Ο Τσίπρας τρία χρόνια μετά το δημοψήφισμα: Ό,τι τον τρέφει, τον καταστρέφει;
anastasopoulos_www

Βασ. Αναστασόπουλος

Ο Τσίπρας τρία χρόνια μετά το δημοψήφισμα: Ό,τι τον τρέφει, τον καταστρέφει;

«Αναστασόπουλε, γράψε για τον Τσίπρα και το δημοψήφισμα» ζητούσατε την περασμένη εβδομάδα, αλλά και παλαιότερα, ορισμένοι από εσάς, τους αναγνώστες του protothema.gr, καθώς πλησιάζουμε στην τρίτη επέτειο του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015.

Τι να γράψω, αλήθεια, και τι να πω, που δεν το έχω γράψει, που δεν το έχω πει, που δεν έχει ήδη ειπωθεί ή που δεν έχετε ξαναδιαβάσει; Κατά την ταπεινή μου άποψη, το δημοψήφισμα εκείνο, καθώς και το αποτέλεσμά του, υπό την πίεση των κλειστών τραπεζών και τη «δαμόκλειο σπάθη» της εξόδου από την ευρωζώνη πάνω από τα κεφάλια μας, υπήρξε η κορυφαία έκφραση δημοκρατίας στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Η «σπουδή», δε, του Αλέξη Τσίπρα, να μεταβεί στις Βρυξέλλες αμέσως μετά και να ακυρώσει, στην ουσία, την ετυμηγορία του λαού στην κάλπη, θα μπορούσε ακόμα και να χαρακτηριστεί ως «προδοσία». Προδοσία πραγματική, μάλιστα, και όχι «προδοσία» όπως την εννοούν σήμερα, με αφορμή τη συμφωνία για το Σκοπιανό, κάποιες ακραίες φωνές. Και αυτό, καθώς τον Ιούλιο του 2015, το 62% της κοινής γνώμης είχε εκφραστεί μέσω της κάλπης με το «όχι», αποτελώντας μία αντικειμενική πραγματικότητα, και όχι μέσω δημοσκοπήσεων και συλλαλητηρίων, όπου τα ποσοστά και οι αριθμοί τείνουν να είναι και να ερμηνεύονται μάλλον υποκειμενικά.

Εκείνο που μου είχε προκαλέσει εντύπωση τότε, θυμάμαι, και συνεχίζει να μου εγείρει ερωτήματα ακόμα και σήμερα, είναι το ποιοι στράφηκαν έκτοτε κατά του Αλέξη Τσίπρα. Αντίθετα ίσως με ό,τι θα περίμενε κανείς, δεν ήταν τόσο οι «πληγωμένοι» και εξαπατημένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, όψιμοι ή μη, οι οποίοι άλλωστε του έδωσαν τη νίκη και δύο μήνες μετά, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Ήταν -και είναι- εκείνοι που είχαν στηρίξει με πάθος το «ναι» στο δημοψήφισμα και είχαν δει τον πρωθυπουργό να τους «κλείνει το μάτι» και να συμφωνεί με τους δανειστές, κρατώντας και σταθεροποιώντας τη χώρα εντός της ζώνης του ευρώ. Το έχω ξαναγράψει και δεν έχω αλλάξει θέση: θεωρώ πολύ πιο «αντικειμενική» και ειλικρινή την κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -και σε κάθε κυβέρνηση- όταν προέρχεται από ανθρώπους που την πίστεψαν και είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται, παρά από εκείνους που ήταν ούτως ή άλλως αρνητικά διακείμενοι απέναντί της και θα παρέμεναν έτσι, ό,τι και αν ακολουθούσε στη συνέχεια.

Ας είναι... Απάντηση σε αυτό μπορεί να μην πάρω ποτέ. Άλλωστε, δεν έχει πια καμία σημασία. Αυτό που έχει, αντίθετα, είναι το γεγονός ότι εκείνη η μεταστροφή του Αλέξη Τσίπρα, η ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, η συνθηκολόγηση, η υποχώρηση, η «στροφή στον ρεαλισμό», θα οδηγούσε τελικά στη σημερινή «οβιδιακή» μεταμόρφωση του πρωθυπουργού. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι υπήρχε μια περίοδος, στις αρχές της «πρώτης φοράς αριστερής» διακυβέρνησης, που το πρόσωπο του κ. Τσίπρα φιγουράριζε στα διεθνή ΜΜΕ ανάμεσα σε εκείνα των πιο «επικίνδυνων» ηγετών ανά τον κόσμο, καθώς εθεωρείτο ότι αποτελούσε απειλή για την Ευρώπη. Θυμηθείτε ακόμα τον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, οι διεθνείς συνομιλητές, οι οίκοι αξιολόγησης, οι Βρυξέλλες...

Και κάντε, αν θέλετε, τις συγκρίσεις με το σήμερα: τρία χρόνια μετά, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης επαινούν την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. «Αποθεώνουν» τις επιδόσεις της οικονομίας, αλλά και τα επιτεύγματα της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική, με προεξάρχουσα τη συμφωνία για το Σκοπιανό. Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να προτείνουν τον πρωθυπουργό για το Νόμπελ Ειρήνης! Από «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, η Ελλάδα έγινε χώρα-υπόδειγμα και ο Αλέξης Τσίπρας «ένας γενναίος, επιδέξιος, λαμπρός πολιτικός, επικεφαλής μιας υπεύθυνης Αριστεράς», όπως τον περιέγραψε, πριν από λίγες ημέρες, ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Πιέρ Μοσκοβισί.

Ποιος θα το περίμενε... Ο «τυχοδιώκτης, αριστεριστής, εξτρεμιστής, αντιευρωπαίος» Τσίπρας, για να σταχυολογήσουμε μερικά μόνο από τα... επίθετα που τον συνόδευαν προ τριετίας, έγινε το «αγαπημένο παιδί» των Ευρωπαίων. Στην ουσία, βέβαια, πίσω από τους επαίνους και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, αυτό που επικροτούν και «επιβραβεύουν» οι εταίροι, είναι η άνευ όρων παράδοση της Αριστεράς στους διεθνείς ταγούς και στις δυνάμεις των αγορών, η πλήρης προσχώρηση της κυβέρνησης στο νεοφιλελευθερισμό και η εγκατάλειψη κάθε μέριμνας για την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων. Και αυτήν ακριβώς την «υπεύθυνη» Αριστερά, που χειροκροτούν οι Ευρωπαίοι, δείχνουν να την αποδοκιμάζουν οι Έλληνες πολίτες. Είτε είναι η συμφωνία των Πρεσπών για τη «Βόρεια Μακεδονία» είτε η ανάλγητη φορολογική επιδρομή είτε η απουσία κοινωνικού κράτους είτε η οικονομία, η κοινή γνώμη δείχνει να έχει εξαντλήσει τα όρια της ανοχής της απέναντι στις παλινωδίες των κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών.

Κλείσιμο
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, με βάση τουλάχιστον τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, όσο πιο πολύ... αγαπάνε τον Τσίπρα οι ξένοι, τόσο περισσότερο τον αποστρέφονται οι Έλληνες. Προσωπικά, επιτρέψτε μου να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για τα συμπεράσματα των δημοσκόπων. Το παρελθόν, ωστόσο, του ίδιου του πρωθυπουργού, έχει δείξει ότι κέρδισε πόντους -και εκλογές- όταν το «έπαιξε» αντισυστημικός. Τώρα, που έχει γίνει πειθήνιο «γρανάζι» της μηχανής, που έγινε ίδιος -και χειρότερος, ίσως- με εκείνους που κατήγγειλε, δείχνει να έχει χάσει το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα».

Και αν είναι κάτι, που του επιτρέπει ενδεχομένως να σώζει τα προσχήματα και να ελπίζει βάσιμα ότι η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη, είναι ότι κανένας από τους πολιτικούς του αντιπάλους δεν μπορεί, αίφνης, να βγει και να το «παίξει» αντισυστημικός ή αντιευρωπαίος, για παράδειγμα. Ποιος θα το κάνει; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή η Φώφη Γεννηματά; Θα τους πάρουν κι αυτούς με τις πέτρες...
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Best of Network