Βασ. Αναστασόπουλος

Ολόκληρη η πολιτική ζωή του τόπου, ένα κλειστό κλαμπ για λίγους, μία υπόθεση δύο-τριών «τζακιών». Έφαγαν, ήπιαν, ξαναέφαγαν... Κι όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, σηκώθηκαν από το τραπέζι, σε κοίταξαν με βλέμμα βλοσυρό και σου είπαν... «μαζί τα φάγαμε». Πλήρωνε λοιπόν εσύ τα σπασμένα, κορόιδο... Μόνο που ξέχασαν να σου πουν ότι εκείνοι έφαγαν το βόδι κι εσένα σου άφησαν την ουρά, για να έχεις κάτι να πορεύεσαι, σε κάτι να ελπίζεις, από κάπου να σε κρατάνε και να μην βλέπεις το μεγάλο φαγοπότι γύρω σου ως κάτι... ξένο και ανοίκειο, αλλά ως κάτι στο οποίο συμμετείχες ενεργά κι εσύ.

Δεν βαρέθηκες; Το ψέμα, τη ρεμούλα, τις φρούδες υποσχέσεις, τις κάλπικες ελπίδες, την προπαγάνδα, τα παιχνίδια που παίζουν με το μυαλό σου; Δεν μπορώ να μην τα σκέφτομαι, να μην τα αναρωτιέμαι όλα αυτά, όταν ακούω, για παράδειγμα, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώνει νέο κόμμα. Η πλάκα είναι ότι αναρωτιούνται, κιόλας, κάποιοι, γιατί ιδρύει ένα νέο κίνημα ο πρώην πρωθυπουργός, ο άνθρωπος που οδήγησε την Ελλάδα στα μνημόνια και στο μηχανισμό «διάσωσης» -εδώ γελάμε- της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Για να 'χουμε καλό ρώτημα, λοιπόν... Γιατί κάνει κόμμα ο Γιώργος; Γιατί ίδρυσε κόμμα ο Σταύρος; Γιατί είχαν «φαγωθεί», προσφάτως, οι δήθεν κεντροαριστεροί να ανασυγκροτήσουν το χώρο, να συνασπιστούν ως «Ελιά» και να κατέβουν στις εκλογές, «σβήνοντας» το όνομα του ΠΑΣΟΚ; Πλάκα-πλάκα, δεν έχω ακούσει κανέναν απ' όσους την «πέφτουν» στον Παπανδρέου για το νέο κόμμα, που -και καλά- θα διασπάσει το ΠΑΣΟΚ (του 3%), να κάνει την αυτοκριτική του για το γεγονός ότι, την ώρα που «κόπτεται» για την ιστορία και την ενότητα της Χαριλάου Τρικούπη, την ίδια στιγμή μετέχει σε διεργασίες για τη Δημοκρατική Παράταξη, η οποία επιδιώκει να «αποποιηθεί» όλα όσα θυμίζουν... ΠΑΣΟΚ.

Ξεφεύγω από το θέμα μου, όμως... Όλοι οι παραπάνω, από τον... Χατζημαρκάκη μέχρι τον Θεοδωράκη και τον... Γιωργάκη, έκαναν και κάνουν κόμματα, κινήματα, κινήσεις, για να ανακόψουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την αυτοδυναμία (προσέξτε: όχι προς τη νίκη. Προς την αυτοδυναμία. Έχει τη σημασία του αυτό). Για να κρατήσουν στην εξουσία, έστω και ασθμαίνον, ένα σύστημα που αργοπεθαίνει. Για να διατηρήσουν πόστα, κεκτημένα, θέσεις, παραγοντιλίκια και διευθυντιλίκια. Είναι γλυκιά, βλέπετε, η εξουσία και είναι πολύ δύσκολο να την αποχαιρετήσει κανείς, ακόμα κι όταν την βλέπει να του γλιστράει από τα χέρια... Έτσι, μετέρχεται κάθε μέσου, θεμιτού και αθέμιτου, για να την διατηρήσει. Χρησιμοποιεί όλους τους μηχανισμούς.

Σου λέει, για παράδειγμα: «Μειώνεται το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις» ή «κλείνει η ψαλίδα»... «Ξεχνάει», βέβαια, να σου πει ότι μιλάμε για το ίδιο κόμμα που πήγε από το 3% στο 27%, διεκδίκησε μέχρι τέλους τη νίκη στις εκλογές του 2012, κέρδισε τις ευρωεκλογές του 2014 και προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις, όσα εμπόδια και αν του ρίξουν στο δρόμο του, όσα... φαντάσματα και αν «αναστήσουν» από το πουθενά...

Είναι πολύ νωρίς, λοιπόν, για πανηγυρισμούς. Είναι πολύ πρόωρο να πει κανείς ότι κάτι αλλάζει, μόνο και μόνο επειδή κατέρρευσε, στη Βουλή, η κυβέρνηση Σαμαρά. Σαράντα χρόνια ΠΑΣΟΚΟΝΔ, είναι δύσκολο να «ξεμάθει» ο Έλληνας -ή να τον... αφήσουν να «ξεμάθει». Αλλά όχι και ακατόρθωτο, τώρα πια...