Αντώνης Πανούτσος

Oι Ελληνες πολίτες έχουν διαιρεθεί σε δύο στρατόπεδα. Το ένα, που είναι και το μικρότερο, θέλει η διαπραγμάτευση να αποτύχει. Για ευκολία ονομάζονται «λόμπι της δραχμής», αλλά κάτω από τη σκεπή του λόμπι συστεγάζονται τα πιο ετερόκλητα γκρουπ: κομμουνιστές που ελπίζουν ό,τι δεν έγινε το 1945 να γίνει τώρα, φασίστες που ελπίζουν ότι ένα δεύτερο Ανω Σύνταγμα των Αγανακτισμένων θα την κάψει αυτή τη φορά τη Βουλή, απατεώνες που χρωστάνε εκατομμύρια στο κράτος και περιμένουν το χρέος να το διαγράψει η πληθωριστική γραμμή, καιροσκόποι που έχουν λεφτά στο εξωτερικό και υπολογίζουν ότι θα εκμεταλλευτούν τη διαφορά στις αξίες, ορκισμένοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ που δεν τους νοιάζει ακόμα και να καταστραφούν αρκεί να δουν να κυνηγάνε τους κυβερνητικούς στους δρόμους, ηλικιωμένοι που ο χρόνος εξωράισε το παρελθόν και ονειρεύονται ότι με τη δραχμή θα το ξαναζήσουν. Και ων ουκ έστιν αριθμός. Το λόμπι της δραχμής χωράει τους πάντες και τα πάντα, αφού ο παραλογισμός δεν έχει ανάγκη να δικαιολογούν τίποτα και η υστεροβουλία ξέρει να κρύβεται.

Υπάρχει και το λόμπι του ευρώ: σιωπηλό και αχαρτογράφητο. Περισσότερο δυνατό από το λόμπι της δραχμής, αλλά ανίσχυρο πολιτικά αφού δεν έχει ηγεσία και οργάνωση. Δεν είναι απόλυτα ομοιογενές, αλλά το συνδέει μια κοινή πίστη. Η πίστη πως παρά το επικοινωνιακό μπαράζ για το ότι οι Ελληνες είναι ο πιο δυστυχισμένος λαός της Γης και ότι και δεν έχει τίποτα να χάσει, έχει να χάσει και πολλά. Δεν θέλει να αλλάξει το πολίτευμα της Ελλάδας, ξέρει ότι η Ελλάδα οικονομικά είναι στην 34η θέση και καταλαβαίνει ότι μέχρι τον πάτο του βαρελιού, που του λένε ότι βρίσκεται, η πτώση είναι μακριά και επώδυνη.

Το μεγαλύτερο, όμως, κομμάτι του ποσοστού του λόμπι του ευρώ είναι εγκλωβισμένο στη φαντασίωση ότι αν πούμε στους ξένους ότι χρεοκοπούμε, θα μας δώσουν λεφτά. Και προφανώς θα μας δίνουν στον αιώνα τον άπαντα, αφού η δομή της οικονομίας μάς έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόθεση να την αλλάξει. Οτι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι διαπραγματεύεται σταματάμε να πληρώνουμε μέχρι η διαπραγμάτευση να τελειώσει. Οτι υπάρχουν κάποιοι πάμπλουτοι Ελληνες και επιχειρήσεις που θα φορολογηθούν με 2 και 3 δισ. Οταν όμως ο ευκλεής Φλαμπουράρης ρωτήθηκε ποιοι, δεν μπορούσε να απαντήσει.

Στη ζωή δεν μπορείς να κόβεις γωνίες. Η Ελλάδα δεν μπατίρισε επειδή ο φόρος ήταν μικρός ή μεγάλος στα νησιά, αλλά γιατί είχε ένα υπερδιογκωμένο Δημόσιο, με ένα Ασφαλιστικό που έβγαζε συνταξιούχους στα 45 με προσδόκιμο ζωής τα 82 και εύκολο χρήμα που δημιούργησε μια παρασιτική οικονομία. Τώρα πρέπει να πληρώσει και όχι να της πληρώσουν τον λογαριασμό.


Οι εκλογές

Το «να πάμε σε εκλογές» θα είχε νόημα αν εξηγούνταν και ο λόγος που πρέπει να πάμε στις εκλογές. Θέμα νωπής λαϊκής εντολής, πάντως, δεν τίθεται αφού η κυβέρνηση δεν έχει κλείσει εξάμηνο.

Ο οργανοπαίκτης

Αλλαγή των συνθηκών, επίσης, δεν υπάρχει, αφού οι εταίροι και δανειστές τα ίδια έλεγαν πριν από τις εκλογές, τα ίδια λένε και μετά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι θα παίζει νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν, το πρόβλημα το έχει ο οργανοπαίκτης και όχι ο απρόθυμος χορευτής.


Αγυρτία

Ξανά μανά να διαπραγματευτούμε δεν υπάρχει. Αρα σε ενδεχόμενες εκλογές κάτι διαφορετικό θα πρέπει να ακουστεί, το οποίο θα είναι ακόμα πιο δελεαστικό από το προηγούμενο. Δηλαδή ένα ακόμα μεγαλύτερο παραμύθι. Κινδυνεύουμε να μπούμε σε έναν διαγωνισμό πολιτικής αγυρτίας και πολιτικής ασάφειας από όσους θα πουλάνε παραμονή στο ευρώ.

Και κάποια στιγμή δεν θα πρέπει να πληρώσουμε τα όργανα αλλά τον βαρκάρη.