Βασίλης Αδαμόπουλος

Το φιλοθεάμον κοινό γύρισε με φόρα την πλάτη στην μητέρα των μαχών για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από… συστάσεως ελληνικού κράτους. Και (αλίμονο!) επέλεξε κατά το μεγαλύτερο μέρος του να αφοσιωθεί (και στη συνέχεια να σχολιάσει με οίστρο στα socialmedia), το ξεκατίνιασμα στην καλύβα των Μαχητών, του Survivor. 

Υπήρξε βέβαια ένα μικρότερο μέρος, το οποίο προτίμησε να ιντριγκάρει τον ουρανίσκο του στην κουζίνα του MasterChef, αποθεώνοντας ταυτόχρονα τον Κούρδο εστιάτορα που αποχωρούσε ηττημένος στις γκουρμέ παρασκευές, αλλά θριαμβευτής στη συνείδηση των συμπαικτών του και των κριτών.

Με άλλα λόγια, η κορυφαία παράσταση στο χρονικό μιας προαναγγελθείσας σύγκρουσης στα μαρμαρένια αλώνια της σκανδαλολογίας, έπιασε (τηλεοπτικό) πάτο. 

Με μοναδικούς θεατές, τους φίλους και συγγενείς (ίσως μάλιστα όχι όλους) των πρωταγωνιστών και μερικούς ταλαίπωρους ξενυχτισμένους δημοσιογράφους, που παρέμειναν αγέρωχοι στην έπαλξη του καθήκοντος.

Μην γελιέστε. Δεν επρόκειτο για αποτυχία του σκηνοθέτη.

Παρά την επιχειρηματολογία των εμπλεκομένων, το σκηνικό είχε στηθεί μια χαρά. Με τις ατέλειες εκείνες, που θα μπορούσαν ενδεχομένως να το κάνουν πιο πειστικό. Η διανομή των ρόλων είχε γίνει με έμπνευση και τρόπο αριστοτεχνικό.

Όμως, η ζωή έδωσε για άλλη μια φορά απάντηση. Με τον πιο αμείλικτο τρόπο.
Το πολιτικό ριάλιτι, πλέον, δεν πουλάει στην μικρή οθόνη.

Χάνει με πάταγο ακόμα και από ανιαρές προσωπικότητες, που τσαλαβουτάνε στη λάσπη και στο αυθεντικό κουτσομπολιό, σε εξωτικές παραλίες.

Είναι προφανές ότι το φαινόμενο έχει την αντίστοιχη αντανάκλαση και στην πραγματική ζωή.
Παρά το γεγονός ότι είναι λογικό μια χρεοκοπημένη και καταταλαιπωρημένη κοινωνία, να διψάει για «αίμα στην αρένα».

Παρά το γεγονός ότι μεγάλο μέρος αυτής της κοινωνίας έχει εδραιωμένη την πεποίθηση ότι «όλοι οι πολιτικοί τα παίρνουν».

Αυτή η ίδια κοινωνία έχει, προς το παρόν, να αντιμετωπίσει μερικά αξεπέραστα προβλήματα.
Περισσότερες από τις μισές ελληνικές οικογένειες δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα, λόγω της οικονομικής αφαίμαξης που έχουν υποστεί από την υπερφορολόγηση και τα δανεικά.

Και σχεδόν όλες οι ελληνικές οικογένειες είτε ονειρεύονται είτε επιδιώκουν να στείλουν τα παιδιά τους ως οικονομικούς μετανάστες στο εξωτερικό, αφού εδώ ακόμα κι αν βρουν δουλειά, θα αμείβονται με ένα χαρτζιλίκι τριακοσίων ευρώ το μήνα και (πιθανότατα) ανασφάλιστοι.
Στην οθόνη της πραγματικής ζωής εξελίσσεται ένα άλλο Survivor, που δεν αφήνει περιθώρια αποπροσανατολισμού.

Ούτε περιθώρια επιτυχίας σε πολιτικο-δικαστικές «υπερπαραγωγές», που δεν αλλάζουν τα δεδομένα.

Αυτό το ριάλιτι είναι καταδικασμένο να αποτύχει, ακόμα κι όταν υιοθετεί λογικές Άγριας Δύσης. «Ας τους κρεμάσουμε και μετά τους δικάζουμε».
Το πολιτικό ριάλιτι δεν πουλάει πια εδώ.

Σε καμία οθόνη…