Βασ. Αναστασόπουλος

Είναι μια δύσκολη δουλειά η επιμέλεια των σχολίων των αναγνωστών στο protothema.gr. Δίνοντας καθημερινά βήμα σε όλες τις απόψεις, απ' όποιον χώρο και αν προέρχονται και όποιο δόγμα και αν πρεσβεύουν, εναπόκειται σε όλους εμάς η δημοσίευσή τους, αφού προηγουμένως διαπιστώσουμε ότι δεν περιέχουν ύβρεις, βωμολοχίες, μίση και πάθη, που μπορούν να οδηγήσουν σε... «βεντέτα» μεταξύ των σχολιαστών.

Δυστυχώς, δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Και βωμολοχίες μπορεί να ξεφύγουν και ύβρεις μπορεί να «περάσουν» από τα μάτια κάποιων ανθρώπων που, μέσα στο άγχος και την αγωνία της επικαιρότητας, εν μέσω του καθημερινού αγώνα για την ενημέρωση και την είδηση, έχουν επιφορτιστεί και με το έργο αυτό...

Άμεση συνέπεια είναι πολλοί από τους αναγνώστες μας να διαμαρτύρονται και να μας βρίζουν, μην αναγνωρίζοντάς μας το λεγόμενο «benefit of the doubt» και εκτιμώντας ότι, κάθε σχόλιο που δεν δημοσιεύθηκε, ακόμα και αν απλά έγραφε «μαλ..., σας γ... το σπίτι» π.χ., έπεσε θύμα εσφαλμένης λογοκρισίας -στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τον αναγνώστη εκείνο, ο οποίος, όταν του «έκοψα» ένα υβριστικό σχόλιο, μου ευχήθηκε: «να σου πεθάνει η οικογένεια». Τον πατέρα μου τον έχω χάσει ήδη πριν από εννέα χρόνια, οπότε μου μένουν μάνα και αδερφή, για να ικανοποιηθεί...

Απομακρύνομαι όμως από το θέμα μου -και αυτό δεν είναι το περιεχόμενο των σχολίων αυτό καθαυτό, αλλά τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Το πιο αβίαστο (συμπέρασμα) το είχε διατυπώσει, καλύτερα από τον καθένα, ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας που έμεινε στην ιστορία μόνο και μόνο για τη φράση αυτή: «Είμαστε έθνος ανάδελφον» είχε πει ο Χρήστος Σαρτζετάκης -και είχε απόλυτο δίκιο.

Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, καθημερινά, στην ιστοσελίδα μας, «πλακώνονται» μεταξύ τους:

- Οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς
- Οι αριστεροί με τους δεξιούς

- Οι «πασόκοι» με όλους τους υπόλοιπους
- Οι αστυνομικοί με τους πολίτες
- Οι φίλα προσκείμενοι στους μετανάστες με αυτούς που θέλουν είτε να τους κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος είτε -στην καλύτερη περίπτωση- να τους βάλουμε σε ένα πλοίο και να το βουλιάξουμε στη μέση της θάλασσας.
- Οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι Παναθηναϊκοί με τους Ολυμπιακούς, οι ΑΕΚτσήδες με όλους και πάει λέγοντας...
- Όσοι διαβάζουν τις ειδήσεις της κατηγορίας «Gossip» για να τις σαρκάσουν μετά, με όσους τις διαβάζουν, επειδή τους αρέσει να παρακολουθούν τη ζωή των «celebrities» από την κλειδαρότρυπα...
- Όσοι βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, με εκείνους που διεκδικούν αυξήσεις.
- Οι συνδικαλιστές με τους μη συνδικαλιστές
- Αυτοί που κατεβαίνουν στις πορείες, με αυτούς που κάνουν την επανάσταση από το laptop τους.
- Οι αναρχικοί με τους ακροδεξιούς
- Οι τύποι «I love Justin Bieber» με τους τύπους «I hate Justin Bieber» -ναι, συμβαίνει και αυτό, όπως επίσης και με τη Lady Gaga.
- Αυτοί που μας συγχαίρουν για το γεγονός ότι δίνουμε βήμα για να ακουστούν όλες οι απόψεις, με αυτούς που μας τα «χώνουν», επειδή δεν είδαν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.

Η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν. Δεν θα είχε νόημα, ωστόσο... Η ουσία είναι ότι, κάθε φορά, όταν μέτρα όπως αυτά που περιλαμβάνει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, εγκρίνονται από τη Βουλή, την ώρα που η κοινωνία «βράζει», εμείς μένουμε με την απορία: «Καλά, τη δική μας γνώμη δεν την σέβονται, δεν την μετράνε;». Ε, λοιπόν, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Όχι. Δεν την σέβονται, δεν την μετράνε». Γιατί; Γιατί εκείνοι εκεί μέσα (στο Κοινοβούλιο, ντε) γνωρίζουν καλά ότι οι άλλοι, εκεί έξω (στο Σύνταγμα π.χ.) δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ενωμένοι.

Γιατί ο αστυνομικός δεν θα βγει ποτέ να διαδηλώσει πλάι σε αυτόν που προηγουμένως κυνηγούσε να συλλάβει. Ο ιδιωτικός υπάλληλος δεν θα σταθεί ποτέ στο πλευρό του εργαζομένου στο Δημόσιο. Ο συνδικαλιστής με την ντουντούκα δεν θα πείσει με τα επιχειρήματά του τον «απολιτίκ» και ο αναρχικός δεν θα κρατήσει το ίδιο πανό με τον ακροδεξιό. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Justin Bieber θα τα φτιάξει με τη Selena Gomez, ανοίγοντας νέο πεδίο για αντιπαραθέσεις: είναι το πιο όμορφο ζευγάρι της σόουμπιζ ή το πιο μισητό;

Η ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα από τον Εμφύλιο και μετά, είναι δομημένη πάνω σε διλήμματα, σε διχαστικά και εκβιαστικά «ή» και όχι σε «και» ή σε «μαζί». Μέση οδός δεν υπάρχει. «Ή είσαι μ' αυτούς ή είσαι με μας», τελεία και παύλα. Και έτσι, όσο και αν το «παλεύουν» καθημερινά οι Αγανακτισμένοι, δεν καταφέρνουν να μας βγάλουν όλους στις πλατείες. Και έτσι, οι κυβερνώντες βρίσκουν και τα κάνουν, βρίσκουν και μας «πατάνε», κάθε μα κάθε φορά.

Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ (ψευδώνυμο Βολταίρος, 1694-1778) συνήθιζε να λέει, όταν διαφωνούσε με το συνομιλητή του: «Δεν συμφωνώ ούτε με μία λέξη απ' όσα λες, αλλά θα υπερασπίζομαι, και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις». Ποιος ξέρει; Ίσως, αν δεν υπήρχε Βολταίρος, να έπρεπε να τον ανακαλύψουμε...