Βασ. Αναστασόπουλος

Σε συζήτηση που είχα προ καιρού με ένα φίλο, προκάλεσε την περιέργειά μου, όταν μου είπε ότι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση είναι τύπου... Zara. Του ζήτησα λοιπόν να εξηγήσει περαιτέρω τι εννοούσε -και ήταν άκρως κατατοπιστικός: «Πώς η γνωστή αλυσίδα ρούχων φέρνει ένα καινούργιο προϊόν στα καταστήματά της και το "τεστάρει" μια-δυο βδομάδες, για να δει την ανταπόκριση των καταναλωτών; Έτσι και η κυβέρνηση, ρίχνει πρώτα μια "βόμβα" στη δημοσιότητα και στη συνέχεια βολιδοσκοπεί τις αντιδράσεις των άλλων δύο εταίρων της, αλλά και της κοινωνίας».

Πράγματι, η παρατήρηση αυτή βρίσκει πολλές εφαρμογές στην κυβερνητική πολιτική. Θυμηθείτε για παράδειγμα τον τέως γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Γιώργο Μέργο. Όταν έλεγε ότι ο κατώτατος μισθός στη χώρα βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, δεν το έκανε τυχαία. Να βολιδοσκοπήσει αντιδράσεις ήθελε και, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η κυβέρνηση προχώρησε, ουσιαστικά, κάτω από το τραπέζι, στην... παράκαμψη του κατώτατου μισθού, μέσω προσλήψεων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), στο πλαίσιο των προγραμμάτων αντιμετώπισης της ανεργίας.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα. Βγαίνουν και προαναγγέλλουν, διόλου τυχαία, την επικείμενη άρση της αναστολής πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία. «Βροχή» οι αντιδράσεις. Από βουλευτές ακόμα και της ΝΔ, από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, από την αντιπολίτευση, από αρμόδιους φορείς, από τις τράπεζες, από την κοινωνία... Ε, και; Πάλι με κάποιο τρόπο θα το «μαζέψουν», μέχρι να το «περάσουν» κάτω από το τραπέζι, με μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής, που θα έρθει πιθανότατα κάποιο βράδυ, λίγο πριν κλείσει η Βουλή... Γνώριμο το σκηνικό.

Το θέμα είναι ο λαός μέχρι πότε θα τα ανέχεται όλα αυτά... Μέχρι πότε θα υπομένει την τακτική «μαστίγιο και καρότο» των κυβερνώντων... Του έκοψαν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, φάρμακα... Του πήραν το χαμόγελο και του πέρασαν θηλιά στο λαιμό. Του είπαν «συγγνώμη, το πρόγραμμα του ΔΝΤ είναι λάθος», αλλά συνέχισαν και επιμένουν απρόσκοπτα να το εφαρμόζουν. Αν του πάρουν και τα σπίτια, θα υπάρξει, άραγε, κάτι, που να μπορέσει να συγκρατήσει την «έκρηξη» της λαϊκής οργής; Ή αυτή θα... εκφραστεί πάλι από τους «αγανακτισμένους» στις καφετέριες, τις παραλίες και το Twitter;