Βασ. Αναστασόπουλος

«Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι εξαγγελίες του είναι σαν την άχνη στον κουραμπιέ. Αν την φυσήξεις, φεύγει» -Αλέκα Παπαρήγα, 2014.

Από τη μία «ατάκα» στην άλλη, μεσολάβησε ένα διάστημα έξι ετών. Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα; Για το αταλάντευτο στις απόψεις και τις θέσεις του, ΚΚΕ, προφανώς απολύτως τίποτα. Έτσι μπορεί, ενδεχομένως, να εξηγηθεί επαρκώς το γεγονός ότι η τέως γενική γραμματέας και νυν επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν χρειάστηκε να αναζητήσει κάποιο καινούργιο «ευφυολόγημα», για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της κατά της Κουμουνδούρου. Αρκούσε απλά να ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τις προ εξαετίας δηλώσεις της, και όλοι οι ανιστόρητοι έμειναν ευθύς αμέσως με το στόμα ανοιχτό, καθώς προφανώς τις άκουγαν για πρώτη φορά και δεν μπόρεσαν να μην θαυμάσουν την ευφυία και την ευγλωττία της μακροβιότερης (1991-2013) αρχηγού κόμματος από τη Μεταπολίτευση και έπειτα.

Είναι, άραγε, τιμή για την Αλέκα Παπαρήγα να την χειροκροτά η πτέρυγα των βουλευτών της ΝΔ, όπως συνέβη το βράδυ της Παρασκευής στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Έχετε μπροστά σας περί τους τέσσερις μήνες -μέχρι την προεδρική εκλογή, δηλαδή, για την οποία η κυβέρνηση θα χρειαστεί μία ευρεία πλειοψηφία 180 βουλευτών, προκειμένου να αναδειχθεί στο αξίωμα το πρόσωπο της δικής της επιλογής.

Ακούγοντας κανείς την κυρία Παπαρήγα να αξιοποιεί τον κοινοβουλευτικό της χρόνο, κατά τη διάρκεια της συζήτησης επί της ψήφου εμπιστοσύνης, όχι για να εξηγήσει γιατί δεν την παρέχει στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά για να επιτεθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν μπορεί επ' ουδενί να αποκλείσει το... τρελό σενάριο η τέως γενική γραμματέας του ΚΚΕ να προταθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τους κυβερνητικούς εταίρους, κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.

Μοιάζει απίθανο; Κι όμως, μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να «κλέψει» ψήφους από την Αριστερά, φέρνοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ακόμα πιο κοντά στην παραμονή τους στην εξουσία μέχρι τις προγραμματισμένες εθνικές κάλπες του 2016. Όσο για τις εύλογες αντιδράσεις που θα εγείρονταν από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, η πλειστάκις επιβεβαιωμένη μανία προσκόλλησής τους στα έδρανα που ήδη κατέχουν, τουλάχιστον για άλλον ένα χρόνο, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα επικρατούσε κάθε πιθανής ή απίθανης ένστασής τους, για μια ακόμα φορά...

Κρατήστε, τέλος, στο μυαλό σας και την παρακάτω σκέψη: όταν ετίθετο μετ' επιτάσεως το σενάριο μιας αριστερής κυβέρνησης, πριν από δύο χρόνια, το ΚΚΕ επέλεγε να μείνει περιχαρακωμένο στα στενά όριά του, με την κυρία Παπαρήγα να δηλώνει ότι το κόμμα της δεν θέλει να κυβερνήσει, αλλά να βρίσκεται στην αντιπολίτευση και να οργανώνει τους λαϊκούς αγώνες. Προφανώς, για να συμβεί κάτι τέτοιο, σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό, χρειάζεται να υπάρχει και μια δεξιά εξουσία, η οποία βρίσκεται στην αντίπερα ιδεολογική «όχθη», από αυτήν του κομμουνιστικού κόμματος.

Με λίγα λόγια, για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του το ΚΚΕ, χρειάζεται να αντιπαλεύει -σε θεωρητικό, έστω, επίπεδο- τη ΝΔ. Γιατί λοιπόν να μην της προσφέρει, ουσιαστικά, ένα «δεκανίκι», ώστε εκείνη να παραμένει στην εξουσία;

Θα ήταν, άλλωστε, σαφώς πιο δύσκολο και άκρως... σουρεαλιστικό, για ένα αριστερό κόμμα, να οργανώνει λαϊκή πάλη, ενάντια σε μια κυβέρνηση με επίσης αριστερές καταβολές...