Βασ. Αναστασόπουλος

Κι όμως, όσο την πλησιάζετε, εκείνη δείχνει να ξεμακραίνει. Και δεν υπάρχει ούτε μια λάμψη, ούτε μια αχτίδα φωτός, για να φωτίσει το δρόμο σας. Είστε κουρασμένοι, εξαντλημένοι, απογοητευμένοι. Κι αυτό, γιατί συνειδητοποιείτε σιγά-σιγά ότι βαδίζετε σε αδιέξοδο. Η έξοδος στο φως είναι μια ουτοπία κι η μόνη λύση θα ήταν η επιστροφή στο σημείο εκείνο, απ' όπου ξεκινήσατε. Έχετε όμως πια εξουθενωθεί, δεν έχετε δυνάμεις για να κάνετε μεταβολή και γυρίσετε προς τα πίσω. Έχετε εγκλωβιστεί...

Ένα τέτοιο «ταξίδι» μέσα στο τούνελ, δίχως φως στο τέλος της διαδρομής, θυμίζει η πορεία της Ελλάδας εντός της ζώνης του ευρώ -και δη, κατά την περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων. Κάθε μέτρο που λαμβάνεται, κάθε φόρος που μπαίνει, κάθε «κόφτης» δικαιωμάτων και κεκτημένων δεκαετιών, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μας οδηγεί προς την έξοδο από την κρίση και τον τερματισμό της μνημονιακής περιόδου. Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Η Ελλάδα έχει πια εγκλωβιστεί εντός του ευρώ και είναι πια πολύ κουρασμένη, τόσο για να συνεχίσει να βαδίζει προς τα μπρος, με την ελπίδα ότι θα βγει στο φως, όσο και να επιστρέψει στο σημείο απ' όπου ξεκίνησε. Δυστυχώς, η «ζημιά» δεν έγινε τώρα, αλλά πριν από 14 χρόνια...

Αυτό που κάνει τα πράγματα χειρότερα, είναι πως δεν υπάρχει προοπτική εναλλακτικής στον ορίζοντα. Ένας Βαρουφάκης, μία Ζωή, κάποιος Λαφαζάνης ή έστω ακόμα κι ένας Λαπαβίτσας, που πήγαν κάποτε -όχι πολύ παλιά- να προτείνουν κάτι διαφορετικό, μοιάζουν πλέον πιο γραφικοί και από την Ακρόπολη. Κι εκείνος που «βαυκαλιζόταν» ότι είναι το νέο, η ελπίδα, ότι έχει τη «μαγική λύση» για να βγούμε από το φαύλο κύκλο, είναι πια αυτός που μας οδηγεί στο σκοτεινό μονοπάτι χωρίς γυρισμό.

Και το κάνει αυτό... ανερυθρίαστα ο Αλέξης Τσίπρας -περί ου ο λόγος- γιατί παίζει χωρίς αντίπαλο στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Ποιος μπορεί να του αντισταθεί; Εκείνοι που, το περασμένο καλοκαίρι, του ζητούσαν να πάρει όποια συμφωνία και αν του δινόταν κι έλεγαν «ναι σε όλα», ενώ σήμερα έχουν δήθεν ανέβει στα... κάγκελα και καταψηφίζουν; Ή εκείνοι που μετράνε τα κουκιά του Αλέξη και τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση, επειδή τα βρίσκουν πλέον να είναι μόλις 153, αντί να κοιτάνε τα χάλια τους, που την Κυριακή ψηφίζουν για νέο πρόεδρο, κι αν δεν ασχολούνταν και πέντε εφημερίδες και κανάλια, δεν θα το ήξερε κανείς; Πού θέλουν να πάρουν το 36%+1 των Ελλήνων ψηφοφόρων, όταν καλά-καλά δεν μπορούν να πάρουν ούτε 30%, μέσα στο ίδιο τους το κόμμα; Είναι να γελάει κάνεις...

Από την στιγμή που μπήκαμε στην στενωπό των Μνημονίων, θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει πώς δεν υπάρχει γυρισμός. «Σκάσε και κολύμπα» μας λένε και, αναγκαστικά, αυτό κάνουμε, μα η στεριά δεν φαίνεται πουθενά. Τις φωνές που μας έλεγαν να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε από άλλο δρόμο, τις «πνίξαμε» καθ' οδόν. Και τώρα τι ψάχνουμε; Εάν αυτός που μας οδηγεί κατευθείαν στα βράχια, λέγεται Αλέξης ή Βαγγέλης ή Σταύρος ή Φώφη ή -Θεός φυλάξοι- Άδωνις, Απόστολος, Κυριάκος; Αυτό είναι το θέμα μας; Ή να στραφούμε στις πιο υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου, σε όσα από τα πιο λαμπρά του μυαλά δεν έφυγαν ακόμα για το εξωτερικό, και να τους ζητήσουμε να βγουν μπροστά, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Ένας φίλος μου λέει ότι «οι έξυπνοι άνθρωποι δεν ανακατεύονται με την πολιτική». Εγώ πάλι πιστεύω ότι είναι καιρός να το κάνουν -και πολύ το άργησαν, ήδη...