Βασ. Αναστασόπουλος

Ανάμεσα στις 12 δεσμεύσεις (έξι για κάθε υπο-δόση) που πρέπει να εκπληρώσει η κυβέρνηση, βρίσκεται και «η υιοθέτηση κώδικα συμπεριφοράς για τα μέλη της κυβέρνησης, ώστε να περιοριστεί η διαφθορά».

Ξεπερνώντας το αρχικό «σοκ» που προκαλεί η... είδηση ότι τα μέλη της κυβέρνησης θα πρέπει να υιοθετήσουν ένα συγκεκριμένο κώδικα δεοντολογίας, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει αυτό; Τι περιλαμβάνει ένας τέτοιος κώδικας; Όπως διαβάζουμε, «(σ.σ. περιλαμβάνει) κανόνες πολιτικής φύσεως, η παραβίαση των οποίων επισύρει πολιτικές ευθύνες, ενώ προβλέπει πως τα μέλη της κυβέρνησης πρέπει να αποφεύγουν να αναμειγνύονται κατά οποιονδήποτε τρόπο σε οικονομικές συναλλαγές σχετιζόμενες με αντικείμενα για τα οποία έχουν λάβει εμπιστευτικές πληροφορίες κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ή εξ αφορμής αυτών ή να αποκαλύπτουν σε τρίτους ή να χρησιμοποιούν ευαίσθητες πληροφορίες οικονομικού ενδιαφέροντος, των οποίων έλαβαν γνώση κατά την άσκηση ή επ' ευκαιρία της άσκησης των καθηκόντων τους».

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω, σε... απλά ελληνικά; όπως προκύπτει ξεκάθαρα, οι δανειστές, οι Ευρωπαίοι εταίροι, θεωρούν εκ προοιμίου διεφθαρμένα τα κυβερνητικά στελέχη και τα πρόσωπα της Δημόσιας Διοίκησης. Αναγνωρίζουν το προφανές -ήτοι ότι η διαφθορά αποτελεί εγγενές, δομικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και πως «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», γι' αυτό και η κάθαρση οφείλει να ξεκινήσει από τους φορείς της εξουσίας, με την κατάρτιση και υιοθέτηση «κώδικα συμπεριφοράς».

Εάν όντως, όμως, ισχύει κάτι τέτοιο, πώς μπορούν, πώς δέχονται οι Ευρωπαίοι να συνομιλούν με διεφθαρμένους πολιτικούς; Και γιατί βάζουν ως όρο τον «κώδικα συμπεριφοράς» τώρα, έπειτα από τέσσερα χρόνια Μνημονίων, και όχι από την αρχή, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της σύναψης δανειακής συμφωνίας με τη χώρα μας; Μήπως, για να κρατούν δέσμιους τους κυβερνώντες, πειθήνια όργανά τους, ώστε να μην εγείρουν απαιτήσεις στη διαπραγμάτευση; Ή, μήπως, γιατί πρόκειται για μια ανίερη συμφωνία εξ αρχής;

Όποια κι αν είναι η απάντηση στα άνωθεν ερωτήματα, η ουσία παραμένει ίδια: έπρεπε να έρθει η Τρόικα και οι δανειστές, για να επιβάλουν στους Έλληνες πολιτικούς έναν «κώδικα συμπεριφοράς», που θα αποτρέπει ή θα περιορίζει, έστω, τα φαινόμενα διαφθοράς, τα οποία αποτελούν χρόνια παθογένεια του κρατικού μηχανισμού. Και όσο κι αν φαντάζει μια τέτοια κίνηση πως γίνεται στη σωστή κατεύθυνση, αξίζει ενδεχομένως να αναρωτηθούμε: πόσο πιο διεφθαρμένοι μπορεί να είναι αυτοί που δέχονται εκ προοιμίου ότι συνάπτουν μια συμφωνία με διεφθαρμένους εταίρους; Και ποια τα κίνητρά τους, ώστε να θέτουν ένα τέτοιο προαπαιτούμενο τώρα, τέσσερα χρόνια μετά την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό του ΔΝΤ και στη διεθνή βοήθεια; Έχουν, άραγε, ενδείξεις, ότι οι κυβερνώντες εξακολουθούν να βρίσκονται πίσω από τα κρούσματα διαφθοράς;