και θα τους αποδώσει σε ψήφους.

Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό πως πέραν από τα όντως σοβαρά, όπως είναι η Δημόσια υγεία, η εκπαίδευση, η ασφάλεια, η βελτίωση των μισθών, υπάρχουν και δεκάδες άλλα μικρά και μεγάλα θέματα της καθημερινότητας που πρέπει να προσεγγισθούν με ρεαλισμό και σχέδιο και κυρίως χωρίς αγκυλώσεις και παρωπίδες ή ιδεολογικά φληναφήματα, αν όντως θέλουμε να βάλλουμε τις βάσεις της Ελλάδας του μέλλοντος.