Βασ. Αναστασόπουλος

Κόντρα σε αυτά που έχει αναγνωρίσει η Βουλή, κόντρα στις μνήμες του ποντιακού Ελληνισμού, ο υπουργός Παιδείας εκφράζει μεν μια άποψη που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να συζητηθεί χωρίς αφορισμούς, το κάνει όμως κατά τρόπο προκλητικό και αλαζονικό, όπως φανερώνει, ακόμα και σήμερα, η αντίδρασή του σε όσα ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται εις βάρος του.

Το βαθύτερο πρόβλημα θα μπορούσε να εστιάσει στο κατά πόσον ο κ. Φίλης και οι αριστεροί σύντροφοί του είναι, στην πλειοψηφία τους, αρνητές της ιστορικής πραγματικότητας ή όχι, όμως υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, που θα πρέπει να εξεταστεί. Και αυτή δεν είναι άλλη, από τον αντιπερισπασμό.

Η αναφορά στον όρο «αντιπερισπασμός» είναι προφανής και προκύπτει εύλογα. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση δεν απειλείται από κανέναν εσωτερικό εχθρό (η αντιπολίτευση, με αποκορύφωμα την ιλαροτραγωδία που εκτυλίσσεται εν όψει των εσωκομματικών εκλογών στη ΝΔ, πνέει τα λοίσθια), ο κ. Φίλης αγγίζει ένα ευαίσθητο εθνικό θέμα και… κατεβάζει τους Πόντιους στους δρόμους, για να ζητήσουν την παραίτηση ή την απομάκρυνσή του και τη δικαίωση, έτσι, έστω και μερική, της μνήμης των προγόνων τους. Θεωρητικά, μια τέτοια εξέλιξη είναι η τελευταία που θα χρειαζόταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτήν την περίοδο, όμως στην ουσία ο κ. Φίλης μοιάζει να είναι ο νέος… Πάγκαλος της εποχής μας.

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι ο υπουργός Παιδείας, έπειτα και από τις πρόσφατες δηλώσεις του περί εύπορων και φτωχών, με αφορμή τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία, αυτοανακηρύσσεται σε «κόκκινο πανί» για μια σειρά κοινωνικών τάξεων και ομάδων, πετυχαίνοντας την ίδια ώρα να στρέφει την κοινή γνώμη σε ζητήματα πέρα από αυτά που θα έπρεπε, στην πραγματικότητα, να την απασχολούν.

Η ατέρμονη φορολόγηση, τα σκληρά επερχόμενα και τα ήδη ληφθέντα μέτρα, η επικείμενη μερική άρση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, οι περικοπές στις συντάξεις και μια σειρά «καυτών» θεμάτων, που προκύπτουν από τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την Τρόικα, θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όπως σαφώς και οι περιπτώσεις διαφθοράς στους κυβερνητικούς κόλπους, που αναδείχθηκαν μέσα από υποθέσεις απόκρυψης εισοδημάτων από την εφορία, όπως αυτές του Αλέκου Φλαμπουράρη και του Γιώργου Σταθάκη.

Είναι ακόμη το μεταναστευτικό ζήτημα, που καθημερινά «φουντώνει» και δείχνει να βγαίνει εκτός ελέγχου, το οποίο ουδόλως αξίζει να ξεφύγει από την προσοζή μας. Κι όμως, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν κυρίως πάνω στον κ. Φίλη, που επιλέγει να μιλήσει για ιστορικά ζητήματα, δίχως μάλιστα να διαθέτει το ανάλογο επιστημονικά τεκμηριωμένο υπόβαθρο. Από κοντά του, κυρίες όπως η Σία Αναγνωστοπούλου και η Μαρία Ρεπούση σπεύδουν να αμφισβητήσουν την ιστορική μνήμη και να ανοίξουν ένα θέμα, που η χρονική συγκυρία με το προσφυγικό και τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία θα έπρεπε να αρκούσε, για να το κρατήσει κλειστό.

Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συμβαίνει. Κι όσο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν απομακρύνει τον υπουργό του, αλλά τον αφήνει να προκαλεί την κατακραυγή και να ρίχνει κι άλλο «λάδι στη φωτιά», θα είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς εάν ο κ. Φίλης παίζει απλώς, πολύ καλά, το ρόλο που του δόθηκε, ή αν εκφέρει αποκλειστικά και μόνο προσωπικές απόψεις…