Βασίλης Δαλιάνης

Από τον Ζαν Μονέ και τον Κόνραντ Άντενάουερ, μέχρι τον  Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και τον Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ αυτά τα χρόνια της απόλυτης ειρήνης, της πρωτοφανούς ευημερίας και ευμάρειας που μετέτρεψαν κάποιες κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες στην μεγαλύτερη οικονομική ένωση του κόσμου, στηρίχθηκαν σε μια απλή αρχή την οποία γνώριζαν πολύ καλά οι παροικούντες τις Βρυξέλλες.

Πώς η Γαλλία είχε πάντοτε ανάγκη τη Γερμανία για να κρύβει την αδυναμία της και η Γερμανία είχε ανάγκη τη Γαλλία για να κρύβει τη δύναμή της. Ο Φρανσουά Ολάντ κατάφερε να καταστρέψει τον δεσμό των δύο μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου. Για να καλύψει τις πομφόλυγες και τα φληναφήματα που παρουσίαζαν στη γαλλική κοινή γνώμη κάποιοι ακραίοι ευρωφοβικοί της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Ακροδεξιάς.

Και η Γερμανία εκλήθη να καλύψει αυτό που η φύση και η πολιτική απεχθάνονται. Το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση το κενό στην ουσιαστική ηγεσία της Ε.Ε. Κάτι που η Γερμανία πράττει χωρίς καμία προθυμία. Καθώς όσο γνωστό είναι πως η Γαλλία πάντοτε ήθελε να ηγηθεί στην Ε.Ε αλλά δεν μπορούσε, άλλο τόσο γνωστό είναι πως  η Γερμανία μπορούσε να ηγηθεί, αλλά ποτέ της δεν το θέλησε.

Μια από τις αιτίες της πρόσφατης κυβερνητικής κρίσης στη Γαλλία μπορεί να εντοπιστεί σε αυτήν ακριβώς την αιτία. Ο Φρανσουά Ολάντ απέτυχε παταγωδώς να μεταρρυθμίσει τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, αφήνοντας κάποιους καμποτίνους της ριζοσπαστικής αριστεράς και της ακροδεξιάς να κατηγορούν τη Γερμανία για την πλήρη ανεπάρκειά τους να εφαρμόσουν πολιτικές που θα είχαν απλώς και μόνο προσωπικό πολιτικό κόστος. Και όταν αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί γιγαντωθήκαν από αυτήν ακριβώς την ανεπάρκεια, ο Πρόεδρος Ολάντ επέλεξε τη φυγή.

Άλλωστε είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορήσει κάποιος το «Βερολίνο», τις «Βρυξέλλες» ή ακόμα και το Θεό, παρά τη δική του αδυναμία. Το έχουν κάνει όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε.

Το 2009 οι περισσότερες γαλλικές εφημερίδες, όπως η εφημερίδα Nouvel Observateur και Le Monde Diplomatique, κυκλοφορούσαν με πηχυαίους τίτλους για τον «Μεγάλο Ασθενή της Ε.Ε». Τη Γερμανία. Δεν είχαν άδικο Το κόστος εργασίας στη Γαλλία το 1999 βρισκόταν κάτω από το γερμανικό. Οι εξαγωγές της Γαλλίας ισούνταν με το 60% της Γερμανίας. Η ανεργία στη Γαλλία ήταν χαμηλότατη.

Ο γαλλικός Τύπος και η κυβέρνηση των τότε σοσιαλιστών, κατηγορούσαν τη Γερμανία και την τότε κυβέρνηση του Σοσιαλιστή Γκέρχαρντ Σρέντερ, ως «ανεπαρκείς», «οπισθοδρομικούς» και «αντι-φιλελευθέρους». ‘Ήταν η εποχή που ο «φιλελευθερισμός» δεν είχε ακόμα ταυτιστεί με το αντίθετο της διαρκούς σπατάλης του δημοσίου.

Το 2014 η Γαλλία είναι ο «Μεγάλος Ασθενής της Ευρώπης». Πικρή αλήθεια για αυτή τη χώρα. Δεκαετίες άρνησης εφαρμογής συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες, όχι μόνο της Ε.Ε, αλλά του κόσμου, έχουν δώσει φωνή και επιχειρήματα –σαθρά, αλλά πάντα επιχειρήματα- σε καμποτίνους της πολιτικής και της οικονομίας που προσπαθούν να κατηγορήσουν την Ε.Ε για την πλήρη ανικανότητα συγκεκριμένων ηγετών, συγκεκριμένων κρατών – μελών.

Την ώρα που η Ιταλία του Ματέο Ρέντσι, αυτόν που κάποιοι της ριζοσπαστικής αριστεράς ονομάζουν «νεοφιλελεύθερο»,  έχει εφαρμόσει μέσα σε πέντε μόλις μήνες, τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 70 ετών, η Γαλλία σπαράζει στα δεσμά μια ιδεολογίας και μιας οικονομίας των χειρότερων στιγμών του 20ου αιώνα.

Ο Φρανσουά Ολάντ επέλεξε να ψυχορραγήσει ανάμεσα στους Αριστερούς Ριζοσπάστες του κόμματός του και τους ακραίους αριστερούς ψηφοφόρους του Ζαν-Λικ Μελανσόν καθώς και στους εθνικιστές της Μαρίν λε Πεν παρά να αναλάβει την ευθύνη να οδηγήσει τη Γαλλία στην πρώτη θέση της Ε.Ε.

Απέτυχε. Δεν του φταίει η Ε.Ε. Δεν του φταίνε οι «Βρυξέλλες». Δεν του

φταίει το «Βερολίνο». Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο ίσως πριν αποχωρήσει να κατηγορήσει όλους τους υπόλοιπους πλην της προεδρίας του.