Βασ. Αναστασόπουλος

«Ευρώ ή δραχμή;». «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ;». «Επαναδιαπραγμάτευση ή καταγγελία;». «Αλήθεια ή παραμύθι;» όπως είπε εσχάτως ο Αντώνης Σαμαράς. Θεμιτά είναι όλα αυτά τα διλήμματα εν όψει εκλογών, δεν αντιλέγω.

Θα προτιμούσα, ωστόσο, την ώρα που το κράτος διαλύεται και οι πολιτικοί μας ηγέτες δηλώνουν πρόθυμοι να το επανιδρύσουν -ο καθένας με τον τρόπο του και από τη δική του σκοπιά-, η απάντηση στα διλήμματα και η αφετηρία της αναδιοργάνωσης μιας χώρας που κατάντησε, όπως λέει ο λαός, «μπορντέλο», να είναι η εξής: Δικαιοσύνη.

Δικαιοσύνη για όλους -και όχι για κάποιους. Ισονομία. Ευνομούμενη πολιτεία. Νόμοι που εφαρμόζονται και δεν απαντώνται μόνο στα χαρτιά. «Ευαισθησία» και «κινητοποίηση» των δικαστικών και εισαγγελικών αρχών όχι μόνο απέναντι στο φορολογούμενο μεροκαματιάρη, που «παλεύει» να τα φέρει βόλτα με το «πετσοκομμένο» του εισόδημα και βρίσκεται να χρωστάει και της... Μιχαλούς, αλλά και απέναντι στον υποψήφιο βουλευτή που προσγειώνει τη γροθιά του στο πρόσωπο μιας συνυποψήφιάς του, όπως και απέναντι στον επιχειρηματία που πυροβολεί έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι του και, έξι μήνες μετά, «κόβει βόλτες» στις κοσμικές στήλες με τη νέα του αγαπημένη.

Δικαιοσύνη που επιλαμβάνεται με την ίδια ταχύτητα και υπευθυνότητα μίας υπόθεσης φοροδιαφυγής ενός υψηλά ιστάμενου προσώπου, όπως θα έκανε, εάν ο φοροφυγάς ήταν ένας απλός πολίτης. Ισχυρό νομικό πλαίσιο, που θ’ αποτρέπει τον επίδοξο ληστή, δολοφόνο, βιαστή να εισβάλει στο σπίτι μου και δεν θα με «αναγκάζει» να καταφύγω στην αυτοδικία, την οποία στη συνέχεια το ίδιο σύστημα θα «νομιμοποιεί».

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών: η δημιουργία ενός κράτους δικαίου. Γιατί, χωρίς δικαιοσύνη, είμαστε εκ προοιμίου καταδικασμένοι να γκρεμίσουμε το κράτος που, εν τω μεταξύ, θα έχουμε επανιδρύσει. Με ευρώ ή δραχμή, με Μνημόνιο ή χωρίς…