Βασ. Αναστασόπουλος

Να δει -και να δούμε, μέσα από το σταθερό τηλεοπτικό του «μετερίζι»- τα μαλλιά του ν' ασπρίζουν. Να προβλέψει την απαξίωση του εγχώριου πολιτικού συστήματος, όταν η οικονομική «φούσκα» της ευμάρειας των περασμένων δεκαετιών θα «έσκαγε» μπροστά στα μάτια μας. Να εκτιμήσει ότι θα οδηγηθούμε στο δημοψήφισμα Τσίπρα -όπερ και εγένετο- κι εκεί, να αποδειχθεί και πάλι σωστός στα λεγόμενά του, διαβλέποντας με επιτυχία ακόμα και το αποτέλεσμα της κάλπης της 5ης Ιουλίου.

Κάπως έτσι, ο Βασίλης Λεβέντης των 10.000, 15.000, 17.000 ψήφων έφτασε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου στο εξαιρετικό αποτέλεσμα των 110.000. Κάπως έτσι, έφτασε να επαινείται για το ήθος και την εντιμότητά του, αλλά πρωτίστως για το πολιτικό του ένστικτο. Κάπως έτσι, άρχισε να γίνεται ο νέος «αγαπημένος» των media. Και κάπως έτσι, η πιο πρόσφατη δημοσιευμένη δημοσκόπηση δίνει στην Ένωση Κεντρώων και στον πρόεδρό της ποσοστό 3,3%, διασφαλίζοντάς του αυτό που φαίνεται να του χρωστάει η ιστορία: την είσοδό του στη Βουλή.

Όλα ρόδινα, λοιπόν... Ο άλλοτε γραφικός Βασίλης Λεβέντης δικαιώνεται, έστω και ετεροχρονισμένα, και το εγχώριο πολιτικό και μιντιακό σύστημα του ζητά μια μεγάλη «συγγνώμη» και του ανοίγει μια ζεστή και φιλόξενη «αγκαλιά»... Για μισό λεπτό, όμως... Όλο αυτό το... έργο, δεν μοιάζει σαν να το έχουμε ξαναδεί;

Με το... φτωχό μου το μυαλό και την... κοντή μου μνήμη, αρχίζω να βρίσκω ομοιότητες στην περίπτωση Λεβέντη με εκείνη του άλλου πολιτικού... ογκόλιθου, Φώτη Κουβέλη. Να ενθυμούμαι το εγχείρημα της... Ελιάς στις ευρωεκλογές. Να αναλογίζομαι πως, τηρουμένων των αναλογιών, μια αντίστοιχη δημοσκοπική πορεία διέγραψε -με τη διαφορά ότι το έκανε σε χρόνο... dt- και ο πιο... απολιτίκ πολιτικός όλων των εποχών, ήτοι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Και είναι ο επικεφαλής του Ποταμιού ο μόνος που κατάφερε και επιβίωσε από εκείνο το συρφετό των τυχάρπαστων, που εμφανίστηκε τα προηγούμενα δύο-τρία χρόνια στο πολιτικό τοπίο και κέρδισε δυσανάλογη με το πολιτικό του μέγεθος προβολή από τα ΜΜΕ, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θεωρούσαν πώς με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να ανακοπεί η διαφαινόμενη -τότε- και δεδομένη -πια- δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.

Βασίλης Λεβέντης, λοιπόν... Ο νέος «χαϊδεμένος» των ΜΜΕ, που κάποτε τον απαξίωναν, χωρίς έστω να τον ακούσουν. Ένας πολιτικός που καταστροφολογεί επί 20 χρόνια -δεν μπορεί, όταν διαβλέπεις μόνο δεινά, κάποια στιγμή θα πέσεις μέσα. Αυτό δεν κάνει, πάνω-κάτω, και το ΚΚΕ; Ένας αρχηγός που αίφνης προβάλλει ως... μέντιουμ, καθώς έφτασε να προβλέψει με επιτυχία ακόμα και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος -λες και ήταν δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι το «όχι» θα επικρατούσε πανηγυρικά, μόνο και μόνο επειδή για τα δεινά μας έχουμε μάθει να κατηγορούμε το ευρώ και τους ξένους, μα ποτέ τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ένας μειλίχιος, πράος άνθρωπος, που δεν θυμίζει σε τίποτα πια εκείνον τον... οδοστρωτήρα που απειλούσε θεούς και δαίμονες, ζητούσε να φύγει η «μούργα» και «να ψοφήσουν όλοι οι πολιτικοί» και κοπάναγε το χέρι του στο τραπέζι, σαν να ήθελε να το σπάσει στη μέση.

Ιδού ο νέος «ευνοούμενος» των μέσων ενημέρωσης. Σαν έτοιμος από καιρό, εξαγνισμένος, δικαιωμένος. Ένας έντιμος, ασπρομάλλης κύριος, που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Έστω και καθυστερημένα, το πλήρωμα του χρόνου μοιάζει να ήρθε. Οι μετριοπαθείς του θέσεις ηχούν πια σαν... ποίημα σε μια σημαντική μερίδα καναλαρχών και ψηφοφόρων. Θα καταφέρει να πείσει ακόμα περισσότερους; Μπορεί, γιατί είναι πιο τίμιος και «καθαρός» από το 99,9% των μελών της σημερινής Βουλής. Αλλά είναι κρίμα να τον βλέπεις και αυτόν να γίνεται άλλο ένα πιόνι στη σκακιέρα, άλλο ένα βέλος στη φαρέτρα εκείνων που με τόση λύσσα και μανία χτυπάνε εδώ και δυο-τρία χρόνια τον Τσίπρα, εις μάτην. Είναι κατανοητή η απόγνωση, η απελπισία τους. Και είναι τόσο μεγάλη, που... εφευρίσκουν κάθε φορά και έναν άλλο Βασίλη Λεβέντη, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο μόνος τρόπος για να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει τώρα στην Κουμουνδούρου: ο διχασμός εκ των έσω.

Εμένα πάλι επιτρέψτε μου να κρατήσω -και να τιμήσω- την εικόνα του Βασίλη Λεβέντη του ασυμβίβαστου, που τα έβαζε με όλους και με όλα. Όσο κι αν έμοιαζε γραφικός τότε, ήταν ωστόσο γνήσιος, αυθεντικός. Αν προτιμάτε το σημερινό, συμβιβασμένο Λεβέντη, που λειαίνει τις άκρες με αντάλλαγμα μια θέση στα βουλευτικά έδρανα, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω...