Αντώνης Πανούτσος

Το πρόβλημα της Ελλάδας με τον νόμο αρχίζει με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όταν οι δεξιές κυβερνήσεις, επιβάλλοντας το δίκαιο του νικητή, πέρασαν νόμους υπερβολής. Για παράδειγμα, για να μπαρκάρει στα καράβια ένας ναυτικός θα έπρεπε να έχει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Με τον καιρό η κατάσταση εξομαλυνόταν, ωστόσο το επόμενο χτύπημα ήρθε με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967. Οι συνταγματάρχες αντιλαμβάνονταν τα προσωπικά τους γούστα ως νόμο, με αποτελέσματα τραγικά και ενίοτε κωμικά. Οπως όταν ο Στυλιανός Παττακός πέρασε διάταξη ότι όλα τα εστιατόρια -για τουριστικούς λόγους- πρέπει να σερβίρουν πατάτες τηγανητές. Σε μια κυβέρνηση που είχε επιβληθεί με τα τανκς δεν υπήρχε δέσμευση του πολίτη να υπακούσει κάτι θεμιτό που έγινε, όμως, τραγικό όταν μεταφέρθηκε στη Μεταπολίτευση.

Το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ένα καταστροφικό σύνθημα που λάνσαρε το ΚΚΕ, σημάδεψε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Η λογική του προέκταση ήταν ότι δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει τι ψηφίζουν οι Ελληνες και τι νομοθετεί η πλειοψηφία που ψήφισαν, αλλά τι ψήφισε και τι αποφασίζει να κάνει το τάδε συνδικαλιστικό σωματείο. Αν αποφάσιζε να κλείσει το Σύνταγμα, ακόμα και αν είχε ψηφιστεί στη Βουλή νόμος που να το απαγορεύει, θα το έκλεινε. Η Βουλή ήταν φασιστική και το τάδε σωματείο το λίκνο της δημοκρατίας. Πώς στον κάτσο μια κοινωνία εκατομμυρίων δέχτηκε να υπακούει στις θελήσεις εκατοντάδων είναι μια άλλη υπόθεση που θα πρέπει να αναζητηθεί στην ανυπαρξία αστικών κομμάτων.

Τέτοια θεμελιώδη λάθη, όπως το να δεχτεί μια δημοκρατία ότι νόμοι είναι κάτι άλλο από αυτό που ψηφίζεται στη Βουλή, δεν μπορούσαν παρά να έχουν επιπτώσεις. Το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» εύκολα γινόταν «νόμος είναι το δίκιο του μαθητή», με τα σχολεία να καταλαμβάνονται όποτε οι μαθητές γουστάρουν ή «νόμος είναι το δίκιο του οπαδού», με τους οργανωμένους να αγνοούν κάθε αστυνομική απαγόρευση και να ακολουθούν την ομάδα τους στα εκτός έδρας ματς σπάζοντας αυτοκίνητα και λεηλατώντας μαγαζιά. Ο Ελληνας πολίτης πίστευε, ή έκανε ότι πίστευε, ότι ο νόμος του ενός ή του άλλου ήταν ο θρίαμβος της δημοκρατίας ενώ ο ίδιος γινόταν όμηρος των οργανωμένων και τσαμπουκαλεμένων.

Η Ρένα Δούρου είναι πολιτικό δημιούργημα της Μεταπολίτευσης. Ξέρει ότι νόμος είναι το δίκιο του συνδικαλιστή της διπλανής της πόρτας. Ο νόμος για την αξιολόγηση ήταν μια χαρά ευκαιρία για να στείλει το μήνυμά της στα στελέχη της Περιφέρειας: «Παιδιά, μία από εσάς είμαι». Και αν κάποιοι δεν πατάνε στις δουλειές τους, ποιος έχει δικαίωμα να τους κρίνει; «Για μένα άξιος κριτής είναι μονάχα ο Θεός», που τραγούδαγε και η Ρίτα Σακελλαρίου. Ετσι, και οι εργάτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με επικεφαλής τη Ρένα Δούρου δεν πρόκειται να δεχτούν να αξιολογηθούν από κανέναν.


Η φιλοσοφία

Η ανακήρυξη της Περιφερειακής Δημοκρατίας της Ρένας Δούρου είναι ενδιαφέρουσα ως φιλοσοφία και δείγμα δωρεάν της νοοτροπίας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.  Στα tweets της η Ρένα Δούρου γράφει: «Η συντονισμένη απαξίωση του δημοσίου τομέα και της τοπικής αυτοδιοίκησης μας βρίσκει αντίθετους. Υπονομεύει το αύριο της πατρίδας». Γιατί πατρίδα και Δημόσιο είναι ένα.

Η εντολή

Διατάσσει εντέλει τους υπηκόους: «Η περιφέρεια δίνει εντολή στις διευθύνσεις της να μην αποστείλουν κανένα έγγραφο που να συμβάλλει σε ένα σύστημα επιζήμιο για το Δημόσιο».

Η κρίση

Κρίνει και δικαιώνει τον εαυτό της: «Τιμώ το Σύνταγμα και τους νόμους. Η νόμιμη είμαι εγώ, η αξιολόγησή σας είναι παράνομη».

Η ερμηνεία

Και ερμηνεύει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο πριν το ερμηνεύσουν οι Ευρωπαίοι: «Η νομοθεσία που επιβάλλει την αξιολόγηση ακυρώνει, μεταξύ άλλων, και το πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομιμότητας». Η Περιφερειακή Δημοκρατία είναι τρεις εξουσίες στη συσκευασία της μιας. Και ακόμα δεν έγιναν ούτε κυβέρνηση...