Βασ. Αναστασόπουλος

Αίφνης, συντονισμένα θαρρείς, τα μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να εμφανίσουν την παράταξη της Φώφης Γεννηματά περίπου ως το ηρωικό «Σούλι», που αντιστέκεται στην... πολιορκία του «Αλή Πασά» ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχειρεί να το «αλώσει» -αν όχι το ίδιο το Κίνημα Αλλαγής, έστω τον πολιτικό εκείνο χώρο, που... υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και εκφράζει. Πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρίσκεται, ωστόσο, η πραγματικότητα, από την παραπάνω διαπίστωση;

Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, το ΚΙΝΑΛ αποτελεί ένα προϊόν... εργαστηρίου. Ένα κόμμα-κακέκτυπο του παλιού ΠΑΣΟΚ, με μόνο κάποια ονόματα να θυμίζουν ενίοτε το ένδοξο παπανδρεϊκό ή σημιτικό παρελθόν. Ένα κίνημα που, προσπαθώντας να αποστασιοποιηθεί από τις... αμαρτίες του «παλιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου», κατάφερε να φτάσει στο άλλο άκρο: να απολέσει το ίδιο το DNA του, που «μεταγγίστηκε» σχεδόν εξ ολοκλήρου στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας διαπράξει, δε, το μεγαλύτερο των «εγκλημάτων», το ΚΙΝΑΛ άλλαξε όνομα και σήμα, μόνο και μόνο για να καταντήσει... ανέκδοτο στην κοινωνία και στα δημοσιογραφικά γραφεία. Το μεγαλύτερο ανέκδοτο, ωστόσο, είναι τα ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Ακόμα και το 6%, 6,5%, 7% που εμφανίζεται να συγκεντρώνει, είναι μάλλον πολύ, αν βάλει κάτω κανείς τα πραγματικά δεδομένα, και όχι τα αποσπασματικά συμπεράσματα των λίγο ή πολύ αποτυχημένων δημοσκόπων.

Αυτό που δεν θα σας πουν, για παράδειγμα, είναι ότι η κοινωνία έχει απαξιώσει πλήρως το Κίνημα Αλλαγής. Αντίθετα, θα διαβάσετε τις... φαντασιώσεις της ηγεσίας του ότι το κόμμα θα έχει διψήφιο ποσοστό στις εκλογές, καθώς η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να το «αλώσει» έπεσε στο κενό και εξελίχθηκε σε «μπούμερανγκ», με αποτέλεσμα το ΚΙΝΑΛ να «συσπειρώσει» τον κόσμο του. Τώρα, πώς γίνεται να «συσπειρώνει» τον κόσμο της μία παράταξη, που δεν κατάφερε να συσπειρώσει ούτε τον Θεοδωράκη και τον Θεοχαρόπουλο, ένας Θεός το ξέρει...

Δεν θα διαβάσετε, επίσης, τουλάχιστον στα συστημικά ΜΜΕ, ότι το Κίνημα Αλλαγής «φυλλορροεί». Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες, είναι ουκ ολίγα τα στελέχη εκείνα του κόμματος που αποχωρούν, εκφράζοντας την αντίθεσή τους με τις επιλογές της ηγεσίας και την εξόφθαλμη ταύτισή της με την φωνή της ηγεσίας της ΝΔ. Όσο και αν επιδιώκει το Κίνημα να εμφανίζεται ως ο τρίτος, «αυτόνομος» πόλος μετά τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, η αλήθεια είναι ότι θα σπεύσει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Νέας Δημοκρατίας -εάν και εφόσον ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικρατήσει στις επόμενες εκλογές, χωρίς να κατακτήσει την αυτοδυναμία, και υποχρεωθεί έτσι να αναζητήσει ένα «δεκανίκι», για να υλοποιήσει τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του.

Όσο για την «άλωση» που βαυκαλίζονται στο ΚΙΝΑΛ ότι επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα, δεν υπάρχει κάτι για να «αλώσει». Ό,τι υπήρχε, το «άλωσε» ήδη από τις πρώτες εκλογές του 2015. Πώς στην ευχή φαντάζονται, δηλαδή, ότι «σκαρφάλωσε» ένα κόμμα του 3% στο 35%-36%; Μόνο από τους... απογοητευμένους και τους «διαμαρτυρόμενους»; Ε, και τι στο καλό ψήφιζαν αυτοί οι απογοητευμένοι όλα τα προηγούμενα χρόνια; Το ΚΚΕ ή τον Λεβέντη; Όχι, η πρόσφατη υπουργοποίηση, από τον Αλέξη Τσίπρα, των «παπανδρεϊκών» Θάνου Μωραΐτη και Άγγελου Τόλκα δεν ήταν μια απόπειρα «διεμβολισμού» του ΚΙΝΑΛ -αν και πολύ θα ήθελαν να είναι έτσι, εκεί στην Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν μάλλον μια επίδειξη ισχύος, του τύπου «όσους Πασόκους κι αν έχω περιμαζέψει στην Κουμουνδούρου, πάντα μπορώ να βρω μερικούς ακόμα πρόθυμους».

Κάπως έτσι, μπορεί το παλιό, «καρεκλοκένταυρο» ΠΑΣΟΚ να έχει «μετακομίσει» στον ΣΥΡΙΖΑ, στην Φώφη Γεννηματά όμως έχουν απομείνει εκείνοι που συγκυβέρνησαν με τη Νέα Δημοκρατία στη μνημονιακή εποχή -και καταδικάστηκαν ήδη γι' αυτό από μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουν αυτό στο ΚΙΝΑΛ, τόσο λιγότερο θα εκπλαγούν από τα αποτελέσματα της κάλπης. Κι αν θέλουν ακόμα να περισώσουν κάτι, καλό θα ήταν να ξανασκεφτούν την επιστροφή στο παλιό όνομα και στο παλιό σήμα, με τον πράσινο ήλιο... Ίσως έτσι κατορθώσουν να «επαναπατρίσουν» κάποιους από το ηλικιακό target group των «65+», που έζησαν τα «μεγαλεία» του Αντρέα και ενδεχομένως, αμυδρά, θυμούνται κάτι... Άλλωστε, οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ποτέ δεν τιμώρησαν το ΠΑΣΟΚ για τις «αμαρτίες» του. Το τιμώρησαν, γιατί αρνήθηκε -ή «ξέχασε»- ότι τις έχει διαπράξει.