Βασίλης Στεφανακίδης

Αυτό που έχει σημασία είναι πως μπήκαμε πάλι σε ένα τούνελ και  ο χρόνος εξόδου απ' αυτό, μάλλον δεν θα είναι λιγότερος από το τέλος Μαρτίου, καθώς όλα τα  επιστημονικά μοντέλα κάνουν λόγο για ένα δύσκολο δίμηνο.

Όμως  αυτή η δύσκολη επιδημιολογική κατάσταση, έρχεται να δοκιμάσει για άλλη μια φορά,  την οικονομία και όλους εμάς που σφίγγουμε τα δόντια εδώ κι ένα χρόνο. Από τους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους  επαγγελματίες έως τους απλούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που αποτελούν την πραγματική οικονομία.

 Μια οικονομία εύθραυστη που ξόρκιζε το κακό και δεν ήθελε  με τίποτα ένα τρίτο lock down καθώς κάτι τέτοιο δεν περιλαμβάνονταν ούτε στα δυσμενή σενάρια. 

Τώρα, αλλάζουν και πάλι όλοι οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης κι είναι θέμα ολίγου χρόνου να αναθεωρηθεί προς τα κάτω και ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε μόλις πριν δυο μήνες και θεωρούσε  το οικονομικό επιτελείο πως ήταν και πολύ large μιας και προέβλεπε, δαπάνες 7,5 δισ για τις άμεσες συνέπειες της πανδημίας μέσα στο 21 αλλά φευ αυτά κονδύλια σε λίγο, θα έχουν  εξαντληθούν.

 Και περιττό να μιλήσουμε για τα έσοδα του κράτους που κατ' ουσίαν είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Δεν υπάρχει ΦΠΑ, αφού δεν υπάρχει κατανάλωση, δεν υπάρχουν φόροι εισοδήματος  αφού δεν υπάρχουν εισοδήματα, δεν υπάρχουν εισφορές αφού κι αυτές τις ανέλαβε το κράτος, δεν υπάρχουν πληρωμές παλαιότερων χρεών αφού όλα έχουν ανασταλεί και στην πραγματικότητα η οικονομία  έχει μπει σε μηχανική στήριξη με... δανεικό αναπνευστήρα!

 Μέχρι πρότινος, οι οικονομικοί υπουργοί εμφανίζονταν με μια συγκρατημένη αισιοδοξία πως θα τα καταφέρουν σύντομα να  το γυρίσουν το παιγνίδι από την ύφεση στην ανάπτυξη. 

Τώρα σηκώνουν τα χέρια και λένε πως μόνο ο Θεός ξέρει πότε και πως θα βγούμε από αυτό τον καταστροφικό φαύλο  κύκλο του θανάτου και της ανέχειας. 

Όλες οι ελπίδες κρεμάστηκαν στα εμβόλια, πλην όμως  δεν εξαρτάται από εμάς πότε και πόσες παρτίδες θα μας στείλουν από την ΕΕ ώστε να πετύχουμε το απαιτούμενο ποσοστό εμβολιασμών που θα μειώσει την εξάπλωση.

Κατανοητή ως ένα βαθμό η αγωνία  της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει αυτή τη διπλή κρίση, ακατανόητες όμως οι προσπάθειες να καλύψουν λάθη και αστοχίες, με άλλα λάθη επικοινωνιακής πολιτικής. 

Και αθροίζονται πολλά τις τελευταίες μέρες, από τα κλειδιά των εστιατόρων που ζήτησε ο Άδωνις μέχρι το τραπέζωμα στο ταρατσάκι της Ικαρίας αλλά και γιατί όχι και την αργοπορημένη “παραίτηση” του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, για την οποία καταλάβαμε πως κάποιοι παρενέβαιναν για να την αποτρέψουν μη αντιλαμβανόμενοι  το τσουνάμι που έρχεται και πως στο τέλος θα φορτωθεί όλη η κυβέρνηση, τη λάθος επιλογή ενός τέτοιου ανθρώπου. 

Ναι, κομμάτι της πολιτικής είναι η διαχείριση των συμβόλων και των συμβολισμών αλλά πολύ φοβούμαι πως  οι επικοινωνιολόγοι ναι μεν μπορούν να εμφανίσουν το καλό σε καλύτερο αλλά σε καμιά περίπτωση να κρύψουν το κακό ή  να το εμφανίσουν σαν καλό. 

Κι όσο αυξάνουν τα κακά νέα και ειδήσεις τόσο θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο πάσης φύσεως λαϊκισμός, για να μας χώσει πιο βαθιά στην κρίση, ενισχύοντας την ανυποληψία του πολιτικού προσωπικού.