Βασ. Αναστασόπουλος

Ο Γιάννης και η Άννα γνωρίστηκαν το φθινόπωρο του 2009 στην Κω. Ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος και η σχέση τους δεν άργησε να ξεκινήσει. Πότε εκείνος έπαιρνε το αεροπλάνο και κατέβαινε στο νησί, για να την δει, πότε εκείνη έκανε το αντίστροφο δρομολογόγιο και ανέβαινε στην Αθήνα, για να περάσει λίγες μέρες κοντά του. Ήταν ερωτευμένοι, αγαπημένοι, ευτυχισμένοι... Τα πρόσωπά τους έλαμπαν, όταν τους έβλεπες μαζί.

Έπειτα από ένα χρόνο και κάτι... ψιλά, ο Γιάννης και η Άννα το είχαν πάρει απόφαση. Ήθελαν να είναι μαζί, να ζήσουν μαζί. Και δεν άργησαν να το κάνουν. Η Άννα άφησε πίσω της τη ζωή στο νησί και ήρθε να μείνει μόνιμα στην Αθήνα, στο σπίτι του Γιάννη. Παράλληλα, άφησε πίσω και τη δουλειά της, έχοντας ωστόσο λάβει τη δέσμευση των εργοδοτών ότι η θέση της θα την περίμενε σε ένα από τα πολλά καταστήματα της ίδιας «αλυσίδας» στην Αθήνα. Ο Γιάννης, από την άλλη, είχε τότε μια καλή δουλειά. Τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα...

Τα πρώτα «σύννεφα», όμως, δεν άργησαν να εμφανιστούν. Όχι στη σχέση τους... Εκείνη παρέμενε αρραγής, σαν να ήταν μόλις η πρώτη μέρα της κοινής τους ζωής. Οι υποσχέσεις, ωστόσο, από τη δουλειά της Άννας, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Έτσι, εκείνη έμεινε χωρίς εργασία, «ξένη» στην Αθήνα, να ψάχνει αίφνης για μια καινούργια επαγγελματική αρχή... Ο Γιάννης, από την άλλη, ένιωσε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του, όταν η υπερχρεωμένη, όπως αποδείχθηκε, εταιρεία, στην οποία εργαζόταν, έβαλε «λουκέτο» οριστικά. Για αποζημίωση, βέβαια, ούτε λόγος...

Ήταν την άνοιξη του 2011, που βρέθηκαν δύο άνεργοι κάτω από την ίδια στέγη, με τις υποχρεώσεις να «τρέχουν» και τους λογαριασμούς να «διαμαρτύρονται» για πληρωμή... Ο Γιάννης όμως είχε κάνει το «κουμάντο» του, ήταν πάντα οργανωμένος και «σφιχτός» στα οικονομικά, αποφεύγοντας αλόγιστες κινήσεις και αναίτια «ανοίγματα». Λίγο οι αποταμιεύσεις και των δύο, λίγο το επίδομα ανεργίας, λίγο η βοήθεια των δικών του, κι έτσι ο Γιάννης και η Άννα θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα, μέχρι ο ένας εκ των δύο -ή και οι δύο- να βρει δουλειά.

Έτσι ήλπιζαν, τουλάχιστον. Γιατί τα σχέδιά τους έμειναν μόνο στο χαρτί... Με την ανεργία να «καλπάζει» σε μια Ελλάδα εν μέσω δεινής κρίσης, με τα προσόντα τους να μετατρέπονται σε «μπούμερανγκ», σε μια αγορά εργασίας που εξισώνει τους πάντες στα 400 ευρώ, ο Γιάννης και η Άννα χτύπησαν πόρτες, μάτωσαν, πάλεψαν, αλλά εις μάτην... Δουλειά δεν κατάφεραν να βρουν.

Και κάπως έτσι, ήρθε η μιζέρια... Οι κοινές τους έξοδοι περιορίστηκαν κι έμειναν μόνο κάποιες βόλτες του Γιάννη με τους παλιούς του «κολλητούς» να σπάνε τη μονοτονία. Κάποιες βόλτες, στις οποίες η Άννα δεν ακολουθούσε, γιατί τα λεφτά δεν έφταναν για να βγουν για καφέ ή για ποτό και οι δύο... Και τότε εκείνη άρχισε να κλείνεται όλο και πιο πολύ, όχι μόνο μέσα στο σπίτι, αλλά και στον εαυτό της...

Το περασμένο Σάββατο, ο Γιάννης συνάντησε έναν από τους παλιούς, καλούς του φίλους. Πιστοί στο «τελετουργικό», ήπιαν καφέ στο αγαπημένο τους στέκι. Ο Γιάννης όμως δεν ήταν καλά και ο φίλος του το είχε καταλάβει. Όταν αποφάσισε να τον ρωτήσει τι είχε συμβεί, ο Γιάννης δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνείες: «Με την Άννα χωρίζουμε». Ο φίλος του μπόρεσε μόνο να ψελλίσει ένα «γιατί». Η απάντηση, ήταν αποστομωτική: «Γιατί δεν αντέχω να την βλέπω άλλο έτσι. Γιατί δεν έχω να της δώσω λεφτά ούτε για τα τσιγάρα της. Το επίδομα ανεργίας τελείωσε και το στεγαστικό είναι απλήρωτο εδώ και τρεις μήνες. Δεν είναι αυτή η ζωή που της είχα υποσχεθεί, όταν αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί...».

Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώσαμε τρία χρόνια από το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο, με το οποίο η Ελλάδα μπήκε ουσιαστικά στο «φαύλο κύκλο» του Μνημονίου. Τι θα θυμάμαι από αυτά τα τρία «μαύρα» χρόνια; Όχι μόνο την κρίση, την ύφεση, την ανεργία, τους φόρους, τα μέτρα, την Τρόικα, τις φρούδες υποσχέσεις των κυβερνώντων, τις αυτοκτονίες, τη μισαλλοδοξία...

Αφελώς ίσως, θα θυμάμαι και ότι το Μνημόνιο «σκότωσε» τον έρωτα, την αγάπη, τις ελπίδες, τα όνειρα, την ευτυχία ενός νέου ζευγαριού, την επιθυμία τους να είναι μαζί και να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Πρώτα έχασαν τις δουλειές και τα εισοδήματά τους κι έπειτα έχασαν το χαμόγελο, εκείνο που τους έκανε να λάμπουν, κάθε φορά που τους έβλεπες μαζί.

Και δεν ήταν οι μόνοι...