Βασ. Αναστασόπουλος

Το φαινόμενο δεν είναι  καινούργιο. Από την αρχή της κρίσης στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, σχεδόν πέντε  χρόνια μετά, το χαμόγελο τείνει να σβήσει από τα χείλη του Έλληνα. Και, δυστυχώς, αυτό δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσει  κανείς. Ναι, τα Σαββατοκύριακα οι καφετέριες θα γεμίσουν και ναι, κάποιοι θα τα «σπάσουν» στα μπουζούκια των  ίδιων καλλιτεχνών που, όλη την  προηγούμενη εβδομάδα, τους κατηγορούν ως φοροφυγάδες. Το διάλειμμα όμως διαρκεί λίγο κι έπειτα πάλι τα κεφάλια μπαίνουν μέσα.  
 
Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, ο προβληματισμός είναι διάχυτος και η ερώτηση κοινή: «Μα, που το πάνε; Τι θέλουν να πετύχουν; Δεν βλέπουν ότι δεν βγαίνει;». Ο Έλληνας δεν είναι κουτός. Το ψάχνει, ρωτάει, προβληματίζεται, αλλά απάντηση δεν παίρνει. Όλοι κατανοούν τις δυσκολίες της χώρας, όλοι δείχνουν διατεθειμένοι να «βάλουν πλάτη», άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, και να υποστούν και άλλες θυσίες για χάρη της πατρίδας, όμως φοβούνται...
 
Φοβούνται το άγνωστο, την αβεβαιότητα, νιώθουν ανασφαλείς, αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να πληρώνουν, όταν δεν πληρώνονται, ανησυχούν ότι αύριο-μεθαύριο θα βρεθούν να δουλεύουν -οι «τυχεροί»- έναντι πινακίου φακής ή πως η χώρα θα οδηγηθεί εκ νέου σε εμφύλιο, από τον οποίο ελάχιστοι θα επιβιώσουν. Ναι, ο κόσμος ΦΟΒΑΤΑΙ ακόμα και αυτό. Γιατί; Γιατί κανένας δεν βγαίνει να μιλήσει υπεύθυνα και να πει τι μας περιμένει στο τέλος του δρόμου, όταν πια το τούνελ θα βρίσκεται πίσω και όχι μπροστά μας. Υπάρχουν πολλοί μάλιστα που πιστεύουν ακράδαντα -και ποιος μπορεί να τους πείσει περί του αντιθέτου;- ότι δεν υπάρχει καν τέλος του δρόμου -ή πάτος στο βαρέλι, όπως συνηθίσαμε να λέμε.
 
Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου, το περιθώριο, τα άκρα, απ' όπου κι αν προέρχονται και μ' όποιο χρώμα και αν συνηθίζουν να «μακιγιάρουν» τα «πιστεύω» τους, βρίσκουν χώρο να αναπτυχθούν.
 
Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου, ο πρωθυπουργός υπόσχεται ότι σε ένα χρόνο η χώρα μας θα είναι το «success story» της Ευρώπης. Είναι κατανοητή η αγωνία του -και συγκινητική, ακόμα-, θεμιτός ο στόχος του να καθησυχάσει τόσο τους δανειστές όσο και την ελληνική κοινωνία. Αλλά «success story»; Για ποιους, αλήθεια; Για τους... αριθμολάγνους δανειστές και την Τρόικα; Για την κυρία Μέρκελ, τον κύριο Τόμσεν, την κυρία Λαγκάρντ; Ή για τον Έλληνα, που δεν τολμά να σηκώσει κεφάλι;