Βασ. Αναστασόπουλος

Να συμφωνήσουμε κατ' αρχάς στο εξής: ότι οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου και συνεχίζονται σήμερα, με την τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη, είναι -είτε κατ' εντολήν της Τρόικας είτε κατ' επιλογήν των εγχώριων εξουσιαστών- στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανάλγητες και λανθασμένες. Και τα δύο είναι αυταπόδεικτα -κι όσο για τη λάθος «συνταγή», την παραδέχθηκε πρόσφατα ακόμα και το ίδιο το ΔΝΤ. Ποιος δρόμος μένει λοιπόν στον εργαζόμενο, το μισθωτό, το συνταξιούχο, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον άνεργο, τον απλό πολίτη, εν τέλει, που βλέπει το βιοτικό του επίπεδο να καταρρέει, τα εισοδήματά του να μειώνονται δραματικά και, ταυτόχρονα, τη φορολογία να αυξάνεται και τις τιμές των αγαθών στο ράφι να παίρνουν την ανιούσα;

Δύο είναι οι επιλογές: η μία είναι η αποχαύνωση, η μοιρολατρική αποδοχή του αναπόφευκτου, η συνθηκολόγηση, ο συμβιβασμός και, τελικά, η ήττα. Η άλλη, είναι η αντίδραση. Κάποιοι θα την πουν εξέγερση, άλλοι αντίσταση, ορισμένοι «αντάρτικο», μερικοί «μπαϊράκι» -αναλόγως τη σκοπιά που το βλέπει κανείς-, πολλοί όμως θα την πουν απλά... απεργία. Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν σε αυτόν τον τόπο και μέχρι να «ωριμάσουν» στη συλλογική συνείδηση ως αποδεκτά και απαραίτητα τα κινήματα του τύπου «Δεν Πληρώνω», το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας θα είναι ένα από τα ελάχιστα «βέλη» -αν όχι το μοναδικό- που μπορεί να βγάλει από τη «φαρέτρα» του ο εργαζόμενος και να χρησιμοποιήσει κατά των λανθασμένων πολιτικών και αποφάσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν με απασχολεί εάν τα κίνητρα του κάθε Φωτόπουλου που κόβει το ρεύμα ή του κάθε Σταματόπουλου που σταματά τους συρμούς του Μετρό είναι ατομικά, συλλογικά ή... συντεχνιακά. Με απασχολεί, αντίθετα, ότι οι δύο προαναφερθέντες ανήκουν στην «κάστα» εκείνων των ολίγων, έστω, που έχουν μείνει να αντιδρούν και να αντιστέκονται στην κατάλυση των εργασιακών συμβάσεων και δικαιωμάτων. Ας μείνω, λοιπόν, μία βδομάδα χωρίς ηλεκτρικό -ούτως ή άλλως, οι συνεχείς αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ σε αυτό θα οδηγήσουν, εκ των πραγμάτων. Ας πάω οκτώ μέρες στη δουλειά με τα πόδια ή με το ταξί -μπορώ να το αντέξω αυτό. Εκείνο που δεν μπορώ να αντέξω, είναι τα μέτρα, τα χαράτσια, την υπερφορολόγηση, την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών να ελέγξουν συστηματικά τη φοροδιαφυγή και να φορολογήσουν τους πλούσιους, με συνέπεια να την «πληρώνει» κάθε φορά ο μισθωτός και ο συνταξιούχος.

Κι όσο για εκείνους που μιλούν για εκβιασμό και παραβατικότητα από την πλευρά των εκάστοτε απεργών -εν προκειμένω, αυτών του Μετρό- έχω να ρωτήσω τα εξής: είναι εκβιασμός η απεργία των εργαζομένων και δεν είναι εκβιασμός οι κυβερνητικές απειλές; Είναι νόμος το ενιαίο μισθολόγιο και δεν είναι νόμος οι συλλογικές συμβάσεις, που καταργεί, επικαλούμενη την Τρόικα, η κυβέρνηση; Είναι δημοσιονομική ανάγκη οι περικοπές και δεν είναι ανθρώπινη επιταγή η επιβίωση; Είναι νόμος και δεν είναι κανείς υπεράνω αυτού -σωστά- το φασιστικό και ισοπεδωτικό ενιαίο μισθολόγιο, που «τσουβαλιάζει» τους πάντες για το καλό τους;

Οι απαντήσεις ας δοθούν από την κοινωνία, αν και τα παραπάνω ερωτήματα είναι μάλλον ρητορικά. Από την στιγμή που κυβέρνηση και Τρόικα κατέλυσαν τα πάντα, είναι λογικό να περιμένει κανείς πως θα βρίσκονταν κάποιοι να αντιδράσουν. Και συνήθως αντιδρούν αυτοί που τους έχουν απομείνει κάποια ψήγματα «εκβιαστικής» διαπραγμάτευσης. Οι Φωτόπουλοι και οι Σταματόπουλοι αυτού του τόπου...