Αντώνης Πανούτσος

Με την κυβέρνηση του Ιανουαρίου του ’15 να έχει την κατάληξη που προέβλεπε η ποιότητά της, επτά μήνες μετά η Ελλάδα πηγαίνει για δεύτερη φορά σε εκλογές μέσα στον ίδιο χρόνο και για τρίτη στα τελευταία τρία χρόνια. Βέβαια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε επειδή δεν άντεξε το βάρος της υπογραφής του μνημονίου, ενώ αυτή της Ν.Δ. επειδή δεν έβρισκε τις 180 ψήφους για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ωστόσο, στις πτώσεις των ελληνικών κυβερνήσεων μετά την κρίση υπάρχει κάτι κοινό: υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν. Μέχρι να έρθει το επόμενο κόμμα που θα υποσχεθεί ακόμη περισσότερα και δεν θα μπορεί να τα πραγματοποιήσει, για να έρθει το επόμενο. Το γαϊτανάκι ξεκίνησε με το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου και κατέληξε στο «θα καταργήσω τα μνημόνια» του Αλέξη Τσίπρα. Αν ο κόσμος δεν καταλάβει ότι λεφτά δεν υπάρχουν και τα μνημόνια τα υπογράφουμε γιατί θα ήταν χειρότερα αν δεν το κάναμε, ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται να τελειώσει. Μπορεί να βοηθήσει η ομολογία της κυβέρνησης ότι τα δοκίμασε όλα και όταν κατάλαβε ότι τίποτα δεν πιάνει τα παράτησε. Στην αντιμνημονιακή λίμνη οι νέοι ψαράδες που θα προσπαθήσουν να πείσουν ότι υπάρχει ζωή έξω από το μνημόνιο είναι η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Στη μορφή με τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη και τους λοιπούς, η ΛΑΕ δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από μια απομίμηση του ΚΚΕ. Δεν θα υπήρχε κανένας λόγος κάποιος να ψηφίσει το ιμιτασιόν όταν υπάρχει το αυθεντικό χωρίς τον παράγοντα Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με τη Ζωή, αν συμπράξουν, η ΛΑΕ ψαρεύει ψήφους στα νερά του 61% του «Οχι» στο δημοψήφισμα, κάτι που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Μόνο που τότε ο Λαφαζάνης, σαν άλλος Φάουστ, θα δώσει το κόμμα του στη Ζωή. Γιατί η Ζωή δεν ψάχνει για συνεργασίες, αλλά για κάτι που δεν θα χωράει άλλον εκτός αν ο άλλος είναι διατεθειμένος να δηλώσει υποτακτικός της. Είναι σίγουρο ότι υπάρχει κόσμος που τη λατρεύει γι’ αυτό, και η Ζωή στους επτά μήνες της εξουσίας έκανε τα πάντα για να του δείξει ότι θα τον ικανοποιήσει. Από τις παρατηρήσεις στον αστυνομικό που δεν άφηνε τους διαδηλωτές να φτάσουν στη Βουλή, την ταπείνωση του Λάμπη Ταγματάρχη που έπρεπε να εξηγήσει πώς ένιωσε και πού ήταν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ μέχρι τη σύλληψη και προσκόμιση του Στουρνάρα στη Βουλή, κάτι που πάλεψε να γίνει μέχρι τέλους, αλλά δεν πέτυχε.

Η Ζωή και όχι ο περιορισμένης εμβέλειας Λαφαζάνης είναι το μεγάλο αντιμνημονιακό χαρτί. Θα παιχτεί σε αυτές τις εκλογές, στηριγμένο στο επονείδιστο χρέος, στις γερμανικές αποζημιώσεις και σε ό,τι άλλο μπορεί να υποστηριχθεί ότι μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση χωρίς μνημόνιο. Η εξουσία είναι το θέμα και μετά όλα γίνονται. Στο φινάλε, το τελευταίο διάστημα πρέπει να έγινε ξεκάθαρο ότι στο μυαλό της Ζωής Σύνταγμα είναι αυτό που πιστεύει.


Ο ελιγμός
Στο Κόκκινο 93,4 ο Νίκος Φίλης είπε: «Η σύμβαση ήταν ελιγμός για να μη συντριβεί η χώρα και δεν μπορεί να υλοποιηθεί ως έχει». Κάτι που δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Δηλαδή ο ελιγμός έπιασε, τώρα βρισκόμαστε σε καλύτερη κατάσταση και δεν έχουμε ανάγκη να υλοποιήσουμε τη συμφωνία; Και έπιασε τόσο πολύ που δεν χρειάζεται να το κρύβουμε και τους το λέμε κατάμουτρα ή είναι προεκλογική περίοδος και θα χρειαστεί να πούμε και καμιά παπαριά καμαρωτή, αλλά δεν χρειάζεται να την παίρνουν στα σοβαρά;

«Τα λέει ωραία»
Ο Βασίλης Λεβέντης πάει να περάσει σαν ελπίδα της πολιτικής. Ε, όχι, ρε παιδιά! Αν ο Βασίλης Λεβέντης τα έλεγε καλά, και ο Μάνος τα έλεγε καλύτερα. Επίσης, ο Βασίλης Λεβέντης με τα χρόνια δεν έγινε σοβαρός. Μεγάλωσε, μέλωσε και τα λέει πιο ήρεμα. Παραμένει όμως αυτός που ήταν. Ο άνθρωπος που με ζιβάγκο ξεκίνησε σαν οικολόγος, μετά πίστεψε ότι υπάρχει ψωμί στο Κέντρο και έκανε το κόμμα των Οικολόγων - Κεντρώων και στο τέλος των Κεντρώων. Και όταν ο Κουρής τού πρόσφερε 600 εκατ. δραχμές για το Κανάλι 67, τα πήρε. Το μόνο κόμμα που δεν χάνει από τον Λεβέντη αν κατέβει είναι το Ποτάμι, αφού ο Λεβέντης θα κόψει ψήφους από τη Λαϊκή Αριστερά και τη Δεξιά, γιατί «τα λέει ωραία».