Βασίλης Δαλιάνης

Τις τελευταίες εβδομάδες τα μηνύματα που φθάνουν από το Βερολίνο προς το Παρίσι δείχνουν τον πανικό που επικρατεί στη γερμανική πρωτεύουσα για τον μεγάλο γείτονα. Την αρχή την έκανε η εφημερίδα “Bild” που ρωτούσε αν η «Γαλλία πρόκειται να γίνει η νέα Ελλάδα», κάτι που προκάλεσε σοκ στο Παρίσι. Όχι τόσο για την προβοκατόρικη αυτή ερώτηση, αλλά για την ουσία του δημοσιεύματος, το οποίο αποκρυσταλλώνει τις ανησυχίες της γερμανικής ελίτ και της Καγκελαρίας για τη Γαλλία. Ανεργία των νέων στο 25%. Έλλειμμα στο 5%. Μηδενική ανάπτυξη και ορατός κίνδυνος αδυναμίας αναχρηματοδότησης του χρέους. Νούμερα που προκαλούν τρόμο στο Βερολίνο.

Η συνέχεια ακόμα πιο σκληρή. Γερμανικά δημοσιεύματα έκαναν λόγο για εντολή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προς την επιτροπή «σοφών» του υπουργείου Οικονομικών ώστε να συντάξουν μια έκθεση για την πορεία της γαλλική οικονομίας. Η γερμανική κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη «μαγική εικόνα» της άριστης συνεργασίας με τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης αποφεύγει προς το παρόν να μιλήσει ανοιχτά για την κατάσταση πέρα από τον Ρήνο και επιβεβαιώνει πως οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες είναι ιδανικές.

Το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου ανέλαβε ο σοσιαλιστής πρώην Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Από το βήμα του συνεδρίου μέλλον της Ευρώπης εξαπέλυσε μύδρους κατά του «αδελφού» γαλλικού κόμματος και κυρίως κατά της οικονομικής πολιτικής του Φρανσουά Ολάντ. Άλλωστε το 2002 όταν ο κ. Σρέντερ ανέλαβε να βγάλει από την κρίση τη Γερμανία, τον επονομαζόμενο «μεγάλο ασθενή» της Ευρώπης οι Γάλλοι Σοσιαλιστές τον χαρακτήριζαν «φίλο των αφεντικών». Δέκα χρόνια μετά το ρόλο του «μεγάλου ασθενούς» φαίνεται να τον κερδίζει η Γαλλία. Και ο Lars Feld ένας από τους «σοφούς» της γερμανικής οικονομίας δηλώνει ανοιχτά πως το «πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ιταλία, ούτε η Ισπανία, αλλά η Γαλλία επειδή δεν έχει κάνει τίποτε για να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της».

Πιστοί στο δόγμα πως «αν η ευρωζώνη δεν θέλει να μετατραπεί σε ένα μουσείο όπου θα έρχονται οι πλούσιοι Αμερικανοί και Κινέζοι για να βλέπουν τον Πύργο του Άιφελ, την Πύλη του Βρανδεμβούργου και την Ακρόπολη, πρέπει να γίνει ανταγωνιστική», οι Γερμανοί ζητούν άμεσες διαρθρωτικές αλλαγές στη γαλλική οικονομία. Ένα «ανταγωνιστικό σοκ» για να επανέλθει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Κατάργηση των 35 ωρών εργασίας.

Αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και κυρίως μείωση της φορολογίας στα φυσικά και νομικά πρόσωπα. Την ίδια στιγμή απορρίπτουν ως ανεφάρμοστες τις προτάσεις της γαλλικής πλευράς. Κανείς άλλωστε στο Βερολίνο δεν θα επιθυμούσε να πληρώνουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι τους Γάλλους, Ισπανούς και Ιταλούς ανέργους, όπως πρότεινε ουσιαστικά ο Πιερ Μοσκοβισί, είτε να δεχθούν περισσότερη οικονομική ένωση χωρίς η Γαλλία να δεχθεί την εκχώρηση περισσότερη εθνικής κυριαρχίας προς τις Βρυξέλλες.

Ο Φρανσουά Ολάντ προσκολλημένος σε μια ρητορική που υιοθέτησε προεκλογικά για να προσελκύσει τις συντηρητικές αντιευρωπαϊκές δυνάμεις του Σοσιαλιστικού κόμματος και κυρίως τους ευρωφοβικούς ψηφοφόρους της ριζοσπαστικής αριστεράς του Ζαν – Λικ Μελανσόν, βλέπει τη δημοτικότητά του να καταγράφει ιστορικά χαμηλά και τη χώρα του να απομονώνεται από την ευρωπαϊκή σκηνή.

Η Καγκελάριος Μέρκελ προτιμά να συνομιλεί άλλωστε για το ομοσπονδιακό μέλλον της ευρωζώνης περισσότερο με τον Μάριο Μόντι και τον Μαριάνο Ραχόι παρά με τον Πρόεδρο της Γαλλίας. Και ήδη οι περισσότεροι Γάλλοι οικονομολόγοι καθώς και μερίδα του γαλλικού Τύπου καλούν τον Φρανσουά Ολάντ να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις όσο καιρό η χώρα μπορεί και αξιοποιεί ακόμα -οριακά- τα τρία «Α» της οικονομίας της, ώστε ο γαλλογερμανικός «άξονας» να θέσει και πάλι σε κίνηση ολόκληρη την ευρωζώνη. Κάτι που ο Πρόεδρος Ολάντ φαίνεται να κατανοεί έπειτα από την εμφανή στροφή του στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, όπου προσπάθησε να εμφανίσει ένα νέο φιλελεύθερο και ευρωπαϊκό προφίλ.