Βασίλης Στεφανακίδης

Το πρώτο ερώτημα είναι αν θα το τολμήσει, έχοντας απέναντι (θεωρητικώς) όλη την Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ(και πάλι θεωρητικώς) και το δεύτερο αν εκεί που έχει οδηγήσει ο ίδιος τα πράγματα, αν υπάρχει πλέον χώρος να κάνει βήματα πίσω και να ξανακαθίσει στο τραπέζι του διαλόγου. Και βέβαια μια άλλη απορία είναι αν θεωρούν, πως τώρα είναι ευκαιρία γι’ αυτούς και τα αναθεωρητικά τους σχέδια, μιμούμενοι τους «φίλους» και «σύμμαχους» τους Ρώσους που τους κάνουν πλάτες.

Αν όλο αυτό το κρεσέντο επιθετικότητας και παληκαρισμών που παρακολουθούμε, είναι αρκετό για να ενεργοποιήσει το άρθρο του Συντάγματος του για διετή αναβολή των εκλογών, έχει καλώς. Αν όμως απαιτείται και σύρραξη έστω περιορισμένης κλίμακας, τότε αναλογίζεστε τι θα σημάνει κάτι τέτοιο;


Δεν μας φτάνουν δηλαδή όλα όσα θα μας φέρει ο χειμώνας με την ενεργειακή ακρίβεια, με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, νάχουμε να αντιμετωπίσουμε και κρίση στο Αιγαίο ή στη ΝΑ Μεσόγειο;

Κι αρκεί άραγε νάχουμε το δίκιο με το μέρος μας και να πορευόμαστε με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις σαν ευαγγέλιο , πιστεύοντας πως έτσι θα επαναφέρουμε στην οδό της λογικής την τουρκική πολιτική ηγεσία;

Και οι Ουκρανοί έχουν το διεθνές δίκαιο με το μέρος τους αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη αλλά το αποτέλεσμα είναι πως μόνοι τους μάχονται και σκοτώνονται για να προασπίσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα που καταπατώνται από τον εισβολέα, ενώ οι υπόλοιπες Δυτικές χώρες απλά τους δίνουν οικονομική βοήθεια και κάποια από τα παλαιάς τεχνολογίας όπλα που τους περισσεύουν. Κανείς δεν πάει να πολεμήσει στο πλευρό τους όπως κανείς δεν πρόκειται να έρθει να πολεμήσει στο πλευρό μας αν ό μη γένοιτο υπάρξει κάποια σύρραξη με τους Τούρκους.

Μόνοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ό,τι προκύψει σε αυτούς τους δύσκολους και περίπλοκους καιρούς που ζούμε και η απάντηση αυτή τη φορά , είναι μονόδρομος γιατί άλλα Ίμια και σημαίες που τις παίρνει ο…άνεμος, δεν πρόκειται να τα ανεχτεί κανείς.

Οι φόβοι λοιπόν και οι ανησυχίες που καταγράφονται και στις μετρήσεις κοινής γνώμης με υψηλά ποσοστά, είναι υπαρκτοί κι έχουν λόγους και αιτίες πραγματικές.

Κι ενώ ζούμε ένα πολεμικό θρίλερ σε εξέλιξη με άγνωστη έκβαση, το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από τις πολιτικές και κομματικές ηγεσίες της χώρας θα ήταν η δημιουργία ενός αρραγούς εθνικού μετώπου που με μια φωνή θα υπεραμύνονταν την εθνική γραμμή.
Έχει συμβεί κάτι τέτοιο και διέλαθε της προσοχής μου; Μάλλον όχι. Κάποιες χλιαρές δηλώσεις από την αντιπολίτευση από δευτεροκλασάτα στελέχη, ίσα-ίσα για νάχαμε να λέγαμε. Κι όταν δεν μπορούμε να συνενοηθούμε ούτε καν στα μείζονα, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε από όλους αυτούς που διεκδικούν την εκπροσώπηση μας;

Η κυβέρνηση κρατά χαμηλούς τόνους και δεν σηκώνει το γάντι που καθημερινά πετάει κάτω η απέναντι πλευρά και παράλληλα διεξάγει ένα Μαραθώνιο διπλωματικό αγώνα ενημέρωσης για τις προκλήσεις των Τούρκων. Αν αυτό παράγει αποτελέσματα και μπορεί να αποτρέψει αυτά που δρομολογούν οι Τούρκοι, μένει να αποδειχθεί στην πράξη γιατί επί του παρόντος, μόνο παραινέσεις για διάλογο και σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων ακούμε. Δεν είδαμε για παράδειγμα τις ΗΠΑ να τρίζουν τα δόντια και είναι η μόνη δύναμη που υπολογίζει ο Ερντογάν όσο κι αν νοιώθει πικραμένος, γιατί την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους έχει αποδείξει πως τους έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Τούτων δοθέντων, θα είναι ευχής έργο, το πρόβλημα μας να είναι μόνο ο βαρύς χειμώνας και η κλιμακούμενη ακρίβεια.