Βασ. Αναστασόπουλος

Από την άλλη είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος: ο σφετεριστής που έγινε διάδοχος, ο άνθρωπος που έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά ως υπουργός Οικονομικών στην πιο δύσκολη μεταπολιτευτικά περίοδο για τη χώρα,  που ρίσκαρε το πολιτικό του μέλλον και την υστεροφημία του, μόνο και μόνο για να οδηγήσει ξανά το καράβι σε ήρεμα νερά.

Μιλώντας για... νερά, όμως, διαπιστώνει κανείς ότι οι δύο προαναφερθέντες πολιτικοί άντρες έκαναν μάλλον μια τρύπα στο νερό, παρά προσέφεραν πραγματικές υπηρεσίες στη χώρα. Ο Παπανδρέου χρεώνεται το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» και την είσοδο της Ελλάδας στην αγκαλιά του ΔΝΤ και στην εποχή των μνημονίων, στον Βενιζέλο καταλογίζεται το «εγκληματικό» για τους ομολογιούχους PSI και PSI+, καθώς και η αρχή μίας σειράς χαρατσιών και αδιάκοπου φορο-κυνηγητού των Ελλήνων.

Τι υπερισχύει εκ των δύο; Η άποψη που έχουν ο τέως και ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για τα πεπραγμένα τους ή η εικόνα που έχει διαμορφώσει γι' αυτούς ο μέσος πολίτης; Η χλεύη που συνοδεύει τον κ. Παπανδρέου εντός κι εκτός Ελλάδος, αλλά και η δημοσκοπική κατάρρευση του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ, είναι μάλλον η πιο πρόδηλη απόδειξη για το πού γέρνει η πλάστιγγα της κοινής γνώμης. Παρά την καταδίκη, ωστόσο, ου μην και την κατακραυγή, οι δυο τους επιμένουν να ερίζουν πάνω από το κουφάρι ενός Κινήματος, που κάποτε αποτέλεσε το πιο... υγρό όνειρο κάθε σοσιαλιστή. Γιατί, άραγε; Για να εξακολουθήσει να διαφεντεύει τις τύχες αυτού του τόπου ο Βενιζέλος του 3%; Ή για να επιστρέψει, καβάλα στο άτι, ο Αχαιός πολιτικός και να αναχαιτίσει τη μαθηματικά προδιαγεγραμμένη πορεία της ιστορικής παράταξης, που την οδηγεί ακόμα και έξω από τη Βουλή;

Η απάντηση δεν μπορεί τόσο να δοθεί υπό πολιτικό πρίσμα, όσο να εξηγηθεί με παραπομπή στην... ψυχιατρική. Γιατί μόνο ένας ψυχίατρος θα μπορούσε ενδεχομένως να εξηγήσει, ικανοποιητικά και με επάρκεια, την παθολογική σχέση του ΠΑΣΟΚ με την εξουσία. Δεν έχει υπάρξει ιστορικό προηγούμενο στον κόσμο, όπου ένα κόμμα του 3% αρνείται πεισματικά να παραδώσει την εξουσία (!), αλλά δεν πρέπει και να έχει απαντηθεί ξανά σε τούτο τον πλανήτη, τόση και τέτοια ταύτιση με την εξουσία, όση φέρει από μόνο του το όνομα «Παπανδρέου».

Έτσι ή αλλιώς, λοιπόν, με τον έναν ή τον άλλον στο τιμόνι, το ΠΑΣΟΚ θεωρεί πως δικαιωματικά βρίσκεται -και πρέπει να βρίσκεται- στη διακυβέρνηση του τόπου, έστω και αν η θεώρηση αυτή είναι πλήρως αναντίστοιχη με τη λαϊκή ετυμηγορία.

Οι κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος, όμως, έχουν ήδη κριθεί από την ιστορία. Η προσκόλλησή τους στις καρέκλες της εξουσίας μοιάζει με αυτήν της βδέλλας πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Μας... ήπιαν το αίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κι όμως αυτό είναι που τους τρέφει και τους κρατά ακόμα ζωντανούς -ή νεκροζώντανους, αν προτιμάτε, καθώς με ποσοστά περί το 3%, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η Χαριλάου Τρικούπη έχει πολιτικό σφυγμό.

Θα αποφασίσει, λοιπόν, οριστικά ο ελληνικός λαός να στείλει το ΠΑΣΟΚ, υπό οποιαδήποτε ηγεσία, στο πυρ το εξώτερον; Ή είναι τόσο αμφίδρομη αυτή η σχέση του κόμματος με τον Έλληνα ψηφοφόρο, που μπορούν τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Παπανδρέου να πιστεύουν, ότι αυτός δεν είναι ο τελευταίος τους χορός;

Ποιος ξέρει; Αν έχουμε, τελικά, τόσο μαζοχιστικές τάσεις και τόσο κοντή μνήμη ως λαός...