Βασ. Αναστασόπουλος

Αστέρας Τρίπολης, Δόξα Δράμας, Ξάνθη. Αυτά δεν είναι τα... φιλικά στον Ολυμπιακό σωματεία της Super League, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα υποστηρίζουν οι «καλοθελητές» (βλ. και «παπαγαλάκια»); Ε, από αυτές λοιπόν τις ομάδες κινδυνεύει να χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα! Οδυνηρή ήττα στην Τρίπολη, «λευκή» ισοπαλία στο Καυτανζόγλειο, νέα απώλεια κόντρα στους ακρίτες και να πώς βρεθήκαμε να μιλάμε για οκτώ χαμένους βαθμούς, σε αγώνες που συνήθως οι «ερυθρόλευκοι»... καθάριζαν μόνο και μόνο με το ειδικό βάρος της φανέλας.

Οι φίλοι του Ολυμπιακού -όσοι τουλάχιστον δεν μπορούν να δουν πόσο καλό θα κάνει στην ομάδα τους μεσοπρόθεσμα αυτή η ήττα- σίγουρα έχουν 1.000 λόγους να είναι δυσαρεστημένοι. Εάν κοιτάξουμε όμως το δάσος και όχι το δέντρο, μόνο θετικό μπορεί να είναι -και για το καλό του αθλήματος και για το ενδιαφέρον του πρωταθλήματος μέχρι την τελευταία αγωνιστική- το γεγονός ότι, καθώς φαίνεται, οι «μικροί» τη φετινή σεζόν «ψήλωσαν» λίγο και μπορούν, από καιρού εις καιρόν, να κοιτάζουν στα μάτια τους μεγάλους αντιπάλους τους, δίχως να αρκούνται στα συγκαταβατικά χτυπήματα στην πλάτη, έπειτα από μια αξιοπρεπή ήττα. Γιατί λοιπόν τις επόμενες αγωνιστικές να μην υπάρξουν και άλλα «στραβοπατήματα», με «θύμα» τον Παναθηναϊκό αυτήν τη φορά;

Από κει και πέρα, βέβαια, ειδικά για τον αγώνα στα Πηγάδια, δεν μπορεί να μην γίνει αναφορά στη διαιτησία. Δύο πέναλτι, το ένα πιο «καραμπινάτο» από το άλλο, στέρησε ο Μεσσήνιος ρέφερι Κωνσταντινέας από τον Ολυμπιακό. Μπορούμε να μιλάμε για αλλοίωση αποτελέσματος; Ασφαλώς ναι, καθώς το πρώτο πέναλτι πάνω στον Πάντελιτς, στην αρχή της αναμέτρησης, θα μπορούσε, εάν είχε δοθεί, να έχει δημιουργήσει διαφορετικά δεδομένα στο ματς. Το δεύτερο δε, στις καθυστερήσεις, πάνω στον Τοροσίδη, θα είχε δώσει στον πρωταθλητή την ευκαιρία να διεκδικήσει έστω το βαθμό της ισοπαλίας. Τίποτα από τα δύο ωστόσο δεν έγινε, αποδεικνύοντας ότι ένας «σφαγέας» δεν χρειάζεται να κρατάει μαχαίρι, για να κάνει το «έγκλημα»...

Ξέχωρα από τα παραπάνω, εάν ο Ολυμπιακός σταθεί μόνο στη διαιτησία, κινδυνεύει να μην αντικρίσει ποτέ κατάματα τα δικά του προβλήματα και τις αγωνιστικές «τρύπες». Είναι απορίας άξιον πώς ένα τόσο «γεμάτο» ρόστερ, που ελάχιστα κενά έδειξε στα ευρωπαϊκά ματς, εμφανίζεται τόσο «αποψιλωμένο» στις εγχώριες διοργανώσεις. Κανείς δεν ξέρει τη δουλειά του καλύτερα από τον ίδιο τον προπονητή, όμως ο Ερνέστο Βαλβέρδε θα πρέπει να εξηγήσει την εμμονή του σε κάποιους παίκτες (βλ. Μαρκάνο) και την επιλογή του να αφήνει π.χ. στον πάγκο τον Μακούν, όταν η έλλειψη ενός αμυντικού χαφ με γερά πνευμόνια και «φτερά» στα πόδια «φωνάζει» από μακριά.

Συν τοις άλλοις, το «φάντασμα» του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς δείχνει να πλανάται ακόμα πάνω από το λιμάνι. Και αν στη δεξιά πλευρά ο Μιραλάς «σουλουπώνει» την επιθετική εικόνα της ομάδας, στα αριστερά η έλλειψη ενός παίκτη τύπου «Τζόλε» παραμένει οφθαλμοφανής. Η λύση θα μπορούσε να ακούει στο όνομα Ριέρα, όμως ο Ισπανός έφυγε από τον Πειραιά για την Τουρκία, την στιγμή ακριβώς που έδειχνε ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα μπορούσαν να στηριχθούν πάνω του. Ο Φετφατζίδης από μόνος του δεν αρκεί, ειδικά όταν δεν παίρνει σταθερά χρόνο συμμετοχής, και ο Χολέμπας για αριστερό μπακ αποκτήθηκε και όχι για χαφ... Όσο για τον κεντρικό επιθετικό; Σίγουρα, όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτήν τη ζωή, αλλά αυτό δεν ισχύει -σώνει και καλά- και για τον Ντιόγκο...