Βασίλης Στεφανακίδης

Είναι άλλωστε τόσα πολλά που πρέπει να αλλάξουν στη χώρα για να θεωρηθεί σύγχρονη και στον μέσο όρο τουλάχιστον των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο υπάρχουν και πάμπολλα μικρά προβλήματα που ούτε στοιχίζουν ούτε είναι δύσκολα στην επίλυσή τους κι όμως ταλαιπωρούν τους πολίτες και τους επαγγελματίες άνευ λόγου. Και αυτά τα μικρά είναι που μερικές φορές προκαλούν αγανάκτηση και δεν αφήνουν τον πολίτη να εκτιμήσει και τις μεγάλες εκσυγχρονιστικές αλλαγές.

Κάποια εκ του προχείρου παραδείγματα συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Σε όλες τις νομικές υποθέσεις είτε πρόκειται για δικόγραφα είτε για συμβόλαια, πληρεξούσια κ.λπ., ο νόμος απαιτεί την επικόλληση ακόμα και σήμερα το λεγόμενο «μεγαρόσημο», αξίας από 2 έως 6 ευρώ ή και λίγο παραπάνω.

Ενώ λοιπόν έχουν καταργηθεί όλα τα άλλα χαρτόσημα που ταλάνιζαν τον πολίτη από συστάσεως του ελληνικού κράτους, το μεγαρόσημο ζει και βασιλεύει και στις μέρες μας! Και όχι μόνο, αλλά είναι και δυσεύρετο για τους νομικούς και αναγκάζονται να το προμηθεύονται από τους πάγκους των λιανοπωλητών με προσαύξηση!

Προφανώς, το Δημόσιο αμελεί να εκτυπώσει τις απαραίτητες ποσότητες, μια και ακόμα ισχύει. Τα έσοδα από αυτό το χαρτόσημο θεωρητικώς πάνε για τη συντήρηση των δικαστικών κτιρίων. Δεν ξέρω πόσα είναι αυτά τα έσοδα και αν επαρκούν για τη συντήρηση των κτιρίων, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει αν είναι τόσο σημαντικά γιατί δεν γίνεται σε άυλη μορφή ή με τραπεζική κατάθεση που στις μέρες μας είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει και από το κινητό τηλέφωνο;

Ενα άλλο από αυτή την κατηγορία των μικροπροβλημάτων είναι το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας που πληρώνουν οι πολίτες στους δήμους. Για κάθε μεταβίβαση ακινήτου απαιτείται βεβαίωση από τον οικείο δήμο ότι δεν βαρύνεται το ακίνητο με χρέος από ΤΑΠ. Οι περισσότεροι δήμοι εκδίδουν ακόμα αυτή τη βεβαίωση με το χέρι, οπότε οι καθυστερήσεις πολλές φορές υπερβαίνουν και τους δύο μήνες κι έτσι καθυστερούν και οι μεταβιβάσεις. Υπάρχουν όμως και δήμοι όπως της Αθήνας, που δέχονται ηλεκτρονικά τις αιτήσεις και τις εκδίδουν επίσης ηλεκτρονικά.

Θα θεωρούσε κανείς αυτονόητο πως αυτή η διαδικασία θα ήταν υπόθεση το πολύ ενός λεπτού. Κι όμως, αυτό που πληροφορούνται οι ενδιαφερόμενοι ηλεκτρονικά για πολλές-πολλές μέρες είναι πως το αίτημά τους βρίσκεται υπό επεξεργασία. Στις δε διαμαρτυρίες που φτάνουν στους δήμους οι δικαιολογίες είναι οι γνωστές των δημόσιων υπηρεσιών από άλλα χρόνια. Δεν επαρκούν οι υπάλληλοι που υποδέχονται και επεξεργάζονται τις αιτήσεις, ο αρμόδιος υπάλληλος είναι άρρωστος, σε άδεια κ.λπ.

Όσοι εκ των πολιτών που καίγονται να μεταβιβάσουν το ακίνητό τους έχουν κάποια άκρη με τον δήμαρχο, τον αντιδήμαρχο, τους δημοτικούς συμβούλους ή έστω κάποιον δημοτικό υπάλληλο, παίρνουν τη βεβαίωση σε δύο λεπτά, οι υπόλοιποι υπομονή και αναμονή και προσευχές να μη λήξουν τα δεκάδες άλλα πιστοποιητικά που έχουν συγκεντρώσει από άλλες υπηρεσίες και ξανατρέχουν πάλι από την αρχή! Μα, ρουσφέτι και για βεβαίωση ΤΑΠ; Ελεος!

Λες κι είναι τόσο δύσκολο να γίνουν κάποιες εσωτερικές μετακινήσεις υπαλλήλων για να αντιμετωπίσουν τον φόρτο εργασίας στον συγκεκριμένο τομέα.

Και μια και πήγαμε στους δήμους, αλήθεια πότε επιτέλους θα δούμε έναν δήμαρχο που θα συνδέσει το όνομά του με την ανακατασκευή των πεζοδρομίων ώστε αυτά να προορίζονται για πεζούς; Να μπορούν δηλαδή να περπατούν κανονικά και άφοβα σε αυτά; Μας έφαγαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια με τους μεγάλους περιπάτους και τις πλατείες και ουδείς ασχολείται με αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη οι πολίτες.

Να περπατούν άφοβα στα πεζοδρόμια και να μην κάνουν σλάλομ ανάμεσα σε μηχανές, ψωραλέα δενδρύλλια σπασμένα και ολισθηρά πλακάκια. Πεζοδρόμια στα οποία θα μπορούν να κινούνται και οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα αλλά και οι μαμάδες με τα καρότσια. Και, κυρίως, να αποκαθίστανται οι ζημιές όταν κάποιος σπάει το πεζοδρόμιο για εργασίες αμέσως μετά το πέρας των εργασιών. Είναι άραγε τόσο δύσκολο;