Βασ. Αναστασόπουλος

Είχε προηγηθεί, βλέπετε, μια πρώτη διάψευση των προσδοκιών ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα καταργούσε τα Μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Είχε, πολύ περισσότερο, προηγηθεί ένα δημοψήφισμα, με το οποίο καταλύθηκε ουσιαστικά, οριστικά και αμετάκλητα, η Δημοκρατία στη χώρα -όχι φυσικά με τη διεξαγωγή του, αλλά με την διαστρέβλωση και την πλήρη ανατροπή της απόφασης του ελληνικού λαού από την ίδια την κυβέρνησή του.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, χύθηκαν τόνοι μελάνι σε αναλύσεις επί αναλύσεων, συμπέρασμα ουσιαστικό για το πώς έφτασε στη νίκη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε και η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση της χώρας έγινε η μακροβιότερη στα χρόνια των Μνημονίων. Σήμερα, ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις την θέλουν να έχει χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της εκλογικής επιρροής της και της εμπιστοσύνης των πολιτών, με αποτέλεσμα η ΝΔ να προβάλλει ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση όχι μόνο της νίκης, αλλά και της αυτοδυναμίας, την επόμενη φορά που θα στηθούν κάλπες.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, ωστόσο, και σε όσο μένει μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόλαβε να μεταλλαχθεί, από ένα κίνημα δήθεν ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό, σε ένα καθαρά κυβερνητικό κόμμα. Στην πράξη, αυτό στην Ελλάδα σημαίνει ότι η παράταξη του Αλέξη Τσίπρα -και, κυρίως, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, οι βουλευτές και οι υπουργοί του- ακολούθησε την... ασφαλή πεπατημένη, κάνοντας τα πάντα, για να παραμείνει στις καρέκλες της. 

Θέλετε νεοφιλελεύθερη πολιτική; Η κυβέρνηση την εφαρμόζει στο ακέραιο, αλλά με... ανθρώπινο πρόσωπο και με παράλληλες πολιτικές υπέρ της κοινωνίας και του πολίτη -έτσι τουλάχιστον ευαγγελίζεται. Θέλετε μεταρρυθμίσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ τις υλοποιεί, όσο σκληρές και αν είναι, «τσακίζοντας» κατά βάση εκείνες τις κοινωνικές ομάδες, που τον έφεραν στην εξουσία. Θέλετε ιδιωτικοποιήσεις; Όσο και αν οι... Καρανίκες εύχονται στις... Eldorado να πάνε «στα τσακίδια», ο πρωθυπουργός ανέδειξε στη ΔΕΘ το νέο αφήγημα, αυτό του «Grinvest». Το κόμμα του, λέει, θα αντιμετωπίσει την κρίση, συνδυάζοντας ένα μαζικό «κύμα» ξένων -κυρίως- επενδύσεων, με τη συμφιλίωση των λαϊκών δυνάμεων με την υγιή -εντός ή εκτός εισαγωγικών- επιχειρηματικότητα.

Τι σηματοδοτούν τα παραπάνω; Το τέλος και της παραμικρής ψευδαίσθησης που μπορεί να υπήρχε στο εκλογικό σώμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα αντιμνημονιακό. Προτάσσοντας τις επενδύσεις ως «όπλο» στη μάχη κατά της ανεργίας και τις μεταρρυθμίσεις έναντι της λαϊκής πολιτικής, ο πρωθυπουργός αφήνει στην άκρη τις τύψεις, τις αντιφάσεις και τα προσχήματα και ετοιμάζεται για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, με... σημαία του τον ισχυρισμό ότι υπήρξε ο αποτελεσματικότερος μνημονιακός πολιτικός στα χρόνια της κρίσης.

Προφανώς, με αυτόν τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ «διεμβολίζει» τη ΝΔ, που έχει μείνει στο επιχείρημα ότι πιστεύει... πιο πολύ στις μεταρρυθμίσεις. Ναι μεν, αλλά... είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που τις εφαρμόζει, δίχως «ίχνος» κοινωνικών αντιδράσεων -και αντιστάσεων. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που από τη μία... κόπτεται για το περιβάλλον στις Σκουριές, αλλά από την άλλη εκδίδει κάθε μέρα κι από μία άδεια για την Eldorado. Κι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά, επιχειρώντας ανοίγματα προς το ΠΑΣΟΚ και γνωρίζοντας ότι η απουσία του από τις διεργασίες αποδυναμώνει και «τορπιλίζει», ουσιαστικά, κάθε προσπάθεια για συγκρότηση ενός ισχυρού κεντροαριστερού μετώπου, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα κόμμα εξουσίας. 

Κάπως έτσι, ο σοσιαλφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται πλέον μπροστά στα μάτια μας, χωρίς «φύλλο συκής». Πατώντας με το ένα πόδι στη «βάρκα» της Δεξιάς και με το άλλο σε εκείνη της Κεντροαριστεράς, κινδυνεύει μεν να χάσει την ισορροπία του και να πνιγεί, αλλά προς το παρόν κυβερνά και έτσι δύναται να ορίζει τις εξελίξεις και την πολιτική ατζέντα του τόπου. Ένα κόμμα-υβρίδιο, ένα κόμμα σαν... εμπορικό κέντρο, σαν «mall», όπου μπορεί ο καθένας να εκφραστεί ή να βρει κάτι να τον εκφράζει, με βασικό γνώμονα πάντα την παραμονή στην εξουσία. Ένα κόμμα ικανό να υπογράψει και να περάσει τα πάντα, ένα κόμμα, που κάνει όλη τη δουλειά για την Άνγκελα Μέρκελ και για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δίχως να... ανοίγει μύτη. Και αυτό είναι κάτι, που οι δημοσκοπήσεις έχουν αποτύχει να το καταγράψουν, προεξοφλώντας αποτελέσματα, τα οποία κάθε άλλο παρά προκύπτουν με βεβαιότητα.

Όσο για το κενό της πολιτικής έκφρασης των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων; Αυτό ουδόλως απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ του 2017. Κι έμειναν πια μόνο το ΚΚΕ του 5% και ο σχεδόν γραφικός κ. Λαφαζάνης να προσπαθούν να το καλύψουν...