Βασ. Αναστασόπουλος

Γνωρίζετε, όμως, τι λένε και τι αναρωτιούνται πολλοί συμπολίτες μας εκεί έξω, όταν μιλάνε για την οικονομική κρίση, τις πολιτικές της Τρόικας και της κυβέρνησης και τη -συνεπακόλουθη- αύξηση του αριθμού των ανέργων; «Και πού είναι όλοι αυτοί οι άνεργοι;» αναρωτιούνται. «1.500.000 νοματαίοι είναι. Αν όχι όλοι, οι 50.000-100.000 εξ αυτών να είναι κάθε μέρα έξω από τη Βουλή, η κυβέρνηση θα πέσει, η Τρόικα θα φύγει».

Αναρωτιέμαι πώς μπορεί κανείς να υποστηρίζει μια τέτοια άποψη... Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα έχει βιώσει ποτέ «στο πετσί του» την ανεργία -και μακάρι να μην τη ζήσει εις τον αιώνα τον άπαντα. Να μην στηθεί σε ουρά του ΟΑΕΔ με σκυμμένο κεφάλι και τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος για 450 ευρώ. Να μην αναγκαστεί να χτυπήσει 50 πόρτες, για να του ανοίξουν δύο, το πολύ τρεις... Να μην του «φτύσουν» ποτέ κατάμουτρα την ατάκα «ναι, καλό είναι το βιογραφικό σας, αλλά έχετε πολλά προσόντα γι' αυτή τη θέση και, συνεπώς, θα θέλετε και περισσότερα χρήματα, από αυτά που μπορούμε εμείς να σας δώσουμε»... Να μην του πουν «θα σας απαντήσουμε σε πέντε μέρες» και το τηλέφωνο να μην χτυπήσει ποτέ. Να μην περιμένει με το πρόσωπο «βυθισμένο» στην οθόνη για ένα απαντητικό e-mail, που κάπου παράπεσε και κατέληξε στον... κάδο ανακύκλωσης. Να μην αναγκαστεί να απλώσει το χέρι και να ζητήσει δανεικά από συγγενείς και φίλους, για να τα βγάλει πέρα... Να μην μπει ποτέ, εν κατακλείδι, στην ψυχολογία του ανέργου...

Ας μην κουνάμε, λοιπόν, το δάχτυλο στους ανέργους, αν δεν γνωρίζουμε τι βιώνουν. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι περιμένουμε από αυτούς, τι τους ζητάμε; Να «συνετίσουν» τους βουλευτές, να ρίξουν την κυβέρνηση, τι; Πώς να πετύχουν κάτι τέτοιο 1.500.000 άνθρωποι όλοι κι όλοι; Αφού, προφανώς, έχουν απέναντί τους 8.500.000 βολεμένους...