Βασ. Αναστασόπουλος

Εδώ και τρεις μήνες, γινόμαστε μάρτυρες του ατελεύτητου παραλογισμού στη διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους. Εάν πιστέψουμε τις εκατέρωθεν δηλώσεις, και οι δύο πλευρές εργάζονται εντατικά για συμφωνία, όμως λύση στον ορίζοντα ακόμα να φανεί. Έτσι, από τη μία εγκαλούμε την κυβέρνηση για... κυβιστήσεις και από την άλλη -σχήμα οξύμωρο- δεν έχει επέλθει συμβιβασμός. Έπειτα πάλι εκτιμούμε ότι η χώρα οδεύει προς τα βράχια, αλλά βρίσκουμε λογικό να μην συναινούν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης στην περικοπή των συντάξεων ή στην απελευθέρωση των πλειστηριασμών, για παράδειγμα, που αξιώνουν οι εταίροι. «Μύλος»...

Υπάρχει διέξοδος; Τρόπος, για μια φυγή προς τα εμπρός; Τα σενάρια των τελευταίων ημερών θέλουν την κυβέρνηση έτοιμη να την επιχειρήσει, στήνοντας κάλπες είτε για δημοψήφισμα είτε για εκλογές. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, το «μπαλάκι» θα βρεθεί στη δική μας πλευρά. Απλά, θα πρέπει να επιλέξουμε: θα το επιστρέψουμε πίσω ή θα το κρατήσουμε στο γήπεδό μας και... θα παίξουμε μπάλα;

Προσωπικά, νομίζω πως έχει έρθει, πια, το πλήρωμα του χρόνου, προκειμένου να πάψουμε να επιδιδόμαστε στο αγαπημένο μας... σπορ της αφ' υψηλού κριτικής. Να... τραγουδάμε έξω από το χορό, αντί να μπούμε στον κύκλο και να χορέψουμε. Και αυτός δεν είναι οι εκλογές. Για όσους τυχόν έχουν ασθενή μνήμη, στήθηκαν κάλπες πριν από τρεις μήνες και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πέραν πάσης αμφισβήτησης, όμως και πάλι για κάλπες μιλάμε. Γιατί; Γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση τείνει να ερμηνεύει τη λαϊκή βούληση και ετυμηγορία κατά το δοκούν, δίχως ποτέ να προσλαμβάνει πραγματικά το μήνυμα των ψηφοφόρων. Το αλλοιώνει, το παραμορφώνει, του αλλάζει νόημα και περιεχόμενο, το διαστρεβλώνει και εν τέλει το ευτελίζει και συνειδητά το αγνοεί. Σε τι θα ωφελούσε, λοιπόν, άλλη μία εκλογική αναμέτρηση μέσα σε διάστημα λίγων μηνών;

Η μόνη πιο δημοκρατική διαδικασία από τις εκλογές, είναι το δημοψήφισμα. Για να είναι, όμως, ξεκάθαρο και αδιάβλητο, θα πρέπει να είναι αποκρυσταλλωμένο και το δίλημμά του, δίχως περιθώρια για «θολούρα» και παρερμηνείες. Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, με την κυβέρνηση να μην κάνει πίσω από τις «κόκκινες γραμμές», τους δανειστές να επιμένουν να προβάλλουν ακόμα και παράλογες απαιτήσεις και με την έλλειψη ρευστότητας να «στραγγαλίζει» την ελληνική οικονομία, το ζητούμενο δεν είναι αν θα εγκρίνουμε ή όχι μια συμφωνία με τους πιστωτές της χώρας, αλλά αν θέλουμε να υπάρξει συμφωνία. 

Με λίγα λόγια, το ζητούμενο σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα θα πρέπει να είναι απόλυτα ξεκάθαρο: ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ; Μόνο έτσι θα ξεκαθαρίσει το τοπίο. Το «ναι» στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα θα στείλει μήνυμα στην κυβέρνηση ότι οι πολίτες είναι διατεθειμένοι να κάνουν και νέες θυσίες, αρκεί η χώρα να παραμείνει στη νομισματική ένωση και το μέλλον της εκτός αυτής να πάψει να διακυβεύεται. Το «ναι» στη δραχμή θα εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει στις απαιτήσεις των δανειστών, όποιο κι αν είναι το κόστος. Τόσο απλά.

Είναι η ώρα να πάψουμε να κρίνουμε αφ' υψηλού τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, η κατάλληλη στιγμή να πάψουμε να κάνουμε τους... προπονητές της εξέδρας και να πέσουμε στη φωτιά, τώρα που η μπάλα «καίει». Θα επιλέξουμε να την ρίξουμε στην εξέδρα ή θα ενισχύσουμε τη δημοκρατία μας, αποφασίζοντας δίχως μεσάζοντες για το μέλλον το δικό μας και των επόμενων γενεών; 

Έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει κανείς... Μέσα;