Βασίλης Αδαμόπουλος

Και για να είμαι ειλικρινής δεν ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές της καλλιτεχνικής του πορείας.

Από χθες, όμως, αισθάνομαι ότι συμπάσχω μαζί του. 

Ασφαλώς δεν γνωρίζω τις ακριβείς πτυχές της περιπέτειας του στην «αποκλεισμένη» Αθήνα.
Ούτε μπορώ να επικροτήσω τυχόν παρεκτροπή του προς τα εντεταλμένα όργανα του νόμου και της τάξης.

Νιώθω, όμως, καθημερινά στο πετσί μου, όπως χιλιάδες βασανισμένοι Αθηναίοι την απίστευτη, και αβάσταχτη ταλαιπωρία που μας επιβάλει η «δικατατορία» της κόκκινης κορδέλας.
Αυτής που τοποθείται συχνά-πυκνά, αιφνιδιαστικά κι απρόσμενα σε κεντρικές οδικές αρτηρίες της πόλης, ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια και η απρόσκοπτη μετακίνηση υψηλών και μη προσκεκλημένων.

Η κορδέλα που εγκλωβίζει σαδιστικά μια ολόκληρη πόλη στην παραφροσύνη της πολύωρης ακινησίας.

Έτσι και σου προκύψει, την πάτησες. Τίναξες στον αέρα το πρόγραμμά σου, έχασες τα ραντεβού σου, κουρέλιασες τα νεύρα σου, διέλυσες τη μέρα σου.
Οδός διαφυγής, πολύ απλά, δεν υπάρχει. 

Διότι ουδείς ασχολείται ή εντέλλεται να υπάρξει.
Αν κάνεις το λάθος και τολμήσεις να ρωτήσεις τον οικείο τροχονόμο για το πώς μπορείς να φθάσεις στο προορισμό σου, το πιο αναμενόμενο είναι να εισπράξεις μια αδιάφορη (στην καλύτερη) ή περιφρονητική (στη χειρότερη περίπτωση) απάντηση, που απλώς θα σε φέρει πιο κοντά στην απόγνωση.

Και γιατί πρέπει να πάρεις το αυτοκίνητο για να κατεβείς στην Αθήνα, τέτοιες μέρες; 
Γιατί πολύ απλά, πολλές φορές δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Κόκκινες κορδέλες και παρόμοια μέτρα υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Μόνο που στις πολιτισμένες, υπάρχει και έγκαιρη ενημέρωση των πολιτών με όλα τα μέσα. Ενημέρωση που συνδέεται με συμβουλές για εναλλακτικές διαδρομές, οι οποίες (έστω με ταλαιπωρία) σε οδηγούν σε έναν εύλογο χρόνο στον προορισμό σου.

Ακόμα και οι εντελώς ανυποψίαστοι οδηγοί, μαθαίνουν πως πρέπει να κινηθούν για τις δουλείες τους μέσα από ειδικές σημάνσεις στους δρόμους,  συνεχή διαδικτυακά ή ραδιοφωνικά μηνύματα και βεβαίως κατευθύνσεις και πληροφορίες από τους τροχονόμους.

Δεν παραλύουν οι πόλεις, εξαιτίας επίσημων και ημι-επίσημων επισκεπτών.
Προφανώς, στην Ελλάδα, η μάχη με την πιο αβέβαιη έκβαση, παραμένει διαχρονικά η μάχη για την κατάκτηση του αυτονόητου.

Στη χώρα, που τα πάντα κινούνται με εισπρακτική λογική, ποιος να νοιαστεί για την ταλαιπωρία των πολιτών;

Λες και το μεγάλο μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας δεν συνεπάγεται ένα τεράστιο οικονομικό κόστος για την πόλη.

Ψιλά γράμματα σε ένα ατέλειωτο βιβλίο καθημερινής τρέλας.