Βασίλης Στεφανακίδης

Μια ελληνική εφεύρεση από την εποχή της αντιπαροχής που στηρίχθηκε στην παραδοσιακή ανάγκη του 'Ελληνα για ένα και γιατί όχι 2και 3 κεραμίδια πάνω από το κεφάλι του.

 Και η πολιτεία, μαζί με τις τράπεζες όχι μόνο καλλιεργούσαν  και επαύξαναν αυτή την ανάγκη αλλά σε κάποιους περιόδους -ουχί μακρινές- του χορηγούσαν αφειδώς δάνεια και σε πολλές των περιπτώσεων χωρίς καντις στοιχειώδεις  εγγυήσεις από τον δανειολήπτη.

Η εποχή όμως των παχιών αγελάδων παρήλθε  με την έλευση των μνημονίων. Χιλιάδες τα απούλητα ακίνητα  που έμειναν αμανάτι στους εργολάβους, εκατομμύρια τα δάνεια που έσκασαν και εκατοντάδες χιλιάδες τα ακίνητα που μπήκαν στη διαδικασία πλειστηριασμών.

 Σε εκείνη ακριβώς τη δυσμενέστατη συγκυρία που βρέθηκαν τα εκατομμύρια  των ελληνικών νοικοκυριών που αγωνίζονταν και αγωνίζονται να σώσουν τα σπίτια τους, εκτός από τους άδειους τραπεζικούς λογαριασμούς των πολιτών άδειασαν και τα κρατικά ταμεία.

 Η εύκολη και σίγουρη λύση για την πολιτεία να βρει χρήματα ήταν τα ακίνητα. Ανακάλυψαν ξαφνικά πως όλα τα ακίνητα  είτε είναι αυτά διαμερίσματα είτε είναι μονοκατοικίες, γραφεία ή βίλες κάπου έχουν μια αυθαιρεσία πολεοδομική, την οποία έκριναν πως ήταν η κατάλληλη χρονική περίοδος να τα... τακτοποιήσουν! 

Με το αζημίωτο βεβαίως-βεβαίως. 

Να τακτοποιήσουν φυσικά και όχι να  νομιμοποιήσουν- γιατί αυτό δεν γίνεται -αυθαιρεσίες που έχουν τα ακίνητα των Ελλήνων και που σε πολλές περιπτώσεις χάνονται στον ιστορικό χρόνο. Όπως για παράδειγμα αυθαιρεσίες στη Σταδίου γιατί ολόκληρες πολυκατοικίες της δεκαετίας του '50 και του '60, ξεφεύγουν κατά πέντε πόντους  από την χαραχθείσα οικοδομική γραμμή!  Όπως εκατοντάδες χιλιάδες αυθαιρεσίες ανά την επικράτεια από ...μπάρμπεκιου και πέργκολες στο μπαλκόνι μέχρι  ξεμπαζωμένα υπόγεια που έγιναν  ισόγειες κατοικίες. Η φάμπρικα λοιπόν που “έστησε” η επίσημη πολιτεία για να νομιμοποιεί και να κόβει μονέδα δεν πήγε άσχημα δεδομένων των κρίσιμων οικονομικών στιγμών που περνούσε η χώρα και κυρίως οι πολίτες.

Αναβολή στην αναβολή στις ρυθμίσεις  και έρχεται τώρα η κυβέρνηση εν μέσω  πανδημίας  αλλά και κυρίως νέας οικονομικής κρίσης και  θέτει  ένα οριστικό τέρμα στις ρυθμίσεις  στις 30 Σεπτεμβρίου. Και από σήμερα, όσοι δεν πρόλαβαν ή δεν είχαν την οικονομική ευχέρεια να βάλλουν στο κεφάλι τους  και άλλες οικονομικές υποχρεώσεις και βάρη, απειλούνται πλέον με τσουχτερά πρόστιμα οψέποτε χρειαστεί να μεταβιβάσουν ή να κληροδοτήσουν το ακίνητο τους και το οποίο κατά πάσα βεβαιότητα  θα έχει αυθαιρεσίες. Στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε μην το ξεχνάμε και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω.

Το ερώτημα γιατί τώρα σώνει και καλά. Τι θα γινόταν αν δινόταν μια παράταση μέχρι να  αντιμετωπιστεί η πανδημία και να βγει η οικονομία από την ύφεση αλλά και οι πολίτες από την τεράστια ανασφάλεια που νοιώθουν  αυτή την εποχή. Γιατί τέτοια εμμονή;

  Μήπως γιατί απλά επειδή το ακίνητο ήταν πάντα το σίγουρο έσοδο για τα κρατικά ταμεία; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως και ο ΕΝΦΙΑ που κατατρώει τούβλο-τούβλο τα σπίτια, την αξία τους αλλά και τις αποδόσεις τους, επεβλήθη στα πιο βαθιά σκοτάδια των μνημονίων και της χρεοκοπίας όπως και η αύξηση των συντελεστών φορολόγησης από ενοίκια.

Χώρια που και μια σειρά από άλλα βάρη στα ακίνητα όπως τα πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης, ταυτότητα ακινήτου, ΤΑΠ κλπ αυτά τα δύσκολα χρόνια, ήρθαν να προστεθούν. Μη τυχόν και προλάβουν να πάρουν ανάσα οι ιδιοκτήτες.

Και, τι πιο απλούστερο από μια πάγια ρύθμιση με ένα προβλεπόμενο κόστος για τον ιδιοκτήτη να νομιμοποιεί μόλις αποφασίζει να το νοικιάσει, να το μεταβιβάσει ή να το κληροδοτήσει. Ούτως ή άλλως κατά μέσο όρο τα ακίνητα στην Ελλάδα αλλάζουν χέρια κάθε 30 χρόνια άρα όλα, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να περάσουν από τον πάγκο της ...νομιμοποίησης!