Βασ. Αναστασόπουλος

Η αναλγησία του κράτους απέναντι στον πολίτη έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Το βλέπουμε στην καθημερινή μας ζωή με την ακατάσχετη φορολογία, τα χαράτσια που διαγκωνίζονται για το βραβείο ευρεσιτεχνίας και το «ψαλίδισμα» σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις, που δείχνει να μην έχει «πάτο».

Πίσω και πέρα όμως, από την αναλγησία, αυτό που ενοχλεί ακόμα περισσότερο, είναι ο εμπαιγμός που υφιστάμεθα καθημερινά από το κράτος. Μόλις την Πέμπτη, οι εισπρακτικοί μηχανισμοί έσπευσαν να «χτυπήσουν» όσους προσφάτως εμπιστεύθηκαν το Δημόσιο και πήγαν να τακτοποιήσουν ημιυπαίθριους και αυθαίρετους χώρους. Μόλις την Πέμπτη, οι υποσχέσεις για αναπτυξιακά μέτρα κατέληξαν στον Καιάδα των εξαγγελιών, καθώς αποφασίστηκαν περικοπές στις απαλλαγές επιχειρήσεων, αντί να υπάρξει πρόνοια για την ενίσχυση της αγοράς. Μόλις την Πέμπτη, τέλος, για να περιοριστώ μόνο σε όσα είναι ακόμη «νωπά», έφεραν ρύθμιση για την ξεχωριστή εκκαθάριση φόρων ακινήτων για κάθε σύζυγο, εγείροντας δικαιολογημένες ανησυχίες για επικείμενη κατάργηση του οικογενειακού αφορολόγητου. Αλήθεια, υπάρχει έστω και ένας, που πιστεύει ακόμα ότι θα αλλάξει κάτι σε αυτήν τη χώρα, είτε με κυβέρνηση Παπαδήμου είτε με όποια προκύψει μετά τις εκλογές;

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι κυβερνώντες και τα σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα του τόπου επιχειρούν να την... κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, όπως επισημαίνει και ο συνάδελφος Μάκης Πολλάτος (δείτε εδώ). Τη λύση, άλλωστε, την έχουν βρει προ πολλού... Υποδαυλίζοντας τα πολιτικά πάθη και τα κοινωνική μίση, θα φροντίσουν να επιρρίψουν τις ευθύνες για τα επεισόδια -που, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι φοβόμαστε ότι θα συμβούν- σε δυνάμεις της άκρας Αριστεράς ή της άκρας Δεξιάς, όπως κάνουν συνήθως. Και κατόπιν, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, θα νίψουν τας χείρας τους, αποποιούμενοι τις ευθύνες τους για τη σημερνή αποκαρδιωτική εικόνα της χώρας και την απογοήτευση-αγανάκτηση μιας πολύ μεγάλης μερίδας πολιτών.

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω εκ των προτέρων τη δράση ομάδων της άκρας Αριστεράς ή της άκρας Δεξιάς. Έχω όμως την εξής απορία: γιατί θα πρέπει ο πολίτης -ο κάθε πολίτης, ο εξεγερμένος, ο αγανακτισμένος, ο απηυδισμένος, αυτός που θα φωνάξει, που θα απειλήσει, που θα βρίσει ίσως ή που θα σηκώσει το χέρι του ενάντια στους πολιτικούς- να ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε κάποιον ακραίο σχηματισμό; Γιατί να τον «δείχνουν» με το δάχτυλο ως κατευθυνόμενο και να του «κολλάνε» την «ταμπέλα» του «μπαχαλάκια»;

Γιατί να μην είναι, απλά, άλλος ένας απηυδισμένος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εξαπατήθηκε εκ νέου από αυτούς που εμπιστεύθηκε και επιλέγει, πλέον, να στρέψει την οργή του εκεί που πρέπει -και όχι στον κάθε λογής Νταλάρα;