Βασ. Αναστασόπουλος

Είπε πολλά και ενδιαφέροντα ο πρωθυπουργός, όσο και αν «επισκιάστηκαν» από την ατάκα «να λείπει το βύσσινο», με την οποία, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε, απάντησε στον Μάριο Ντράγκι, όταν ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας του επισήμανε πως ένα τέταρτο Μνημόνιο, ένα τέταρτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής θα μπορούσε να τεθεί στη διάθεση της Ελλάδας, εάν το χρειαστεί -αλήθεια, πολύ θα θέλαμε να... κρυφακούγαμε τον διάλογο των δύο ανδρών από μια μεριά, για να μαθαίναμε πώς ακριβώς και σε ποια γλώσσα απέδωσε ο πρωθυπουργός την αποκλειστικά ελληνικής εμπνεύσεως φράση «να λείπει το βύσσινο».

Ένα ακόμη από τα... ωραία που είπε ο κ. Τσίπρας -ενδεχομένως ωραιότερο από το προηγούμενο- ήταν ότι η Ελλάδα, αν ήθελε, έβγαινε και τώρα από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής -δεν θα το κάνει, ωστόσο, αλλά θα μείνει και θα το ολοκληρώσει με επιτυχία μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Έπειτα από τρία Μνημόνια, εξάλλου, πώς θα μπορούσαμε να τα... αποχωριστούμε έτσι εύκολα; Γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε; Εθιστήκαμε, τα συνηθίσαμε, τα... γουστάρουμε, έγιναν το «ναρκωτικό» μας. Όχι, κύριοι... Που να χτυπιέστε, που να κυλιέστε στα πατώματα και γονυπετείς να μας παρακαλάτε, εμείς δεν θα βιαστούμε να βγούμε από τα Μνημόνια. Δεν έχουμε καμία... πρεμούρα. Θα μείνουμε μέχρι το καλοκαίρι του 2018 και τότε, με πόνο καρδιάς είναι η αλήθεια, θα τα αποχωριστούμε -τύποις, βεβαίως-βεβαίως, καθώς η έξοδος από τα προγράμματα που επέβαλαν στη χώρα οι «εταίροι» μόνο... καθαρή δεν θα είναι.

Μπορεί να σας φαίνονται -και να είναι- αστεία τα παραπάνω, θα πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι έχουν μια κάποια δόση... πραγματικότητας. Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά την επιβολή του μνημονιακού καθεστώτος στη χώρα μας και λίγους μόλις μήνες πριν από την προγραμματισμένη και πολυαναμενόμενη «έξοδο», οι ελληνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν να... καμώνονται ότι εφαρμόζουν τα Μνημόνια, οι ξένοι εταίροι ότι είναι ικανοποιημένοι από την πρόοδο που σημειώνεται στην εφαρμογή τους κι εμείς οι πολίτες ότι έχουμε «γονατίσει» υπό το βάρος των φόρων και των περικοπών και δεν την «παλεύουμε» άλλο. Αλήθεια, ποιοι ακριβώς είναι οι φόροι που έχουν φτάσει τους Έλληνες «στο αμήν»; Αφού, όσο και αν μας απειλούν με πρόστιμα, κατασχέσεις και πλειστηριασμούς από το... πρώτο ευρώ οφειλών, εμείς επιλέγουμε να αφήνουμε τα χρέη μας να... τοκίζονται! Μόλις πριν από λίγες ημέρες, έγινε γνωστό ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το Δημόσιο «άγγιξαν» το «φράγμα» των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι πλέον το έχουν σίγουρα ξεπεράσει. Πόσες από αυτές τις οφειλές θα γραφτούν στο... χιόνι; Και πόσες θα τις επωμιστούν τα συνήθη «υποζύγια», που συνεχίζουν όχι μόνο να εξυπηρετούν κανονικά τις υποχρεώσεις τους, αλλά και να «πληρώνουν τα σπασμένα» των μπαταχτσήδων -είτε αυτοί είναι «στρατηγικοί κακοπληρωτές» είτε τους τα... έφερε έτσι η ζωή.

Έχετε δει τι γίνεται έξω; Έχετε βγει μια βόλτα εσχάτως στους δρόμους της Αθήνας; Έχετε επιχειρήσει να βρείτε και να κλείσετε έστω ένα τραπέζι για σας και την παρέα σας ένα μεσημέρι Κυριακής, μόνο και μόνο για να καθίσετε να φάτε; «Ορδές» ολόκληρες τα αυτοκίνητα στο «κλεινόν άστυ», μέρα-νύχτα. «Μιλιούνια» συμπολιτών μας να κατακλύζουν την Ερμού και τα εμπορικά καταστήματά της, κραδαίνοντας τις τσάντες με τα ψώνια τους, την ώρα που χιλιάδες άλλοι «πλημμυρίζουν» εστιατόρια και ταβέρνες στην περιοχή του «εμπορικού τριγώνου» της πόλης. Οι δημοφιλείς χειμερινοί προορισμοί για την περίοδο των γιορτών έχουν ήδη πληρότητα που κυμαίνεται από 90% έως 100%. «Μα, πού τα βρήκαν τα λεφτά; Πού τα βρίσκουν;» αναρωτιέται κανείς.

Έχετε δει μεζεδοπωλεία στους Αμπελοκήπους να συγκεντρώνουν καλοβαλμένους ανθρώπους όλων των ηλικιών, μικρά παιδιά και οικογένειες, για το πατροπαράδοτο κυριακάτικο γεύμα, και στην πρώτη... πενιά από τους καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν να «ντύσουν» μουσικά την περίσταση, να... φεύγουν πιάτα και ποτήρια και να ανεβαίνει ο κόσμος στα τραπέζια; Έχετε ακούσει για «καθωσπρέπει» μπαρ-εστιατόρια στο Ψυχικό που κάθε Σάββατο απόγευμα πετάνε τη «μάσκα» της δηθενιάς και... παρτάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο;

Αλήθεια, μήπως όντως δεν υπάρχει αύριο; Μήπως χορεύουμε όλοι το χορό των «καταραμένων»; Μήπως τα... φορτώσαμε στον κόκορα, το πήραμε απόφαση ότι από τα Μνημόνια δεν πρόκειται να βγούμε και στις διαρκώς αυξανόμενες υποχρεώσεις μας δεν πρόκειται στην πραγματικότητα ποτέ να ανταπεξέλθουμε, και επιλέξαμε να το... ζήσουμε και όπου βγάλει; Μήπως «αφομοιώσαμε» πια σε τέτοιο βαθμό τα Μνημόνια, που αντί να μας «στρώσουν» μέχρις ενός σημείου, τα κάναμε «κτήμα» μας και τα «μπολιάσαμε» με ελληνικό DNA; Γιατί να... ενστερνιστήκαμε, αίφνης, το αφήγημα και το κλίμα τεχνητής αισιοδοξίας που καλλιεργεί συστηματικά η κυβέρνηση, δεν το «κόβω». Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, κάτι παράξενο, κάτι που μάλλον δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα «εργαλεία» που προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε.

Μήπως η κρίση δεν υπήρξε ποτέ; Ή, για να το θέσω καλύτερα, μήπως την κρίση την βίωσαν και την βιώνουν όσοι αποφάσισαν να σέβονται τους νόμους και να πράττουν με βάση αυτά που ορίζει το κράτος, όσο παράλογα και άδικα και αν τους φαίνονται; Μήπως, τελικά, «να λείπει το βύσσινο», κύριε Ντράγκι, γιατί για μας εδω στην Ελλάδα, όσα Μνημόνια και αν εφαρμόσετε, «δεν τρέχει κάστανο»; Λέω, μήπως;