Βασ. Αναστασόπουλος

Μια πιθανή ελληνική χρεοκοπία θα οδηγούσε σε διάλυση της ευρωζώνης. Δεν το λέμε εμείς. Το λέει -ή, καλύτερα, το είπε- ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επιχειρώντας να πείσει τους συμπατριώτες του, βουλευτές στην Bundestag, να στηρίξουν με την ψήφο τους τη συμφωνία του Eurogroup για τη μείωση του ελληνικού χρέους. Και πέτυχε το σκοπό του, παρά τον σκεπτικισμό που υπάρχει στη Γερμανία για το κατά πόσον «πιάνουν τόπο» τα χρήματα που δαπανώνται για την Ελλάδα -μολονότι το Βερολίνο βγαίνει, σε κάθε περίπτωση, κερδισμένο.

Εξέθεσε ωστόσο με τον τρόπο αυτό ο κ. Σόιμπλε τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τις προηγούμενες. Εξέθεσε τη διαπραγματευτική (αν)ικανότητα των κ.κ. Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά, καθώς και την περί αυτής ρητορική όσων στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική των τριών προαναφερθέντων -γιατί, ας μην γελιόμαστε, είναι η ίδια. Διότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών χρησιμοποίησε, μπροστά στη δική του Βουλή, ενώπιον των δικών του βουλευτών, σε μια ψηφοφορία όπου η τελική έκβαση ήταν λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένη, το επιχείρημα που κανένας από τους προαναφερθέντες «ηγέτες» της χώρας μας δεν τόλμησε καν να ψελλίσει, για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για την Ελλάδα. Για να πετύχει μια μερική, έστω, χαλάρωση των ασφυκτικών όρων των Μνημονίων. Για να φρενάρει, ουσιαστικά, την σταδιακή, μα αδιάκοπη μετατροπή της χώρας σε γερμανικό προτεκτοράτο...

Όχι... Το «χαρτί» της οικειοθελούς αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν το έπαιξε κανένας από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, αλλά ούτε και ο σημερινός, ακόμα κι όταν οι δανειστές μάς έδειχναν το πιο σκληρό τους πρόσωπο, ζητώντας κι άλλα μέτρα στην πλάτη μιας ήδη ασθμαίνουσας κοινωνίας. Ακόμα κι όταν εκπληρώναμε τις προϋποθέσεις για τη βοήθειά τους κι εκείνοι παρέπεμπαν την εκταμίευση της δόσης από Eurogroup σε Eurogroup, τεντώνοντας το σχοινί, σχεδόν μέχρι να σπάσει.

Και όσο και αν προσπαθεί να μας... συγκινήσει η κυβέρνηση με την επωδό της ανάκτησης της αξιοπιστίας της χώρας μας στο εξωτερικό, η αλήθεια είναι ότι ελληνική περηφάνια και αξιοπρέπεια στη διαπραγμάτευση, δεν υπήρξε ποτέ... Ασχέτως αποτελέσματος, το οποίο υπόκειται στον καθένα μας να το κρίνει και να το αξιολογήσει, όπως επιθυμεί.