Βασ. Αναστασόπουλος

Δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε λύσει κάβους. Δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε ξεκινήσει το φονικό -όπως έμελλε να αποδειχθεί- ταξίδι του... Ακόμα και τίποτα απ' όλα όσα συνέβησαν να μην είχε συμβεί, ακόμα κι αν η λάντζα δεν είχε φανεί ποτέ στον ορίζοντα, το ταχύπλοο «Duende», με το συγκεκριμένο «πλήρωμα», ήταν μια... κινούμενη βόμβα έτοιμη να εκραγεί, ένα προδιαγεγραμμένο ατύχημα-δυστύχημα, που περίμενε να συμβεί.

Κι εδώ είναι που μπορεί κανείς να μιλήσει για τις πρώτες εγκληματικές ευθύνες του χειριστή: γνωρίζοντας ότι έχεις τόσο σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία σε μια δύσκολη στιγμή, σε μια κακιά ώρα -όπερ και εγένετο- είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσουν ανασταλτικά ως προς το να (αντι)δράσεις σωστά, πώς αποφασίζεις να οδηγήσεις το σκάφος και να πάρεις μαζί σου τρεις ακόμα ανθρώπους, οι δύο εκ των οποίων είναι ακόμα μεγαλύτερης ηλικίας -και, ενδεχομένως, αντιμετωπίζουν εξίσου ή και πιο σημαντικά προβλήματα υγείας; Λόγω γήρατος και μόνο, σε ένα πιο δυνατό φύσημα του ανέμου, σε ένα πιο έντονο παλαντζάρισμα του σκάφους, οι τρεις εκ των τεσσάρων επιβαινόντων του ταχύπλοου θα μπορούσαν να έχουν πεθάνει από καρδιά! Τι δουλειά είχαν να βγουν, λοιπόν, στην ανοιχτή θάλασσα, θέτοντας σε κίνδυνο, αν μη τι άλλο, τις δικές τους ζωές;

Το κακό όμως έγινε. Το σκάφος βγήκε στη θάλασσα και στο τιμόνι του βρισκόταν ένας άνθρωπος 77 ετών, ο οποίος, όπως ο ίδιος αναφέρει στο απολογητικό του υπόμνημα προς τις ανακριτικές αρχές, έχει σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας. «Πάσχω από σύνδρομο αποφρακτικής άπνοιας ύπνου, αρτηριακή υπέρταση, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Λαμβάνω χρονίως φαρμακευτική αγωγή και χρησιμοποιώ μηχάνημα ύπνου με παράλληλη χρήση οξυγόνου σε παροχή 3 λίτρα ανά λεπτό κατά τις ώρες του ύπνου από τριετίας. Η καθημερινή χρήση των παραπάνω είναι απαραίτητη για την επιβίωσή μου» γράφει ο ίδιος ο 77χρονος, απευθυνόμενος στη Δικαιοσύνη και ζητώντας, προφανώς, λαμβανομένων υπόψη όλων των παραπάνω, να τον κρίνει με επιείκεια! Προχωρώντας, δε, έτι περαιτέρω, ο ίδιος τονίζει ότι δεν θα πρέπει -όπως και συνέβη- να τεθεί υπό κράτηση, γιατί αλλιώς η υγεία του θα υποστεί ενδεχομένως ανεπανόρθωτη βλάβη! 

Έχω την αίσθηση, ωστόσο, ότι κάπου εδώ αρχίζει να χάνεται το μέτρο: δηλαδή, ο 77χρονος αδιαφορεί επιδεικτικά για τα προβλήματα υγείας του, όταν είναι να πάρει το ταχύπλοο και να αρχίσει τις βόλτες, αλλά τα επικαλείται μετά την τραγωδία, στην οποία, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η ευθύνη δεν ήταν αποκλειστικά δική του, ωστόσο ενεπλάκη, με αποτέλεσμα να χαθούν τέσσερις ζωές; Από νομικής άποψης, το κατά πόσον ευσταθεί ένα τέτοιο επιχείρημα, είναι η Δικαιοσύνη που θα το κρίνει. Από ηθικής άποψης, όμως, προκαλεί μάλλον θυμηδία, παρά οίκτο και αισθήματα συμπόνιας. Και γεννά και ένα επιπλέον βασανιστικό, αμείλικτο ερώτημα: ποιος και γιατί του ανανέωσε την άδεια πλοηγού προ διετίας (το 2014), όταν τα προβλήματα υγείας, τα οποία επικαλείται ο ίδιος στην απολογία του, είναι γνωστά εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια; Ποιοι έκαναν τα... στραβά μάτια, για να μπορεί ο 77χρονος να κάνει το «κομμάτι» του ως χειριστής ταχύπλοου σκάφους, όταν δεν θα έπρεπε καν να πλησιάζει τη θάλασσα ούτε για... μπάνιο, καθώς η κατάσταση της υγείας του θα επέφερε αυτομάτως τον κίνδυνο του πνιγμού (θυμηθείτε: πάσχει από σύνδρομο αποφρακτικής άπνοιας ύπνου, αρτηριακή υπέρταση, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και χρόνια νεφρική ανεπάρκεια);

Λέει ακόμη στο απολογητικό του υπόμνημα ο 77χρονος ότι τα σωσίβια που βρίσκονταν στο ταχύπλοο δεν θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί προς αρωγή των ανθρώπων που έπεσαν στη θάλασσα μετά τη σύγκρουση με το τουριστικό σκάφος («λάντζα»), γιατί ήταν ελαφριά και δεν προσφέρονταν για μακρινές ρίψεις, αλλά -κυρίως- γιατί «η εκτόξευση σωσιβίων από το παρασυρόμενο Duende αντίθετα προς τη φορά του ανέμου από υπερήλικες σε κατάσταση σοκ-πανικού δεν θα μπορούσε επ' ουδενί να έχει θετικά αποτελέσματα». Πρόλαβε δηλαδή, αν και ευρισκόμενος σε κατάσταση πανικού, να εκτιμήσει τη φορά του ανέμου και τη θέση του ταχύπλοου και να κρίνει ότι δεν θα μπορούσε να έχει συμβάλει στη διάσωση των ανθρώπων που βρίσκονταν στη θάλασσα, αλλά δεν σκέφτηκε να ρίξει, έστω, ένα σωσίβιο στο νερό, μήπως τυχόν σωθεί μια ανθρώπινη ζωή; Δεν γνωρίζω, αλλά κάτι δεν «κολλάει» στην όλη ιστορία -ή, μάλλον, όχι μόνο κάτι. Στην πραγματικότητα, είναι πολλά τα κομμάτια του παζλ, που δεν «κολλάνε». 

Είναι απορίας άξιον πώς έφτασε μια ναυτική τραγωδία -για την οποία με μια πρώτη ματιά φέρουν ευθύνες τόσο ο 77χρονος χειριστής του ταχύπλοου (που πίστευε ότι η λάντζα θα τον άφηνε να περάσει) όσο και ο άτυχος 58χρονος καπετάνιος του τουριστικού σκάφους (που πίστευε ότι θα προλάβαινε να περάσει, πριν «συναντηθεί» με το ταχύπλοο)- να γίνει... πεδίον δόξης λαμπρόν, για να αναπτυχθούν ακόμα και σενάρια περί απόπειρας συγκάλυψης των πραγματικών γεγονότων, λόγω της παρουσίας... πολιτικών προσώπων πάνω στο μοιραίο σκάφος. Και μένει να φάνει γενικότερα εάν το σενάριο της απόπειρας «κουκουλώματος» των πραγματικών γεγονότων ισχύει και ποια πρόσωπα -δεν είναι απαραίτητο να είναι πολιτικά- αφορά.

Μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο, ο 77χρονος έχει προλάβει να διαπράξει ένα ακόμα λάθος, να υποπέσει σε ένα ακόμα -σοβαρότατο, κατά την ταπεινή μου άποψη- ατόπημα: επιχείρησε και επιχειρεί να επιρρίψει τις ευθύνες για την τραγωδία αποκλειστικά στον άτυχο καπετάνιο του τουριστικού σκάφους. Αν μη τι άλλο, δεν μπορείς να κατηγορείς τόσο εύκολα έναν άνθρωπο, που δεν έχει τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μπορεί να είναι νόμιμο, αλλά -σίγουρα- δεν είναι ηθικό... Είναι σαν να τον «σκοτώνεις» δεύτερη φορά. Και δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο μια τέτοια μοίρα.