Βασίλης Στεφανακίδης

Ενα από αυτά αφορά τα εισοδήματα των εργαζομένων και έχει να κάνει με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και της εισφοράς αλληλεγγύης που παρακρατούνται κάθε μήνα από τον μισθό των εργαζομένων. Με βάση λοιπόν τις σχετικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, ήρθε την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο για ψήφιση, έτσι ώστε από τον Ιανουάριο περίπου 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι να δουν κάποια αύξηση στον μισθό τους από μικρότερες παρακρατήσεις.

Θα περίμενε κανείς αυτό το νομοσχέδιο που βελτιώνει έστω και λίγο τα εισοδήματα των εργαζομένων να τύχει καθολικής στήριξης από τα κόμματα και κυρίως από εκείνα που έχουν χτίσει πολιτικές καριέρες πάνω στους εργαζόμενους και «μάχονται» νυχθημερόν για τα συμφέροντά τους.

Αμ δε! ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ 25 είπαν όχι. Ο λόγος; Οτι με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να ενισχυθούν τα ταμεία του ΟΑΕΔ, προκειμένου αυτός να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερα επιδόματα τους ανέργους που αυξάνονται.
Και παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, ότι υπάρχει μέριμνα ώστε τα ταμεία του ΟΑΕΔ να ενισχυθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης και οι άνεργοι δεν πρόκειται να μείνουν χωρίς στήριξη, αυτοί επέμειναν μέχρι τέλους.
«Αδειασαν» τους 2 εκατομμύρια εργαζόμενους, επιλέγοντας ως κομματική πελατεία μόνο τους ανέργους. Δικαίωμά τους. Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, εφεξής να ομιλούν και να δρουν μόνο εν ονόματι των ανέργων και όχι των εργαζομένων. Να επενδύσουν σ’ αυτούς και να εύχονται να αυξάνονται οι άνεργοι και κατ’ επέκταση η κομματική τους πελατεία.

Γιατί, όσες διαφορές, πολιτικές, ιδεολογικές, ιστορικές κι αν έχουν με την κυβέρνηση, είναι ακατανόητο να μη στέργουν σε οιαδήποτε ενίσχυση του μισθού των εργαζομένων, οι οποίοι είναι αυτοί που με τους φόρους και τις εισφορές τους συντηρούν τα έσοδα των ασφαλιστικών και των κρατικών ταμείων προκειμένου να μπορεί στη συνέχεια το κράτος να δίνει επιδόματα και στους ανέργους.

Οπως είναι αδιανόητο, να μη στηρίζουν και την τελευταία επένδυση που δημιουργεί θέσεις εργασίας και βγάζει από το βασανιστικό τέλμα της ανεργίας κάποιους συμπολίτες μας. Επενδύσεις που ενισχύουν την ανάπτυξη και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και το γενικό καλό της χώρας.

Δυστυχώς, όμως, αυτή η γενικευμένη στάση και πρακτική του «όχι σε όλα» και της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση ίσως να εξηγεί και πολλά φαινόμενα ακινησίας που συμβαίνουν στον δημόσιο βίο εδώ και δεκαετίες.
Μια διαρκής προσπάθεια διαίρεσης και προβολής αντιθέσεων ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ να σκεφτώ έναν, έστω έναν τομέα της δημόσιας ζωής, στον οποίο να μπορέσουμε να συμφωνήσουμε όλοι ή σχεδόν όλοι, γιατί δεν θα λείψουν ποτέ ανάμεσά μας και αυτοί που το μυαλό τους λειτουργεί με ξεχωριστούς (ακατάληπτους για τους πολλούς) κώδικες.

Και αν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στα απλά και μικρά όπως η ελάφρυνση από φόρους και εισφορές των εργαζομένων, άντε να συμφωνήσουμε αν πρέπει ή δεν πρέπει να αρθεί το lockdown, αν πρέπει να ληφθούν κι άλλα μέτρα, κι αν την ευθύνη του τεράστιου δεύτερου κύματος της πανδημίας τη φέρει ολοκληρωτικά η κυβέρνηση, ή την υπερβαίνει ό,τι κι αν έκανε, ρίχνοντας μια ματιά και κάνοντας συγκρίσεις με τις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη ακόμα και με εκείνες που έχουν ισχυρότερα συστήματα υγείας.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι οι επιλογές και η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην παρούσα κρίσιμη ιστορική περίοδο δεν φαίνεται να βρίσκουν μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη ώστε να δημιουργηθεί νέο «κίνημα αγανακτισμένων» που στο πρόσφατο παρελθόν πληρώσαμε πολύ ακριβά.