Βασίλης Στεφανακίδης

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα χρήματα και οικονομικές στερήσεις, επιτάσσει η υπερδεκαετής οικονομική κρίση και επιβάλλουν οι υποχρεώσεις από τα μνημόνια που έφερε η χρεοκοπία.

Εσχάτως μαθαίνουμε πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τις μεγάλες πυρκαγιές και πλημμύρες που φέρνει η κλιματική αλλαγή στον πλανήτη μας.

Ναι, η ζωή μας δεν θα είναι πλέον ποτέ ίδια με αυτή που μάθαμε και αναπολούμε εν είδει ανέκδοτου στα… χρόνια του ΠΑΣΟΚ και της επίπλαστης ευμάρειας.

Και αλήθεια, πώς να μάθεις να ζεις για πάντα με την πανδημία και έναν ιό που, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι δα και μια απλή γρίπη όπως μας έλεγαν, στην αρχή της υγειονομικής κρίσης, οι ειδικοί, όταν νόμιζαν ότι απλά είναι άλλος ένας ιός της γνωστής οικογένειας των κορωνοϊών;

Πώς να μάθεις να ζεις με λίγα για πάντα, χωρίς την προοπτική για καλύτερες μέρες και την ελπίδα να προσεγγίσουμε το βιοτικό επίπεδο των άλλων Ευρωπαίων;
Πώς μπορείς να κρατήσεις τη νέα γενιά στη χώρα αν δεν υπάρχουν προοπτικές και συνθήκες ανάλογες με τη λεγόμενη αναπτυγμένη Δύση;

Και, το χειρότερο, πώς μπορείς να μάθεις να ζεις με τον κίνδυνο να καείς ή να πνιγείς και να χάσεις ό,τι απόκτησες εσύ και οι γονείς σου μετά από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς;
Πώς μπορείς να ξαναρχίζεις από το μηδέν σε κάθε ηλικία και με καμένη την προηγούμενη ζωή σου, μαζί με τα υλικά και άυλα περιουσιακά στοιχεία, με ανυπολόγιστη συναισθηματική αξία, που μάζευες όλη σου τη ζωή;

Δύσκολο έως αδύνατο.

Επιπρόσθετα, πώς μπορείς να μάθεις να ζεις σε μια κοινωνία όπου σχεδόν οι μισοί δεν έχουν δική τους κρίση και σκέψη και ετεροπροσδιορίζονται μέσα από ανεύθυνες και λαϊκίστικες προσεγγίσεις που διακινούνται είτε από το χαοτικό Διαδίκτυο είτε από πολιτικούς σχηματισμούς που δεν ορρωδούν προ ουδενός αρκεί να χαϊδέψουν αυτιά και να προσποριστούν πολιτικό όφελος;

Η εξίσωση δύσκολη και οι άγνωστοι Χ πολλοί και σίγουρα τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με συγγνώμες, ούτε με καταγγελίες και κυρίως ούτε με μαγικά ραβδιά.

Πάνω στις στάχτες που ακόμα σιγοκαίνε και με την εθνική συναισθηματική φόρτιση στο κόκκινο, ανακοινώνονται μέτρα και προγράμματα στήριξης των πληγέντων που, ακούγοντάς τα, θαρρείς πως σε λίγο όλα θα γίνουν όπως πρώτα. Και δεν αμφιβάλλω πως οι προθέσεις είναι αυτές.

Ομως, αν σκεφτούμε τι έχει γίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν και κυρίως με το πρόσφατο παράδειγμα στο Μάτι, τότε η αισιοδοξία καίγεται στη στιγμή. Τρία χρόνια μετά και στην περιοχή με τους 102 νεκρούς και τα εκατοντάδες καμένα σπίτια θαρρείς πως ο χρόνος πάγωσε. Τα μαυρισμένα ντουβάρια χάσκουν έρημα για να θυμίζουν ίσως στους περαστικούς το ολοκαύτωμα. Κι αυτό όχι από επιλογή, αλλά γιατί οι επιτροπές τρία χρόνια τώρα σχεδιάζουν το νέο Μάτι και οι άδειες ανοικοδόμησης στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν ακόμα βγει.

Μπορεί επομένως ο τωρινός πυρόπληκτος να αναθαρρήσει και να πιστέψει πως αυτή τη φορά όντως η Πολιτεία θα τον συντρέξει και θα τον βοηθήσει να σταθεί ξανά στα πόδια του;
Μπορεί κανείς να διαβεβαιώσει πως η καθεμία από τις χιλιάδες περιπτώσεις των πυρόπληκτων θα είναι μια προσωπική υπόθεση και στοίχημα της επιτροπής αποκατάστασης που θα συσταθεί και όχι απλώς ένας ακόμα εκκρεμής φάκελος στα συρτάρια της γραφειοκρατίας και της τυπολαγνείας;

Κανείς προφανώς και γι’ αυτό πρέπει να συνηθίζουμε (αν μπορεί να γίνει αυτό) στην ιδέα αυτής της ιδιότυπης ρώσικης ρουλέτας. Τη γλιτώσαμε σήμερα. Θα τα καταφέρουμε και αύριο;