Βασ. Αναστασόπουλος

Κάθε φορά που η συζήτηση σε μια παρέα για την ποδοσφαιρική επικαιρότητα καταλήγει στον Κριστιάνο Ρονάλντο, γυρίζω ασυναίσθητα το χρόνο λίγο πίσω, σ' εκείνες τις ένδοξες για την Ελλάδα ημέρες του Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Θυμάμαι να βγαίνω με την παρέα μου στους δρόμους, μετά την επική πρόκριση επί της Τσεχίας στον ημιτελικό και, με μια φωνή δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στους δρόμους της Ομόνοιας και της πλατείας Συντάγματος, να ζητάμε από τον Ζαγοράκη να μας φέρει «του Φίγκο το... στρινγκάκι» (sic), όπως έλεγε εκείνο το αλήστου μνήμης περιπαικτικό για τον Πορτογάλο σούπερ σταρ σύνθημα, αλλά και να δούμε τον Κριστάνο Ρονάλντο να... κλαίει ξανά, πληγωμένος από τους Έλληνες.

Πράγματι, το μεγάλο ματς της 4ης Ιουλίου του 2004 ανάμεσα στην Ελλάδα και την Πορτογαλία είχε την κατάληξη που ποτέ κανείς μας δεν θα ξεχάσει και, όντως, ο... κακομαθημένος, 19χρονος τότε Ρονάλντο, είχε ξεσπάσει σε κλάματα, σε μια εικόνα που έκανε το γύρο του κόσμου, αμέσως μετά τη λήξη του τελικού.

Από τότε μέχρι σήμερα, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι... Μέσα σε αυτά τα οκτώ χρόνια, παρακολουθήσαμε έκπληκτοι, μαζί με όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο, εκείνον τον ατίθασο νεαρό με την απαράμιλλη ποδοσφαιρική τεχνική, την εκρηκτικότητα, την αγωνιστική «αυθάδεια» και την έφεση στο σκοράρισμα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, να εξελίσσεται σε ηγέτη μίας εκ των κορυφαίων ομάδων του κόσμου, όπως ήταν και είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και της Εθνικής Πορτογαλίας.

Όπως συμβαίνει σχεδόν νομοτελειακά με κάθε μεγάλη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που λατρεύουμε να μισούμε, τον χειροκροτήσαμε στις μεγάλες επιτυχίες του, γελάσαμε περιπαικτικά στις παταγώδεις αποτυχίες του, του κάναμε «καζούρα» κάθε φορά που τον βλέπαμε να κλαίει ή να γκρινιάζει σε διαιτητές, συμπαίκτες και αντιπάλους, μα πάνω απ' όλα τον είδαμε να αναδεικνύεται σε έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών, δημιουργώντας ένα ιδανικό «αντίβαρο» στον έτερο των σπουδαίων μπαλαδόρων των καιρών μας, Λιονέλ Μέσι.

Με τη μετακίνηση του στη Ρεάλ Μαδρίτης, όταν πια δεν είχε τίποτα άλλο να κατακτήσει και ν' αποδείξει με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, ο Ρονάλντο βρέθηκε περισσότερο από ποτέ κάτω από την κρησάρα των ποδοσφαιρικών αναλυτών και από τα φώτα της δημοσιότητας. Το πέρασμά του από το μουντό Μάντσεστερ στην ηλιόλουστη Μαδρίτη έφερε στο φως και την άλλη του πλευρά: αυτήν του σούπερ σταρ που μετατρέπεται σε εμπορικό αντικείμενο, με φωτογραφήσεις για καταλόγους περιοδικών μόδας, διαφημιστικά σποτ για σαμπουάν, αιθέριες υπάρξεις στο πλευρό του, ατέλειωτα πάρτι, ξενύχτια, χλιδάτη ζωή και την... Πάρις Χίλτον να πέφτει στα πόδια του και να τον παρακαλά να ζήσουν μαζί μία, ή και περισσότερες, νύχτες πάθους.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, ο ποδοσφαιριστής Ρονάλντο πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όσο και αν οι επιδόσεις του εντός αγωνιστικών χώρων ουδέποτε επηρεάστηκαν από την εξωγηπεδική του ζωή, καθώς ο ίδιος συνέχιζε να καταθέτει τα διαπιστευτήριά του πάνω στο χορτάρι, φορώντας τη φανέλα της «βασίλισσας» της Ευρώπης και διαχρονικά μεγαλύτερης, ίσως, ομάδας όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Η σύγκριση, δε, με τον Αργεντινό σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα, ουδόλως ευνόησε τον Πορτογάλο. Όσο εκείνος «σάρωνε» με τις ατομικές του επιδόσεις, τόσο ο Λιονέλ Μέσι αποδεικνυόταν καλύτερος τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, κατακτώντας τα πρωταθλήματα Ισπανίας και τους τίτλους στο Champions League. Η ηγετική ικανότητα του Ρονάλντο αμφισβητήθηκε ευθέως και η «απουσία» του από τις κρίσιμες στιγμές των μεγάλων αγώνων σχολιάστηκε με διάθεση πάντοτε επικριτική, την ώρα που ο «κοντοπίθαρος» Αργεντινός δήλωνε μονίμως «παρών», όταν η Μπαρτσελόνα τον χρειαζόταν.

Οι αριθμοί, άλλωστε, ήταν αμείλικτοι: από το καλοκαίρι του 2009, που ο Κριστιάνο έφτασε στη Μαδρίτη, ο «Λέο» κατέκτησε σχεδόν τα πάντα: Champions League, πρωταθλήματα, Σούπερ Καπ και δύο «Χρυσές Μπάλες», που μόλις τον περασμένο Ιανουάριο έγιναν τρεις. Από την άλλη, ο Ρονάλντο είχε να αντιπαραθέσει μόνο ένα Κύπελλο Ισπανίας και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ την περσινή σεζόν.

Το ευτυχές για τον Ρονάλντο γεγονός ήταν ότι ο σπουδαίος τεχνικός, που ακούει στο όνομα Ζοζέ Μουρίνιο, εστίασε στον παίκτη που είχε μπροστά του και όχι στους αριθμούς. Τον πίστεψε, του έδωσε τα «κλειδιά» της Ρεάλ Μαδρίτης και τον ώθησε στο να βγάλει στο γήπεδο τον καλύτερό του εαυτό. Μπορεί να πήρε καιρό, μπορεί οι «μερένγκες» σε συλλογικό επίπεδο και ο Πορτογάλος άσος σε ατομικό να δέχτηκαν πολλές «σφαλιάρες» από τους «μπλαουγκράνα» και τον Αργεντινό τους ηγέτη, όμως σταδιακά άρχισαν να ανακτούν το κύρος τους και να κοιτάζουν τη μεγάλη τους αντίπαλο στα μάτια, δίχως κόμπλεξ κατωτερότητας. Το ίδιο έκανε και ο Κριστιάνο. Το 2-2 μέσα στο «Καμπ Νου» για τα προημιτελικά του «Copa Del Rey» πριν από μερικούς μήνες, στο οποίο ο Κριστιάνο πέτυχε το ένα εκ των δύο τερμάτων της Ρεάλ, μπορεί να έδωσε την πρόκριση στην Μπαρτσελόνα, ήταν ωστόσο ένα πρώτο «μήνυμα» ότι η «βασίλισσα» και ο καλύτερός της παίκτης είχαν πια αποβάλει το φόβο.

Έτσι, το περασμένο Σάββατο, η ποδοσφαιρική Ευρώπη έζησε κάτι που, νομοτελειακά ίσως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «αποκαθήλωση» -εάν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η «Μπάρτσα» έχει πει την τελευταία της λέξη. Περισσότερο κι από το τελικό 1-2 της Ρεάλ μέσα στο «Καμπ Νου», που «σφράγισε» ουσιαστικά την κατάκτηση του φετινού τίτλου στην Primera Division από την ομάδα της Μαδρίτης, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των φιλάθλων η εικόνα του Κριστιάνο Ρονάλντο αμέσως μετά την επίτευξη του νικητήριου γκολ: ούτε ξέφρενοι πανηγυρισμοί ούτε προκλητικές χειρονομίες ούτε τίποτα... Αντίθετα, με τα χέρια του σε μια κίνηση που έμοιαζε εξίσου να λέει «ψυχραιμία, μόλις σας έκλεισα το σπίτι, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα» ή «ήρεμα, ακόμα δεν τελείωσε τίποτα», ο Κριστιάνο Ρονάλντο έστειλε μήνυμα στους απανταχού επικριτές του ότι, επιτέλους, «ανδρώθηκε» ποδοσφαιρικά, πετώντας από πάνω του κάθε ίχνος κόμπλεξ.

Ναι, είμαστε... ευλογημένοι εμείς οι σύγχρονοι ποδοσφαιρόφιλοι, που έχουμε την τύχη να είμαστε μάρτυρες μιας από τις συναρπαστικότερες μονομαχίες όλων των εποχών. Και όπως η Μπαρτσελόνα ετοιμάζεται να παραδώσει -σταδιακά και πάντως όχι αμαχητί- τα σκήπτρα της στη «βασίλισσα» της Ευρώπης, έτσι και ο Κριστιάνο δείχνει πιο έτοιμος από ποτέ να «αποκαθηλώσει» τον Λιονέλ Μέσι και να αναφέρεται πρώτος στην κουβέντα για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή των ημερών μας. Έτσι απλά και... επαγγελματικά, όπως όταν πέτυχε το γκολ της νίκης μέσα στο «Καμπ Νου»...

ΥΓ: Η πλειοψηφία των επικριτών του Πορτογάλου άσου δεν στέκεται τόσο στις αγωνιστικές του επιδόσεις, όσο στο γεγονός ότι, μιλώντας με όρους της καθομιλουμένης, είναι «καλόπαιδο» -ή κάτι παρεμφερές, τέλος πάντων... Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να γελάσω δυνατά... Και ποιος από τους μεγαλύτερους άσους όλων των εποχών, δεν ήταν; Ο Τζορτζ Μπεστ; Ο Γιόχαν Κρόιφ; Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ή ακόμα και η «σιγανοπαπαδιά» ο Πελέ; Λίγο ή πολύ, καλώς εννοούμενο θράσος, όταν δεν εξελίσσεται σε αυτοκαταστροφική μανία, όπως στην περίπτωση του Μπεστ, δεν έβλαψε κανέναν και ποτέ...